Γιάννης Αντετοκούνμπο: the Greek Freak (video)

Ο τίτλος του κειμένου δωρικός: «In Giannis we trust». Στο grantland.com, μια ιστοσελίδα αφιερωμένη στα παρκέ του ΝΒΑ, ο συντάκτης προσπαθεί να εξηγήσει την λατρεία γύρω από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, τον έλληνα γκαρντ (ή μήπως φόργουορντ;) που έχει πάρει στις πλάτες του τους Μιλγουόκι Μπακς προσπαθώντας να τους οδηγήσει στα play off της Ανατολής. 

Οι στατιστικές αναλύσεις, όμως, μπορούν να περιμένουν. Το παρελθόν του Γιάννη Αντετοκούνμπο έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Πως όχι; Η ιστορία της Σταχτοπούτας σε κάθε της εκδοχή θα είναι πάντα η αγαπημένη όλων. Και μπορεί τον Φεβρουάριο του 2015 ο Γιάννης Αντεντοκούμπο να προσκλήθηκε ξανά για δεύτερη συνεχόμενη φορά στην εκλεκτή παρέα του All Star Game, όμως μέχρι το 2013 ήταν ένα ακόμα παιδί μεταναστών από την Νιγηρία που προσπαθούσε να επιβιώσει στο κέντρο της Αθήνας. 

Αυτός είναι και ο λόγος που τους πρώτους μήνες στο Μιλγουόκι, φεύγοντας από το Lounge του BMO Harris Bradley Center, την έδρα των Μπακς, ο Γιάννης δεν άφηνε πίσω το ανέγγιχτο φαγητό. Ο συμπαίκτης του Μπράντον Νάιτ τον θυμάται να ζητάει και να παίρνει το φαγητό σε πακέτο σπίτι του, να μαλώνει τον Καρόν Μπάτλερ επειδή πέταξε στα σκουπίδια τα παλιά του σνίκερς και να έχει ακόμα φυλαγμένα στο πολυτελές κουτί τους το ζευγάρι Gucci που του δώρισε ο Λάρι Σάντερς, περιμένοντας μια πραγματικά καλή στιγμή για να τα φορέσει. 

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο των των 100 εκατομμυρίων δολαρίων, στα 22 του μπορεί να έχει καταφέρει να καρφώνει μπροστά στον Κρις Μπος, να φιλοδωρεί τάπες τον Ντουράντ και να ανταλλάσσει high five με τον Λε Μπρον Τζέιμς, όμως πραγματικά περήφανος για τον εαυτό του ένιωσε την ημέρα που οι γονείς του και τα δυο μικρότερα αδέρφια του προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο του Μιλγουόκι Τζένεραλ Μίτσελ, για να μείνουν μαζί του στο με θέα τη λίμνη του Μίσιγκαν σπίτι του. «Γυρίζω από την προπόνηση ή από τα ταξίδια και καθόμαστε πλέον όλοι μαζί μέσα στο ζεστό σπίτι μας για να φάμε, να δούμε κάποια ταινία, να παίξουμε μπιλιάρδο…» είπε σε πρόσφατη συνέντευξη του ο Γιάννης και να περιγράψει έτσι με λίγες λέξεις την ευτυχία, όπως αυτός την εννοεί.

Από τα Σεπόλια στα σαλόνια

Μπορεί σήμερα οι μαύροι πλανόδιοι μικροπωλητές να είναι αναπόσπαστη εικόνα της αστικής μας κουλτούρας, το 1991 όμως οι νιγηριανοί Τσάρλς και Βερόνικα Αντετοκούνμπο ξεχώριζαν σαν την μύγα μες το γάλα. Μόλις, είχαν εμπιστευτεί το γιό τους, Φράνσις, σε στενούς συγγενείς στο Λάγος για να έρθουν μόνοι τους, μέσω Τουρκίας, στο Ελντοράντο της Μεσογείου αναζητώντας αξιοπρεπή ζωή. Η λέξη που εσχάτως έγινε εθνικό σύνθημα για τους Αντετοκούνμπο ήταν μια καθημερινή άνιση μάχη. Και θα παρέμενε μια ακόμα ιστορία μεταναστών αν στον Τρίτωνα δεν είχαν τοποθετηθεί δύο μπασκέτες. Εκεί, ο Σπύρος Βελλινιάτης που προπονεί ομάδες basketball, συχνά σε υποβαθμισμένες περιοχές, όπως το παιδικό τμήμα στους «Τρεις Αστέρες Κάτω Πατησίων», πρόσεξε δυο πανύψηλα αγόρια: τον Θανάση και Γιάννη Αντετοκούνμπο. Στους επόμενους μήνες ο Γιάννης θα αποκτήσει δελτίο αθλητή στον Φιλαθλητικό. Δεν έχει κλείσει ακόμα τα 15 κι από το παιδικό ανεβαίνει στο εφηβικό, για να καταλήξει να κάνει προπονήσεις και με το αντρικό, ταυτόχρονα. 

Στην αρχή έπαιζαν με ένα ζευγάρι παπούτσια, το οποίο μοιράζονταν. Είχαν πρόβλημα με τη διατροφή. Υπήρχαν ημέρες που ο Γιάννης σιτιζόταν με ένα κρουασάν. Το ταλέντο, όμως,  ξεχείλιζε. Προτού ασχοληθούν με το μπάσκετ, έπαιζαν ποδόσφαιρο, πινγκ-πονγκ και βόλεϊ, στο σχολείο και στο κατηχητικό: έχουν χρυσά μετάλλια σε όλα τα αθλήματα. Τα μετάλλια όμως δεν γέμιζαν την κατσαρόλα. Αυτά έκαναν τον Σπύρο Βεληνιάτη να αναρωτηθεί: «Έχεις μπροστά σου τον Μότσαρτ και δεν έχει φαγητό. Τι του δίνεις; Η απάντηση δεν είναι βιολί. Η απάντηση είναι φαγητό».

Με τη γαλανόλευκη αγκαλιά

Στον Φιλαθλητικό απέκτησε γρήγορα φήμη… εκτός Ελλάδας. Τόση ώστε η ισπανική Σαραγόσα  να αγοράσει τα δικαιώματα του έναντι 180.000Ε, τόση για να έρθει στον… Βόλο και την αναμέτρηση του Φιλαθλητικού με την Νίκη, τον Μάρτιο του 2013, ο Πρόεδρος των Σέλτικ, Ντάνι Έιτζ, ο παλιός play maker της μεγάλης ομάδας του ’80 της Βοστώνης. Ο Έιτζ έφυγε από το γήπεδο ακούγοντας του οπαδούς της θεσσαλικής ομάδας να φωνάζουν το όνομα των… Λέικερς και βλέποντας τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να σημειώνει 19 πόντους και 9 ριμπάουντ. Τον Ιούνιο ο κομισάριος του NBA  ανακοινώνει τον Αντετοκούνμπο στο νούμερο 15 του ντραφτ για τους Μιλγουόκι Μπακς. Πανηγυρίζει με τη γαλανόλευκη στα χέρια χαμένος στην αγκαλιά του αδερφού του Θανάση, που επίσης βρίσκεται στις ΗΠΑ και παίζει στην αναπτυξιακή λίγκα του ΝΒΑ, την D-League. 

Στην Ελλάδα γίνεται χαμός. Οι περισσότεροι φίλαθλοι, όπως και οι περισσότεροι παράγοντες αγνοούν την ύπαρξη του. Γίνεται πρωτοσέλιδο και πολιτικό ζήτημα. Με την εθνική ομάδα Νέων, εντυπωσιάζει. Όχι, με τις εμφανίσεις του αλλά με τις δηλώσεις του. «Η δημοσιότητα μου έκανε κακό. Ποιο ΝΒΑ; Ένα καλάθι δεν μπορούσα να βάλω… όταν γυρίσω από την Αμερική θα είμαι έτοιμος να τους διαλύσω».

Στην Αμερική και τους Μπακς, to 2015, ήταν ο ρούκι από την Ελλάδα. , με προπονητή τον Τζέισον Κιντ ηγέτης. Τα θηριώδη προσόντα του ¬- είναι 2.09μ. και το άνοιγμα των χεριών του φτάνει στα 2.21μ.- το πληθωρικό ταλέντο του, και το νεαρό της ηλικία του, έγιναν οι αιτίες για να μετονομαστεί σε «Greek Freak» και η φανέλα με το όνομα του με αρχαιοελληνική γραμματοσειρά να κοστίζει 275 δολάρια. Το ΝΒΑ δεν έχει ξαναδεί γκαρντ με ύψος 2.09μ.  να τρέχει τόσο γρήγορα, να κάνει λέϊαπ από το 3ποντο. Υστερεί στο σουτ, το ξέρει και δεν το δοκιμάζει μέχρι να βελτιωθεί. Του λείπει η αυτοπεποίθηση για αυτό ακόμη «χάνεται» στο παρκέ. Κι ο έλεγχος της μπάλας θέλει δουλειά. Του είναι πιο εύκολο να δημιουργεί καταστάσεις τρανζίσιον στο μισό γήπεδο.  Οι δικαιολογίες με το μέρος του: δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ανταγωνιστεί άλλα μεγάλα ταλέντα της Γηραιάς Ηπείρου στο ελληνικό πρωτάθλημα ή την Euroleague, ούτε πήγε σε κολέγιο των ΗΠΑ. «Έχω πολλές αδυναμίες στο σουτ, στο ποστάρισμα και στις τοποθετήσεις μου στην άμυνα. Επίσης, πρέπει να μάθω να αποφεύγω τα εύκολα φάουλ. Οι αντίπαλοί μου είναι πιο δυνατοί και βάζω τα χέρια μου για να μπορώ να τους κρατήσω, με αποτέλεσμα να χρεώνομαι με φάουλ. Αν δυναμώσω, τότε θα βελτιώσω περισσότερο το παιχνίδι μου, αλλά δεν βιάζομαι ούτε με κυριεύει το άγχος, διότι από την Α2 και από το Φιλαθλητικό βρέθηκα ουρανοκατέβατος στο ΝΒΑ και αυτό είναι απίστευτο», ομολογεί και ο ίδιος.  Ο σέντερ των «Ελαφιών» Λάρι Σάντερς διαφωνεί: «ξύνει μόνο την επιφάνεια αυτών που μπορεί να κάνει. Αξιοποιεί νέες δυνατότητες και δοκιμάζει νέα πράγματα. Μαθαίνει και είναι απίθανο να τον βλέπεις».

Στο μεταξύ διάγει λιτό βίο. «Eίναι λίγο δύσκολο να βρω τις παρέες που είχα στον Φιλαθλητικό. Εδώ οι περισσότεροι παίκτες προσπαθούν να πάρουν μεγαλύτερο συμβόλαιο. Στον Φιλαθλητικό απλώς παίζαμε μπάσκετ και ύστερα το διασκεδάζαμε. Με τον Καμπερίδη, τον Σαλούστρο, τον Γκίκα, τον Ζήβα, ήμασταν μια παρέα φίλων, ενώ εδώ, στο ΝΒΑ, αισθάνεσαι ότι απλώς κάνεις τη δουλειά σου και φεύγεις. Οι ρυθμοί της ζωής είναι τελείως διαφορετικοί απ’ ό,τι στην Αθήνα, όπου τα βρίσκεις όλα εύκολα και δίπλα σου, ενώ εδώ πρέπει να οδηγήσεις. Αν δεν έχεις αυτοκίνητο, δεν μπορείς να κάνεις τίποτε. Το Μιλγουόκι είναι ερημικό και δεν έχει καμία σχέση με την Αθήνα, όπου μπορείς, ας πούμε, να φύγεις από το σπίτι σου και να πας μια βόλτα στην Ερμού ή να καθίσεις έξω να πιεις έναν καφέ. Ευτυχώς που πριν από λίγες μέρες πήρα δίπλωμα οδήγησης για να μπορώ να κυκλοφορώ μόνος μου και να μη με πηγαινοφέρνουν οι συμπαίκτες μου», είπε πρόσφατα σε συνέντευξη του λίγες μέρες πριν κλείσει τα 20 χρόνια του.

Δεν είναι μόνο η νοσταλγία για τους φίλους του που τον κάνει να θυμάται την Ελλάδα. Στο τελετουργικό της εισόδου στον αγωνιστικό χώρο του «Barclay's Center» για τον διαγωνισμό καρφωμάτων του All-Star Game, όταν τον ρώτησαν πως θέλει να μπει στο γήπεδο, εκείνος τους ζήτησε να προηγηθούν οκτώ καλλίγραμμες κοπέλες μεταμφιεσμένες σε Καρυάτιδες  οι οποίες να κρατούν μία μεγάλη ελληνική σημαία, ενώ σε μια προσπάθεια του ακούστηκε καθαρά να φωνάζει ο αδερφός του Θανάσης «για την πατρίδα». 

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, όσο κι αν κάποιοι, ελάχιστου πλέον, ενοχλούνται, δεν γνωρίζει άλλη πατρίδα από την Ελλάδα. Εδώ γεννήθηκε, εδώ μεγάλωσε, αυτή τη γλώσσα γνωρίζει κι αυτή τη μουσική αγαπάει, του Μίκη που άρεσε στη νονά του.