Παναθηναϊκός: Δύο επιβεβλημένες κινήσεις

Το 2014 ο Πεδουλάκης έφυγε μετά από μια εντός έδρας ήττα από τη Λαμποράλ και υπό τον φόβο του αποκλεισμού από τα πλέι οφ. Πέρυσι ο Ιβάνοβιτς απολύθηκε μετά τον εύκολο αποκλεισμό από την ΤΣΣΚΑ. Φέτος ο Τζόρτζεβιτς τελείωσε το βράδυ του «σκουπίσματος» από τη Λαμποράλ.

Αναλύοντας τις τρεις απολύσεις, εκείνη του Πεδουλάκη υπήρξε άδικη: ο Έλληνας προπονητής παρέλαβε καμένη γη και μόλις δύο παίκτες στο ρόστερ μετά την αποχώρηση του Ομπράντοβιτς και κατέκτησε και τους τρεις εγχώριους τίτλους που διεκδίκησε στον ενάμιση χρόνο της παρουσίας του στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Σίγουρα τη δεύτερη σεζόν του δεν μπόρεσε να ανεβάσει επίπεδο την ομάδα του, αλλά αυτό είχε να κάνει και με το ρόστερ που είχε στη διάθεσή του. 

Πέρυσι, η απόλυση του Ιβάνοβιτς σίγουρα δεν ήταν άδικη, από την άλλη δεν ήταν και επιβεβλημένη. Ήταν μια μάλλον νομοτελειακή εξέλιξη σε μια σχέση που βασίστηκε σε λάθος δεδομένα. Ο Παναθηναϊκός ανέθεσε ένα πλάνο ελληνοποίησης της ομάδας και ανάδειξης νέων παικτών σε έναν προπονητή που ανέκαθεν στην καριέρα του δούλευε με έμπειρους και πρωτοκλασάτους παίκτες: η εξίσωση ήταν προβληματική από την αρχή. 

Τη φετινή σεζόν ο Παναθηναϊκός θεωρητικά συνέχισε το πλάνο της ανάδειξης των νέων παικτών και της ελληνοποίησης, στην πραγματικότητα όμως ανέβασε το μπάτζετ του και δημιούργησε μια ομάδα με στόχο την άμεση επιτυχία. Απαίτηση που μεγάλωσε στη διάρκεια της σεζόν, όταν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, τη στιγμή που εμφανώς ο Παναθηναϊκός δεν «τραβούσε», αντί να απολύσει τον προπονητή έβαλε το χέρι στην τσέπη και ενίσχυσε σημαντικά την ομάδα με τους Ουίλιαμς, Χέινς και Χάντερ, χωρίς μάλιστα να αποχωρήσει παίκτης και δη οι Κούζμιτς και Πάβλοβιτς. 

Συνεπώς στον Τζόρτζεβιτς δόθηκε μία επιπλέον ευκαιρία να διορθώσει τα δικά του λάθη: ο σχηματισμός του συγκεκριμένου, αναχρονιστικού για τα σύγχρονα δεδομένα ρόστερ ήταν δικής του επιλογής, όπως και η επιλογή να δοθούν μεγάλα συμβόλαια σε παίκτες όπως οι Ραντούλιτσα, Πάβλοβιτς, Κούζμιτς. 

Μετά το 3-0 από τη Λαμποράλ η απόλυση του Τζόρτζεβιτς ήταν επιβεβλημένη. Ο Περάσοβιτς δεν είχε στη διάθεσή του τον πιο έμπειρο περιφερειακό του, τον Κοζέρ, και στο πρώτο ματς έχασε και τον πιο πολυσύνθετο περιφερειακό του, τον Χάνγκα. Παρ’ όλα αυτά, απέκλεισε τον Παναθηναϊκό χρησιμοποιώντας οκτώ παίκτες και με την ομάδα του να δείχνει πλεόνασμα ενέργειας σε σχέση με τους «πράσινους». Τη διαφορά έκανε το γεγονός ότι οι Βάσκοι ήταν μια ομάδα που ήξερε τι ήθελε, πώς να το πάρει και είχε την πίστη ότι θα το καταφέρει. Επιπλέον, ευτύχησε να βρει απέναντί του τον Παναθηναϊκό του Τζόρτζεβιτς. 

Μια ομάδα που μετά το άκρως εντυπωσιακό ξεκίνημά της στη χρονιά, με δύο νίκες επί του Ολυμπιακού σε 11 μέρες, σταθεροποιήθηκε σε ένα σύνολο χωρίς συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα και ξεκάθαρους ρόλους, με πληθώρα παικτών χωρίς τα απαραίτητα για το σύγχρονο μπάσκετ αθλητικά προσόντα. Αυτή ήταν η εικόνα στο μεγαλύτερο διάστημα της χρονιάς. Όταν στην εξίσωση προστέθηκε η εικόνα των αγώνων με τη Λαμποράλ, όπου ο Παναθηναϊκός, παρά την προσθήκη των Ουίλιαμς, Χέινς και Χάντερ, εμφανίστηκε ανέτοιμος να ανταποκριθεί στην πρόκληση. 

Όταν οι μοναδικοί παίκτες που καταφέρνουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων είναι ο Κούζμιτς –που φυσικά δεν θα μπορούσε να αλλάξει τον συσχετισμό των δυνάμεων– και ο καθοδηγούμενος από τη δύναμη της θέλησής του Διαμαντίδης, τότε η ευθύνη είναι του προπονητή, όχι των παικτών. Έμοιαζε δύσκολο να στερήσει από τον Διαμαντίδη το τελευταίο φάιναλ φορ της καριέρας του η Λαμποράλ. Στην πράξη αποδείχθηκε αδύνατο να αποκλείσει μόνος του ο Διαμαντίδης τη Λαμποράλ. 

Στο σημείο που οδηγήθηκαν τα πράγματα, επιβεβλημένη έμοιαζε και η επιστροφή Πεδουλάκη. Όχι φυσικά για την αποκατάσταση της προ διετίας αδικίας. Αλλά γιατί είναι ένας προπονητής που γνωρίζει την ομάδα και τις ιδιαίτερες συνθήκες της, όπως και αρκετούς από τους παίκτες της. 

Όπως επίσης γιατί είναι ένας προπονητής που έχει αποδείξει ότι μπορεί να συμμαζέψει γρήγορα μια πολύ δύσκολη κατάσταση και να δώσει στην ομάδα ακριβώς τα στοιχεία που της λείπουν: συγκεκριμένο αγωνιστικό προσανατολισμό, ξεκάθαρους ρόλους στους παίκτες, τρικ και γρήγορες αντιδράσεις εν ώρα αγώνα με τα οποία θα προσπαθήσει να καλύψει τις δεδομένες αδυναμίες του ρόστερ. Επιπλέον, διαθέτει το… know-how της εξουδετέρωσης του Ολυμπιακού του Σπανούλη. 

Εκείνο που μένει να αποδειχθεί είναι το όριο των προαναφερθέντων δεξιοτήτων του Πεδουλάκη: αυτή τη φορά ο βαθμός δυσκολίας είναι ιδιαίτερα αυξημένος: αναλαμβάνει ένα ποιοτικότερο ρόστερ από εκείνα που είχε στη διάθεσή του στην προηγούμενη θητεία του στον Παναθηναϊκό αλλά με αρκετούς παίκτες που ουδέποτε θα διάλεγε ο ίδιος, γιατί δεν ταιριάζουν στο μπάσκετ που επιθυμεί να παίζουν οι ομάδες. Ακόμη περισσότερο, δεν έχει το δικαίωμα να κάνει κάποια προσθαφαίρεση στο ρόστερ, δυνατότητα την οποία στο παρελθόν έχει αξιοποιήσει στο έπακρο.