Το χρονικό μιας χιονισμένης ημέρας

Τετάρτη το πρωί, μετά από μία μέρα εθελοντικού «αποκλεισμού», βγήκα από το σπίτι μου, που βρίσκεται σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους του Πανοράματος. Το τοπίο μαγεία, το χιόνι συνέχιζε να πέφτει, αλλά πολύ μαλακό. Ο δρόμος σαφώς έρημος, αλλά καθαρός, όπως και το πεζοδρόμιο. Βγήκα στον κεντρικό δρόμο του Πανοράματος. Ευτυχώς, σε πολύ ικανοποιητική κατάσταση. Άκουσα από φίλους ότι σε άλλους, λιγότερο κεντρικούς δρόμους είχαν προβλήματα. Οφείλω να πω ότι σαφώς και από τότε που ο Δήμος Πυλαίας-Χορτιάτη έχει στην ευθύνη του τον Χορτιάτη και το Ασβεστοχώρι, περιοχές που καταπονούνται πολύ κάθε φορά που χιονίζει, το έργο της δημοτικής αρχής είναι δυσκολότερο. Σε κάθε περίπτωση, ο δήμος ανταποκρίθηκε και οι περισσότεροι στο Πανόραμα δεν αποκλείστηκαν. Επίσης, λειτουργούσε τηλεφωνική υπηρεσία στο Δημαρχείο όλο το 24ωρο.

Τελείωσα τις υποχρεώσεις μου στο Πανόραμα και ξεκίνησα για Θεσσαλονίκη, να πάρω την κόρη μου που είχε αποκλειστεί από την προηγούμενη. Με ένα αυτοκινητάκι 1100, χωρίς αλυσίδες ή χειμερινά λάστιχα. Δόξα τω Θεώ, ο δρόμος μέχρι την έξοδο για περιφερειακή βατός. Οδηγώντας αργά και με προσοχή, έφτανες ασφαλής στον προορισμό σου. Η περιφερειακή επίσης μια χαρά. Μπήκα στα όρια του Δήμου Θεσσαλονίκης. Το μεγάλο στοίχημα! Μετά απ’ όσα είχα διαβάσει, δεν ήξερα τι μπορεί να αντικρίσω. Οι εργαζόμενοι του δήμου όμως το είχαν κάνει το θαύμα τους. Με τις λιγοστές αλατιέρες που βγήκαν και ρίχνοντας αλάτι ολονυχτίς με τα χέρια τους, άνοιξαν τους δρόμους –τουλάχιστον μέχρι την οδό Ολυμπιάδος όπου έφτασα εγώ– της δεύτερης μεγαλύτερης ελληνικής πόλης. Αυτό που δεν κατάφερε η διοίκηση το πέτυχαν οι εργαζόμενοι. Με κόπο και ταλαιπωρία. Και τους ευχαριστούμε γι’ αυτό.

Ας μου επιτραπεί και ένα τελευταίο σχόλιο. Στη χώρα μας είναι τόσο μεγάλες η ανικανότητα και η αδιαφορία, που κάνουν ακόμη και τους λιγοστούς που ανταποκρίνονται στο καθήκον τους, ως όφειλαν, να φαίνονται ήρωες.