Πιο πολύ από φιάσκο
Με την αποχώρηση Καλογρίτσα από το σκηνικό και την έλευση Σαββίδη εκτυλίσσεται ένα νέο επεισόδιο στο σίριαλ των τηλεοπτικών αδειών. Αυτό που ήδη μπορεί να διαπιστώσει κανείς είναι ότι μεγαλώνει η ψυχική απόσταση μεταξύ των πολιτών και της μιντιακής ελίτ.
Οι κατηγορίες που ανταλλάσσονται μεταξύ αντιπάλων συμφερόντων είναι βαρύτατες, οι αποκαλύψεις για μεγάλη φοροδιαφυγή και χαριστικές δανειοδοτήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, θέλει κόπο για να μάθει κανείς πόσοι καναλάρχες, πρώην και επόμενοι, βαρύνονται με ποιες κατηγορίες-δικαστικές εκκρεμότητες.
Τελικά, αυτό που μένει είναι η αίσθηση πως η διαπλοκή στη χώρα μας αποτελεί συστημικό πρόβλημα, αλλάζουν τα πρόσωπα και οι ισορροπίες αλλά όχι η αλυσίδα κυβερνήσεων-τραπεζών-ΜΜΕ-δημοσίων έργων ή άλλου τύπου διευκολύνσεων.
Η κοινή γνώμη έχει κάθε λόγο να αντιμετωπίζει με αηδία όλο αυτό το μπλέξιμο πολιτικών και μιντιαρχών, να μην εμπιστεύεται κανέναν από τους πρωταγωνιστές και να αναρωτιέται -δίκαια ή άδικα- αν υπάρχει κάτι που δεν είναι σάπιο στο βασίλειο της πολιτικομιντιακής εξουσίας.
Δεν κερδίζει κανείς, ούτε η αντιπολίτευση που δυσκολεύεται να αποστασιοποιηθεί από το προηγούμενο status quo των δωρεάν συχνοτήτων, δυσκολεύεται και να αναφερθεί σε συγκεκριμένους επιχειρηματίες. Επομένως, είναι απλοϊκό να μιλήσει κανείς για έναν διαγωνισμό που έγινε μπούμερανγκ για την κυβέρνηση.
Η ήττα δεν ανήκει αποκλειστικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πολύ πιο σύνθετο...
