Το μεγάλο μας μπέρδεμα

Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τον Κοντομηνά να εισβάλει στο στούντιο της Μενεγάκη και να κάθεται μαζί της στην κουζίνα για να καταγγείλει σχέδιο υφαρπαγής του καναλιού του; Ούτε ένας αντισυμβατικός ντοκιμαντερίστας που θα ήθελε να παρουσιάσει την εξέλιξη της ελληνικής κρίσης επί κυβέρνησης Τσίπρα.

Ποιος να του έλεγε ότι θα ερχόταν η στιγμή που η Χάρις Αλεξίου θα ανακάλυπτε πως ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύτηκε πολιτικά τις απολύσεις των καθαριστριών τις οποίες αποκατέστησε και για τις οποίες η ίδια είχε φορέσει το κόκκινο γάντι σε συναυλία αλληλεγγύης;

Το αναπάντεχο γίνεται ρουτίνα: Ο Γιώργος Κιμούλης μετέχει στην επιτροπή διαλόγου για τη συνταγματική αναθεώρηση μαζί με καθηγητές πανεπιστημίου, με την επιλογή των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να σηματοδοτήσει υπερκομματικές προθέσεις. Χρήσιμο ίσως θα ήταν να πάρει μέρος στη διαπραγμάτευση με την Εκκλησία για τα Θρησκευτικά, γιατί, προοδευτικός όπως είναι, κάπως θα στήριζε τον Φίλη που καταπλακώθηκε από τον Καμμένο μπροστά στον Αρχιεπίσκοπο.

Πολύς κόσμος μπήκε και βγήκε από το Μέγαρο Μαξίμου την προηγούμενη εβδομάδα. Ο Ιερώνυμος έφυγε ικανοποιημένος που «ήρθησαν οι παρεξηγήσεις», η πρόεδρος του Αρείου Πάγου Β. Θάνου ευχαριστημένη κι αυτή γιατί τα βρήκαν σε σχέση με τους μισθούς των δικαστικών. Οι συνταξιούχοι που δεν κατάφεραν να πλησιάσουν πάλι καλά να λένε που δεν ψεκάστηκαν μέχρι τελικής πτώσης πριν ο πρωθυπουργός μάθει τα νέα, εξοργιστεί και ζητήσει από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, που ανέλαβε την πολιτική ευθύνη, εντελώς θεωρητικά, να δώσει τέλος σε αυτές τις πρακτικές με τα χημικά, όταν πρόκειται για διαδηλώσεις εργαζομένων και συνταξιούχων. Χρήσιμη θα φανεί αυτή η παρέμβαση, γιατί πολλοί θα βγουν στον δρόμο να δώσουν τη μάχη ενάντια στις αλλαγές στα εργασιακά του ιδιωτικού τομέα, μετά και την ενθάρρυνση του υπουργού Εργασίας Γ. Κατρούγκαλου, που πιστεύει ότι οι κινητοποιήσεις θα βοηθήσουν τη διαπραγματευτική του προσπάθεια.

Έτσι είναι. Οι υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα δεν είναι μόνο διαχειριστές του μνημονίου. Είναι την ίδια ώρα πονεμένα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που ψηφίζουν ιδιωτικοποιήσεις και μέτρα λιτότητας υποφέροντας και μετά από καθυστερήσεις που οφείλονται σε ιδεολογικούς δισταγμούς και συναισθηματικές εντάσεις. Ειδικά τώρα που πλησιάζει το συνέδριο (στα μέσα Οκτωβρίου) και ο ανασχηματισμός (το πιθανότερο μετά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, μέχρι το τέλος του χρόνου), η ιδιότητα του συντρόφου αναβαθμίζεται για όποιον θέλει να απευθυνθεί στην κομματική βάση.

Αν κάτι δεν αμφισβητούν στον Αλ. Τσίπρα ούτε οι πολιτικοί του αντίπαλοι, αυτό είναι ότι έχει γερό στομάχι, δεν καταβάλλεται εύκολα και σηκώνεται όταν πέφτει. Εκεί που βρισκόταν στη δίνη της αρνητικής δημοσιότητας, πέρασε στην αντεπίθεση κλείνοντας με συνοπτικές διαδικασίες μέτωπα (με την Εκκλησία και τη Δικαιοσύνη), προβάλλοντας την υπέρβαση του στόχου για τα έσοδα τον Σεπτέμβριο (κυρίως λόγω της εφάπαξ πληρωμής φόρων μέσω πιστωτικών καρτών), καταθέτοντας προϋπολογισμό με πρόβλεψη για ανάπτυξη 2,7% το 2017, με το ΔΝΤ να την πηγαίνει στο 2,8% στη δική του εκτίμηση, ενώ δρομολόγησε την προετοιμασία της συνταγματικής αναθεώρησης και ζήτησε από τους υπουργούς επιτάχυνση της κατάθεσης νομοσχεδίων κοινωνικού ενδιαφέροντος, όπως για το πάγωμα των ασφαλιστικών χρεών των επαγγελματιών και την αντιμετώπιση της ανεργίας, για τις ηλεκτρονικές συναλλαγές και τη νομιμοποίηση αδήλωτων εισοδημάτων. 

Στο μεταξύ, πρόλαβε να κεράσει ποτάκι τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στο Μέγαρο Μαξίμου για να τους τονώσει το ηθικό, να τους μεταδώσει αισιοδοξία και να τους πείσει να μην κοιτάζουν τις δημοσκοπήσεις αλλά τα χρόνια που έχουν μπροστά τους μέχρι να λήξει η κυβερνητική θητεία. 

Το «εκλογές το 2019» το είπαν τις προηγούμενες μέρες και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης και ο πρόεδρος της Βουλής Ν. Βούτσης, δύο πρόσωπα, δηλαδή, με υψηλό κύρος, που ο λόγος τους μετράει, γιατί δεν πάνε πάντα με τη «γραμμή». 

Πράγματι, συζητήσεις για κάλπες δεν γίνονται στο Μέγαρο Μαξίμου, παρά την πρεμούρα της αντιπολίτευσης και τη βαριά ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι μετρήσεις. 

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και εν προκειμένω μιλάμε για την ελπίδα ότι θα κλείσει γρήγορα και εύκολα η δεύτερη αξιολόγηση, θα ενταχθεί η χώρα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, θα γίνει μια ρύθμιση του χρέους, όχι ουσιαστική αλλά ικανή να δώσει επικοινωνιακή ανάσα στην κυβέρνηση, θα αρχίσει η ανάκαμψη την επόμενη χρονιά, τα θετικά αποτελέσματα θα φανούν στη ζωή μας τη μεθεπόμενη, όταν θα μπορεί να επιχειρηθεί έξοδος στις αγορές, και τελικά θα φτάσουμε στις εκλογές όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί να πει μια ιστορία για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα.

Ο ΥΠΟΙΚ Ευ. Τσακαλώτος βρίσκεται στις ΗΠΑ για συζητήσεις για το χρέος γνωρίζοντας ότι πριν από τις γερμανικές εκλογές του επόμενου Σεπτεμβρίου λίγα μπορούν να γίνουν. Έφυγε αφήνοντας πίσω του ερωτήματα για όσα είπε στη Βουλή σχετικά με το αν πρέπει να επανεξετάσουμε την παρουσία της χώρας μας σε μια τέτοια Ευρωζώνη. Δεν υπάρχει ασφαλής απάντηση για το αν ήθελε να πει κάτι τέτοιο ή τον πρόδωσαν τα ελληνικά του. 

Το πιθανότερο όμως είναι ότι κάτι τέτοια θα συζητηθούν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, όπου η κίνηση των 53, της οποίας ηγείται ο κ. Τσακαλώτος, αναμένεται να κάνει δυναμική εμφάνιση ή και επίδειξη δύναμης, διεκδικώντας επιστροφή στις ρίζες αντί ανοιγμάτων προς το κέντρο και σοσιαλδημοκρατικής μεταμόρφωσης.

Την επόμενη Δευτέρα επιστρέφει ο δακτύλιος, πηγαίνουν σχολείο τα προσφυγόπουλα και στη Βουλή θα γίνει η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για τη διαπλοκή. Αλ. Τσίπρας και Κυρ. Μητσοτάκης θα ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους στην καταγγελία του αντιπάλου και στο πλύσιμο των χεριών για τους σκελετούς στα δικά τους ντουλάπια, ελπίζοντας ότι μια καλή επίδοση θα καταγραφεί στις δημοσκοπήσεις και στο υποσυνείδητο του κομματικού ακροατηρίου.

Ο πρόεδρος της ΝΔ έχει κάθε λόγο να είναι χαρούμενος για τις μετρήσεις που δείχνουν μεγάλο προβάδισμα του κόμματός του έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, δικό του στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία και εντυπωσιακή υπεροχή στην παράσταση νίκης. 

Ζητάει εκλογές χωρίς να μπορεί να τις επιβάλει, έρχεται όλο και πιο κοντά με τον Κ. Καραμανλή για να κλείσουν τα εσωκομματικά μέτωπα, φτιάχνει μητρώο στελεχών για να ανοίξει τον δρόμο της ανανέωσης που αποτελεί κοινωνικό ζητούμενο και κάνει την αρχή της διεύρυνσης υποδεχόμενος τον Γ. Καλλιάνο από την Ένωση Κεντρώων προς έκπληξη όσων περίμεναν άλλου περιεχομένου επιλογές. Όμως είναι η εποχή τού προς τα κάτω και κάθε αντίστροφη τάση ίσως φαίνεται παράταιρη.