Επιστροφή στο 2014 με πολλαπλάσιο κόστος

Με αμοιβαίες υποχωρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης και των Ευρωπαίων εταίρων και των πιστωτών άνοιξε ο δρόμος για την πρώτη θετική αξιολόγηση του τρίτου προγράμματος - μνημονίου. Ουσιαστικά επιστρέφουμε στα τέλη του 2014, οπότε η κυβέρνηση Σαμαρά δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει την αξιολόγηση που θα έφερνε την έξοδο της χώρας από το 2ο πρόγραμμα - μνημόνιο, επειδή δεχόταν μεγάλη πολιτική πίεση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Τσίπρας επέβαλε πρόωρες βουλευτικές εκλογές αξιοποιώντας την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, με βασική διεκδίκηση τη ματαίωση της εφαρμογής των μέτρων που περιλάμβανε το mail Χαρδούβελη, ύψους 1-1,2 δισ. ευρώ. 

Αξίζει τώρα να δούμε ποιος είναι ο λογαριασμός στον οποίο στηρίζεται η πρώτη θετική αξιολόγηση του τρίτου προγράμματος - μνημονίου. 

Ο κ. Τσίπρας απέτρεψε την έξοδο της χώρας από το μνημόνιο λέγοντας όχι στα πρόσθετα μέτρα του mail Χαρδούβελη και αξιοποιώντας τη λαϊκή διαμαρτυρία για να προκαλέσει πρόωρες βουλευτικές εκλογές. 

Για να επιτύχει την πρώτη θετική αξιολόγηση του τρίτου προγράμματος - μνημονίου έχει εφαρμόσει, ανακοινώσει ή προγραμματίσει δεκαπλάσια μέτρα, της τάξης των 12 δισ. ευρώ. 

Αυτή την περίοδο ολοκληρώνονται οι προετοιμασίες για την επιβολή μέτρων ύψους 5,5 δισ. ευρώ. Προηγήθηκαν τα μέτρα του περασμένου καλοκαιριού, με τα οποία επισφραγίστηκε η στροφή 180 μοιρών στην πολιτική της κυβέρνησης, προκειμένου να αποτραπεί το λεγόμενο Grexit, και προετοιμάζεται το έδαφος για την επιβολή συμπληρωματικών μέτρων 3,5 δισ. ευρώ, μέχρι το 2018, ώστε να επιτευχθούν οι φιλόδοξοι δημοσιονομικοί στόχοι. 

Συνολικά, τα μέτρα που υποχρεώθηκε ή πρόκειται να πάρει η κυβέρνηση Τσίπρα για να φτάσει στην πρώτη θετική αξιολόγηση του τρίτου προγράμματος - μνημονίου, είναι δεκαπλάσια από τα τελικά μέτρα που είχε προτείνει η κυβέρνηση Σαμαρά για να βγούμε οριστικά από το μνημόνιο ακολουθώντας το καλό παράδειγμα της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας. 

Το κόστος του αριστερού λαϊκισμού αποδεικνύεται τεράστιο για τον ελληνικό λαό και ελπίζουμε ότι το πάθημα των Ελλήνων θα γίνει μάθημα και για τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς. 

Σύμφωνα με τις τελευταίες προγνώσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το 2017 θα είναι έτος δυναμικής ανάπτυξης για την ελληνική οικονομία, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι θα εφαρμοστούν τα συμφωνηθέντα και δεν θα υπάρξουν δυσάρεστες εκπλήξεις. Την ίδια πρόγνωση έκανε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για το 2015 και το 2016, στα τέλη του 2014. Η κυβέρνηση Σαμαρά είχε επιτύχει μικρή ανάπτυξη, ύψους 0,7%, το 2014 βάζοντας τέλος σε μια πενταετία οικονομικής ύφεσης. Το κυριότερο, είχε προετοιμάσει, με βάση τις εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τη δυναμική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας για το 2015 και το 2016. 

Με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ η αναπτυξιακή διετία 2015-2016 μετατράπηκε σε διετία ύφεσης, ενώ υπήρξαν και άλλες σημαντικές παρενέργειες, όπως η νέα κρίση στο τραπεζικό σύστημα, η απαξίωση των τραπεζικών μετοχών και ο αφελληνισμός, σε μεγάλο βαθμό, των συστημικών τραπεζών. Η ανεργία «κόλλησε» σε απαράδεκτα υψηλά ποσοστά, ενώ με βάση τα επίσημα στατιστικά στοιχεία πραγματοποιήθηκε και νέο ρεκόρ φτώχειας στην Ελλάδα. 

Στην αποτυχία και την αναξιοπιστία της κυβέρνησης Τσίπρα πρέπει να αποδοθεί και η δημιουργία του λεγόμενου μηχανισμού, ο οποίος θα προετοιμάσει το έδαφος για τη λήψη προληπτικών μέτρων, σε περίπτωση που δεν επιτυγχάνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι, και τα οποία μπορεί να φτάσουν τα 3,5 δισ. ευρώ μέχρι το 2018. 

Η επινόηση και στη συνέχεια η επιβολή του μηχανισμού από το ΔΝΤ ήρθε στο τέλος μιας περιπετειώδους διαπραγμάτευσης, στη διάρκεια της οποίας η κυβέρνηση χρησιμοποίησε μέχρι και υποκλαπείσες συνομιλίες μεταξύ ανώτατων στελεχών του ΔΝΤ για να ενισχύσει, υποτίθεται, τη διαπραγματευτική της θέση. 

Η επιβολή του μηχανισμού είναι αποτέλεσμα της διεθνούς αναξιοπιστίας της κυβέρνησης Τσίπρα και αναμένεται να δημιουργήσει πρόσθετα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα. Επισημοποιεί την εικόνα μιας αναξιόπιστης κυβέρνησης που δυσκολεύεται να επιτύχει τους στόχους που προσυπογράφει, ενώ μπορεί να οδηγήσει και σε πολιτικά παράδοξα, όπως είναι ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός από τη σημερινή κυβέρνηση σε βάρος της επόμενης, μέσω της ενεργοποίησης του μηχανισμού. 

Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι η κυβέρνηση Τσίπρα πλησίασε στο σημείο που ήταν η κυβέρνηση Σαμαρά στα τέλη του 2014, πολλαπλασιάζοντας όμως τις θυσίες του ελληνικού λαού για να εξυπηρετηθεί πολιτικά.