Σκέψεις έναν χρόνο μετά το δημοψήφισμα

Το εύκολο είναι να καγχάσει κανείς: Για το ΟΧΙ που αντιμετωπίστηκε σαν ΝΑΙ, για τους χορούς που στήθηκαν στο Σύνταγμα λίγα 24ωρα πριν την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, για τον κ. «Αγάπη μου έκλεισα τις τράπεζες» που κάνει διεθνή καριέρα ως εναλλακτικός οικονομολόγος, για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που δεν μας λένε μια ιστορία για το πώς έγιναν από φλογεροί αντιμνημονιακοί μνημονιακότεροι των μνημονιακών.

Το δύσκολο είναι να αναζητηθούν οι ερμηνείες: Γιατί το σχεδόν 62% του ελληνικού λαού αγνόησε την προειδοποίηση των εταίρων ότι παίζεται η ελληνική παρουσία στην Ευρωζώνη. Γιατί οι δημοσκοπήσεις έπεσαν τόσο έξω και ένα ολόκληρο σύστημα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης απέτυχε οικτρά. Γιατί η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση δεν κατάφερε να πείσει την πλειοψηφία και ακόμη δεν κυριαρχεί πολιτικά παρ' ότι το βασικό της αφήγημα έχει δικαιωθεί. Τι είναι αυτό που έκανε τον Αλέξη Τσίπρα τόσο δημοφιλή σε τόσο πολλούς παρόλο που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε καταφέρει να κάνει τη ζωή τους καλύτερη.

Όταν καταλάβουμε γιατί χρεοκοπήσαμε και γιατί δεν μπορούμε να βγούμε από την ύφεση και τα μνημόνια (έπειτα από οκτώ και έξι χρόνια αντίστοιχα) θα έχει γίνει το πρώτο βήμα για την ανάταξη της χώρας μας. Όταν εγκαταλείψουμε αυταπάτες, μύθους, διχασμούς και το πάθος για νίκες που τελικά γίνονται ήττες, θα έχουμε προχωρήσει προς την έξοδο από το τέλμα στο οποίο βουλιάζουμε. Έναν χρόνο μετά το δημοψήφισμα δεν κινούμαστε προς μια τέτοια κατεύθυνση...