Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι αυτό που συμβαίνει

Στην ερώτηση γιατί παραμένουμε η μοναδική χώρα στην ευρωζώνη με μνημόνιο η απάντηση δεν είναι μία και απλή. Κάτι που δύσκολα θα παραλείψει κανείς, σε όποια όχθη και αν στέκεται, αν προσπαθήσει να δώσει μια εξήγηση για την εθνική αποτυχία, είναι ότι ο διχασμός και ο φανατισμός αποτρέπουν όχι απλώς την αναγκαία συναίνεση αλλά την ίδια τη σκέψη. 

Στον απόηχο του τελευταίου Eurogroup η αξιωματική αντιπολίτευση και η κυβέρνηση ανταλλάσσουν βαρύτατες κατηγορίες. Το Μέγαρο Μαξίμου καταγγέλλει τη ΝΔ ότι ήθελε την αποτυχία της διαπραγμάτευσης, ενώ η ΝΔ φωνάζει για τον "κόφτη". Το αποτέλεσμα είναι ότι το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά κατώτερο των περιστάσεων επιβεβαιώνοντας την αίσθηση των εταίρων μας για την αμετάκλητη ιδιαιτερότητα της ελληνικής περίπτωσης. 

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα μεταμνημονιακό σχέδιο για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης και την επαναθεμελίωση του κράτους. Είναι επείγουσα ανάγκη να αξιοποιηθεί ο χρόνος που μας προσφέρεται για να γίνουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα αναιρέσουν τις αιτίες της ελληνικής χρεοκοπίας.

Ο χρόνος δεν είναι απεριόριστος. Το 2018, όταν θα έχουν γίνει εκλογές στη Γερμανία και στη Γαλλία, θα επανεξεταστούν όλα από την αρχή. Και αν δεν τα έχουμε καταφέρει ως τότε να γίνουμε μια κανονική χώρα της ευρωζώνης ή έστω να τείνουμε προς τα εκεί, τότε μπορεί να μη μας δοθεί άλλη ευκαιρία - με κόφτη ή χωρίς.