Από τη μαυρίλα στην απογείωση δυο νίκες δρόμος

Είναι εύλογο να ισχυριστεί κανείς πως το Ευρωμπάσκετ για την Εθνική Ελλάδος μόλις τώρα ξεκινάει. Με κίνδυνο βέβαια να τελειώσει… άμεσα, εφόσον η Ελλάδα ηττηθεί από τη Λιθουανία στους «16», το Σάββατο. Το κίνητρο και η ψυχολογική ώθηση για την ομάδα του Κώστα Μίσσα είναι τεράστια: εκεί που η Εθνική βρισκόταν μπροστά σε μια παταγώδη αποτυχία, μπορεί με δύο νίκες όχι απλώς να σώσει την παρτίδα αλλά να θεωρηθεί και επιτυχημένη. Πόσο μάλλον με τρεις νίκες.

Αρκεί ένα παιχνίδι για να φέρει τα πάνω κάτω; Στην περίπτωση της φετινής Εθνικής μπορεί και να αποδειχθεί ότι μπορεί. Όπως αποδείχθηκε και για τη Σερβία στο Μουντομπάσκετ του 2015, όταν στη φάση των ομίλων νίκησε μόνο το Ιράν και την Αίγυπτο, προκρίθηκε ως τέταρτη και έπεσε πάνω στην Εθνική Ελλάδος που προερχόταν από 5-0 στον όμιλο, κόντρα σε Κροατία, Αργεντινή, Σενεγάλη, Πουέρτο Ρίκο και Φιλιππίνες. Οι Σέρβοι έκαναν ένα εκπληκτικό ματς, τους έπιασαν όλα, θριάμβευσαν με 90-72 και έφτασαν μέχρι τον τελικό. Το Ευρωμπάσκετ του 2015 είχε ανάλογη εξέλιξη και άδοξο φινάλε για την Εθνική. Νέο 5-0 στον όμιλο, κόντρα σε Κροατία, Σλοβενία, Γεωργία, FYROM, Ολλανδία, πρόκριση στο πρώτο νοκ άουτ επί του Βελγίου, μεγάλη αισιοδοξία, αλλά αποκλεισμός από την Ισπανία στους «16». Το περσινό καλοκαίρι ήταν το 7ο διαδοχικό χωρίς διάκριση για την εθνική ομάδα, μετά τον αποκλεισμό στον ημιτελικό του προολυμπιακού τουρνουά από την Κροατία.

Κατήφορος και επαναφορά

Μετά την πρώτη αγωνιστική του Ευρωμπάσκετ του 2017 όλα έδειχναν πως πηγαίναμε ολοταχώς προς το 8ο διαδοχικό καλοκαίρι χωρίς διάκριση. Η Εθνική νίκησε χάρη στην τεράστια διαφορά κλάσης και εμπειρίας τους Ισλανδούς, έχοντας ένα τραγικό 2ο δεκάλεπτο, και ακολούθησαν δύο αγώνες απέναντι σε καλές ομάδες, τη Γαλλία και τη Σλοβενία, στους οποίους η Ελλάδα δεν έπαιζε άμυνα επί τρία δεκάλεπτα, δεν είχε συγκέντρωση και γενικά δεν έδειχνε ομάδα. Προσπάθησε να επιστρέψει στο τέλος και στους δύο αγώνες, αλλά στον πρώτο ξύπνησε υπερβολικά αργά και στον δεύτερο δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στην ποιότητα του Ντράγκιτς, που στο τέλος έκανε τη διαφορά. Και στα δύο παιχνίδια η προσπάθεια της Εθνικής να επιστρέψει ήταν ενστικτώδης, ηρωικού τύπου, δεν βασιζόταν σε οργανωμένο παιχνίδι.

Ακολούθησε το χειρότερο όλων, το παιχνίδι κόντρα στη Φινλανδία. Ένα ματς που η Εθνική θα μπορούσε να αφήσει, εφόσον δεν είχε βαθμολογικό αντίκρισμα, τουναντίον έφερνε αντίπαλο στα προημιτελικά, εφόσον η Ελλάδα επικρατούσε Φινλανδίας, Πολωνίας και του αγώνα της φάσης των «16», την Ισπανία. Θα μπορούσε να παίξει για να το κερδίσει, ώστε να πάρει τα πάνω της και να μη συμπληρώσει τρεις διαδοχικές ήττες. Τελικά έπαιξε για να το κερδίσει και… έχασε από μια ομάδα του χεριού της.

Η μαυρίλα κράτησε μέχρι την προθέρμανση και τα πρώτα λεπτά του αγώνα-τελικού με την Πολωνία. Η διάθεση ήταν διαφορετική και φαινόταν στα πάντα. Μέχρι και η περίφημη, σωστή, εύστοχη, πλην άκομψη (ιδίως από τη στιγμή που δεν προέρχεται από κάποιον με τα «γαλόνια» του Μπορούση ή του Πρίντεζη), ατάκα του εξαιρετικού Θανάση Αντετοκούνμπο και τα όσα ακολούθησαν φαίνεται πως βοήθησαν στο να γίνει η Εθνική πιο ομάδα. Ο Μίσσας και οι βοηθοί του βρήκαν λύσεις ώστε να μασκαρέψουν το αμυντικό πρόβλημα στην αντιμετώπιση των πικ εν ρολ, το ροτέισον περιορίστηκε στους πιο μπαρουτοκαπνισμένους και ποιοτικούς παίκτες συν τον Παπαγιάννη που γέμισε τις ρακέτες, οι παίκτες είχαν πάθος και έπαιζαν ο ένας για τον άλλον, είχαν προσήλωση στο πλάνο, καθαρό μυαλό και αυτοσυγκέντρωση, αντέδρασαν σωστά στο αρχικό κρεσέντο των Πολωνών. Το αποτέλεσμα ήταν η ευρεία, στο τέλος, νίκη, η εκπληκτική απόδοση των δύο βασικών γκαρντ Καλάθη και Σλούκα, τα τρίποντα που μπήκαν.

Καλύτερη, αλλά…

Και πλέον το μπαλάκι πηγαίνει στη Λιθουανία. Μια ομάδα που δείχνει καλύτερη αυτή τη στιγμή από την Ελλάδα. Μια ομάδα επίσης που είδε τον κόπο της να τερματίσει πρώτη στον όμιλό της να πηγαίνει στράφι, καθώς «ανταμείφθηκε» με έναν αντίπαλο από τον οποίο κάλλιστα μπορεί να χάσει: η Λιθουανία δεν έχει καλύτερους παίκτες από την Ελλάδα. Έχει καλύτερη ομάδα, αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει. Η Ελλάδα άλλωστε… συνεχίζει την προετοιμασία της, καθώς αρχικά στήθηκε πάνω στον Γιάννη Αντετοκούνμπο αλλά πήγε στο Ευρωμπάσκετ χωρίς αυτόν.

Είναι λογικό, λοιπόν, να πιστεύει κανείς ότι όσο περνάει ο καιρός και παραμένει στη διοργάνωση, θα βελτιώνει και την απόδοσή της. Επιπλέον, η Εθνική βρέθηκε σε μια κατάσταση που διαχρονικά βγάζει τον καλύτερο εαυτό των ελληνικών ομάδων, ακριβώς επειδή τις συσπειρώνει και τις πεισμώνει: βρέθηκε στη θέση να βάλλουν όλοι ή οι περισσότεροι εναντίον της, να θεωρούν οι παίκτες ότι τους αδικούν, να θέλουν να δώσουν απαντήσεις.

Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως αίφνης η Ελλάδα έγινε φαβορί για να αποκλείσει τη Λιθουανία ή και όποια επιβιώσει από το ζευγάρι Κροατίας και Ρωσίας, που κοντράρεται με τον νικητή του Ελλάδα - Λιθουανία στα προημιτελικά. Φαβορί είναι πάντα η ομάδα που παίζει καλύτερα και αυτή είναι η Λιθουανία. Αλλά πλέον καλείται να αποκλείσει μία ομάδα που έχει αναδειχθεί δύο φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης, με αρκετούς παίκτες που έχουν κατακτήσει Ευρωλίγκες και πρωταθλήματα, πεινασμένους και γεμάτους κίνητρο. Όχι ό,τι ακριβώς θα επιθυμούσε κάποιος να βρει απέναντί του στη φάση των «16».

Εκείνο που μένει να αποδειχθεί είναι τι ακριβώς κυριαρχεί στο μυαλό των παικτών της φετινής έκδοσης της Εθνικής. Τα όσα οδήγησαν, κυρίως από πλευράς νοοτροπίας, στα επτά «άνυδρα» καλοκαίρια, οπότε η νίκη επί της Πολωνίας ήταν απλώς μια αντίδραση απόγνωσης, ή ο πληγωμένος εγωισμός μιας ομάδας πρωταθλητών που θέλουν να πετύχουν και πάλι κάτι μεγάλο;