Το δημοκρατικό μέτωπο δεν είναι αρκετό ως επιχείρημα έναντι της κάθε Λεπέν
Η διαφορά μεταξύ του «επιθυμώ» και του «παρατηρώ» στην πολιτική αποτυπώνεται στο πώς προσλαμβάνεται το αποτέλεσμα των χθεσινών προεδρικών εκλογών στη Γαλλία.
Έχοντας προσωπικά περάσει από τη φάση του «επιθυμώ» στην ελληνική πολιτική, αισθάνομαι ότι μπορώ να τη διακρίνω. Ο Εμανουέλ Μακρόν ήταν σίγουρα η επιθυμία μου από τα τέλη του 2016 ακόμα, όταν ανακοίνωσε την ανεξάρτητη και χωρίς κομματική στήριξη υποψηφιότητά του. Όμως η χθεσινή νίκη του Μακρόν οφείλω να παρατηρήσω ότι δεν είναι μια επιτυχία.
Το ποσοστό των ψηφοφόρων του Μακρόν που ελπίζουν ότι η προσωπική τους καθημερινότητα θα βελτιωθεί μετά τη νίκη του υποψηφίου που στήριξαν δεν ξεπερνά το 25%, έναντι 75% που εκτιμούν ότι δε θα βελτιωθεί. Το ποσοστό ψηφοφόρων του Μακρόν που τον επέλεξαν με κίνητρο την ήττα της αντιπάλου του φτάνει στο 48%, έναντι μόλις 52% εκείνων που τον επέλεξαν με κίνητρο την ίδια την εκλογή του. Περίπου δύο στους τρεις Γάλλους προτιμούν την ήττα του Μακρόν στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου ώστε να δημιουργηθεί μια συνθήκη «συγκατοίκησης» του Μακρόν με κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα προέρχεται είτε από την αριστερά, είτε από την ακροδεξιά.
Είναι εμφανές ως παρατήρηση ότι μόνο μια μειοψηφία των Γάλλων μοιράζεται την επιθυμία μου. Ο Εμανουέλ Μακρόν κέρδισε γιατί ήταν ο αντίπαλος της Μαρίν Λεπέν. Και αυτή η τεκμηριωμένη παρατήρηση κάνει την επιτυχία του πολύ μικρότερη. Και κάνει την όποια επόμενη αντίστοιχη επιτυχία –δική του ή ανάλογη– εξαιρετικά επισφαλή. Το δημοκρατικό μέτωπο κλονίζεται και τελικά δεν είναι αρκετό ως επιχείρημα έναντι της κάθε Λεπέν.
* Τα ευρήματα ανήκουν σε χθεσινή μετεκλογική έρευνα της εταιρείας OpinionWay.
