Ανακαλύπτοντας τον τροχό, ξανά και ξανά

O Ουάνγκ Μανγκ είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση. Συγγενής, αυλικός και στρατηγός της οικογένειας Λίου που κατείχε τον αυτοκρατορικό θρόνο της δυναστείας των Χαν, κατάφερε να ανεβεί τα σκαλιά της ιεραρχίας και να γίνει ουσιαστικός κυβερνήτης της Κίνας καλλιεργώντας μία προσωπολατρία για τον ίδιο και μία φιλοσοφία «επιστροφής στις ρίζες», στην παράδοση ευτυχισμένων εποχών που προηγήθηκαν από αυτόν μία χιλιετία.

Έγινε αυτοκράτορας το 9 μ.Χ. δημιουργώντας την δική του δυναστεία, την Χσίν (σημαίνει «ανανέωση»), που δεν επέζησε του εαυτού του. Αξίζει να τον θυμόμαστε για το χάος που δημιούργησε προσπαθώντας να εφαρμόσει μία «νέα οικονομική πολιτική» βασισμένη στις αυταπάτες του.

Η γη κρατικοποιήθηκε και απαγορεύτηκαν οι αγοραπωλησίες της. Μοιράστηκε δε «σοσιαλιστικά» μόνο σε όσους μπορούσαν να την καλλιεργήσουν. Επιβλήθηκε κρατικός έλεγχος των τιμών των κυριότερων προϊόντων. Μία κρατική υπηρεσία μπορούσε να έχει το αποκλειστικό προνόμιο του δανεισμού (με 3% τον μήνα!). Επιβλήθηκαν νέες φορολογίες με πιο πρωτοποριακή εκείνη του φόρου εισοδήματος 10% (ο Ουάνγκ Μανγκ μπορεί να θεωρείται ο πατέρας του), ενώ αυξήθηκαν και οι μέχρι τότε ισχύοντες κεφαλικοί και οι φόροι περιουσίας. Άλλαξε το νομισματικό σύστημα (α λα Grexit) με την εφεύρεση 28 (!) νέων νομισματικών μονάδων στην θέση του μέχρι τότε μοναδικού.

Ίδρυσε 6 κρατικά μονοπώλια για το ποτό, το αλάτι, το σίδερο, την ξυλεία, τα ψάρια, το νόμισμα.

Όσοι ήταν παραβάτες των νέων πολιτικών στρατολογούνταν υποχρεωτικά για να πολεμήσουν τους βαρβάρους.

Κάτι σαν μία πρόωρη σοσιαλιστική επανάσταση δηλαδή, με τα όλα της. Ένας Στάλιν της αρχαιότητας.

Όπως ήταν φυσικό η Κινεζική κοινωνία έβρασε για λίγο καιρό στο ζουμί της και ύστερα εξερράγη σε μία σειρά στάσεις, αγροτικές εξεγέρσεις, αποσχιστικά κινήματα. Η κατάληξη τους ήλθε με την παλινόρθωση της δυναστείας των Χαν, την αποσύνθεση των αυτοκρατορικών δυνάμεων, την κατάληψη της τότε αυτοκρατορικής πρωτεύουσας Τσανγκ Αν και τον θάνατο του Ουάνγκ Μανγκ, ο οποίος διαμελίστηκε από το πλήθος.

Όλα έχουν ήδη συμβεί στο παρελθόν. Εμείς όμως, παιδιά της συγκυρίας, νομίζουμε ότι ανακαλύπτουμε τον τροχό, ξανά και ξανά και ξανά...

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο προσωπικό προφίλ του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη στο Facebook