Αντί για το τέλος του μνημονίου έφεραν την παράτασή του

Ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του πήραν την εξουσία υποσχόμενοι τον άμεσο τερματισμό της λιτότητας και του δεύτερου προγράμματος-μνημονίου. Αξιοποίησαν την κοινωνική διαμαρτυρία με τη μνημονιακή διαχείριση της οικονομίας, στη συνέχεια όμως προχώρησαν στην εφαρμογή του πολύ πιο σκληρού τρίτου προγράμματος-μνημονίου που θα διαρκέσει τουλάχιστον μέχρι τον Αύγουστο του 2018, ενώ έχουν προετοιμάσει το έδαφος για παράταση της μνημονιακής λιτότητας μέχρι το 2022. 

Στην αντιπολίτευση υποσχέθηκαν τα πάντα στους πάντες και στην κυβέρνηση υπέγραψαν τα πάντα χωρίς καμιά ουσιαστική διαπραγμάτευση. Η διαπραγμάτευση είναι καθαρά επικοινωνιακού χαρακτήρα και έχει σχέση με την διαχείριση της ελληνικής κοινής γνώμης και όχι με τη συνεννόηση με τους Ευρωπαίους εταίρους στη βάση των καλώς εννοούμενων συμφερόντων μας. 

Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ. Χουλιαράκης παρουσίασε την περασμένη Τρίτη, στην Ομάδα Εργασίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που παρακολουθεί την εφαρμογή του τρίτου προγράμματος-μνημονίου, στις Βρυξέλλες, τις γενικές γραμμές της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. 

Στο κρίσιμο ερώτημα για πόσα χρόνια μετά το 2018 θα υποχρεωθούμε να έχουμε υψηλό πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα, της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ, με αποτέλεσμα να επιβάλλονται ιδιαίτερα σκληρά μέτρα και να εμποδίζεται η δυναμική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, απάντησε, «για μερικά χρόνια». Η απάντησή του έχει τεράστια πολιτική σημασία γιατί γνωρίζουμε ότι οι «σκληροί» του Eurogroup επιθυμούν τη διατήρηση του εξαιρετικά υψηλού πρωτογενούς πλεονάσματος που προβλέπεται για το 2018 τουλάχιστον για μία δεκαετία, ενώ οι «μετριοπαθείς» θεωρούν ότι μία πενταετία αρκεί. 

Είναι γνωστό ότι ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης έθεσε σαν πολιτικό στόχο τη μείωση του στόχου για το πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα μετά το 2018 προκειμένου να διευκολυνθεί η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Εάν κρίνουμε από την τοποθέτηση του κ. Χουλιαράκη η κυβέρνηση έχει εγκαταλείψει ή δεν υιοθέτησε ποτέ αυτόν τον στόχο παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις μερικών στελεχών της προς τον ελληνικό λαό. 

Η δήλωση του κ. Χουλιαράκη για διατήρηση «για μερικά χρόνια» μετά το 2018 του πρωτογενούς δημοσιονομικού πλεονάσματος στο 3,5% του ΑΕΠ δημιουργεί την εντύπωση ότι η κυβέρνηση ήταν ικανοποιημένη με μία παραλλαγή της θέσης των «μετριοπαθών» του Eurogroup, οι οποίοι υποστηρίζουν τη διατήρηση του πρωτογενούς πλεονάσματος σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα για μία πενταετία μετά το 2018. Το «για μερικά χρόνια» του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης μπορεί να είναι 4 ή 5 χρόνια, με αποτέλεσμα να παραταθούν οι μνημονιακές πολιτικές τουλάχιστον μέχρι το 2022. 

Ο κ. Τσίπρας παρενέβη πολιτικά το 2014 με την υπόσχεση να μας απαλλάξει «εδώ και τώρα» από το μνημόνιο και στη συνέχεια μας δέσμευσε στο τρίτο πρόγραμμα-μνημόνιο, το οποίο έχει διάρκεια μέχρι τον Αύγουστο του 2018. Τα κυβερνητικά λάθη και οι παραλείψεις οδήγησαν στην καθυστέρηση στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων και όλοι πλέον θεωρούν ότι πολύ δύσκολα θα ολοκληρωθεί η εφαρμογή του τρίτου προγράμματος-μνημονίου με βάση το αρχικό χρονοδιάγραμμα. 

Σαν να μην έφτανε αυτό η κυβέρνηση έχει προετοιμάσει το έδαφος για παράταση της σκληρής μνημονιακής πολιτικής τουλάχιστον μέχρι το 2022 για να καλυφθεί το χαμένο έδαφος στις διαρθρωτικές αλλαγές για να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα και να ικανοποιήσουν τις πιο απαιτητικές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. 

Ο συνδυασμός πολιτικής υποκρισίας, αναξιοπιστίας και διαπραγματευτικής αδυναμίας οδηγεί στη συνέχιση των μνημονιακών καταστάσεων πέρα από κάθε λογική και πολύ πέρα από τα όρια αντοχής της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας. 

Τα περισσότερα νοικοκυριά δεν αντέχουν οκταετή, δεκαετή ή δωδεκαετή μνημονιακή πορεία όπως και οι περισσότερες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι περισσότερες πολύ μικρές επιχειρήσεις και οι περισσότεροι ελεύθεροι επαγγελματίες. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αξιοποίησαν πραγματικά προβλήματα για να ανέβουν στην εξουσία και τώρα αποδεικνύεται ότι δεν έχουν πραγματικές λύσεις. 

Αυτή είναι η βάση του αριστερόστροφου και του δεξιόστροφου λαϊκισμού, η εκμετάλλευση πραγματικών προβλημάτων με ταυτόχρονη προβολή εύκολων και φυσικά ανύπαρκτων λύσεων.