Ο απόλυτος αιφνιδιασμός

Μια βελτίωση για την οποία δεν είχε προϊδεάσει ο Παναθηναϊκός στη σειρά των ημιτελικών με τον Άρη.

Κι αν η συντριπτική πλειονότητα των «απ’ έξω απ’ τον χορό» δεν περίμενε αυτή την εικόνα από τον Παναθηναϊκό, αποδείχτηκε πως και ο Ολυμπιακός αιφνιδιάστηκε απολύτως. Αιφνιδιάστηκε από τον τρόπο με τον οποίο τον χτύπησε μέσα στη ρακέτα ο Παναθηναϊκός στο ξεκίνημα, έχοντας πέντε καρφώματα στο πρώτο δεκάλεπτο εκμεταλλευόμενος κοντινά ή πλαϊνά πικ-εν-ρολ. Αιφνιδιάστηκε από τον τρόπο που «διάβαζαν» την άμυνά του οι «πράσινοι», τις αποστάσεις και την ταχύτατη κυκλοφορία της μπάλας, που οδηγούσαν σε ελεύθερα σουτ από την «αδύναμη» πλευρά, όπου συνήθως βρίσκονταν ακροβολισμένοι δύο παίκτες, οι Φώτσης και Φελντέιν, που είχαν μαζί 7/11 τρίποντα. 

Αιφνιδιάστηκε από το γεγονός πως μειώθηκε δραματικά ο χρόνος του Ραντούλιτσα, λόγω της αμυντικής αδυναμίας και των αργών ποδιών του στην επίθεση, και του Ουίλιαμς, λόγω της ανάγκης του να έχει την μπάλα στα χέρια του για να επιτεθεί μετά από ντρίμπλα. Η μείωση του χρόνου του Ραντούλιτσα σήμαινε πολύς περισσότερος χρόνος για το δίδυμο των Φώτση και Γκιστ στο «4» και το «5», άρα πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα, ευελιξία και αθλητικές ικανότητες, στοιχεία απαραίτητα για την αντιμετώπιση των «ερυθρολεύκων». Ο Ολυμπιακός αιφνιδιάστηκε και από το γεγονός πως ο Καλάθης αυτή τη φορά έβαλε αρκετά από τα σουτ που του πρόσφερε προκλητικά και βάσει σχεδίου ο Σπανούλης, όπως φυσικά και από τη γενικότερη ευστοχία του Παναθηναϊκού πίσω από τα 6.75μ. Πρόκειται άλλωστε για μία από τις πιο άστοχες ομάδες φέτος στα τρίποντα σε μεγάλα παιχνίδια, όπως αποδεικνύουν και τα στατιστικά της στο Top-16 και στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας.

Όπως επίσης σίγουρα αιφνιδιάστηκε από ένα ακόμη χαρακτηριστικό που δεν είχε φέτος ο Παναθηναϊκός, αυτό που ο Πεδουλάκης χαρακτηρίζει «σκεπτόμενο μπάσκετ». Η ομάδα που εμφανίστηκε στο ΣΕΦ ήταν μια ομάδα με ξεκάθαρους ρόλους, με τον κάθε παίκτη να ξέρει τι πρέπει να κάνει σε κάθε στιγμή και να το κάνει ακόμη και όταν η μπάλα «έκαιγε», εστιάζοντας πάντα στις αδυναμίες του αντιπάλου.  

Όλα τα παραπάνω στοιχεία στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού αιφνιδίασαν τον Ολυμπιακό ακριβώς επειδή ήταν στοιχεία που δεν υπήρχαν προηγουμένως. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και κάτι για το οποίο οι «ερυθρόλευκοι» θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένοι, να έχουν ένα plan B: για πολλοστή φορά φέτος η εξαιρετική κατά τα άλλα αμυντική λειτουργία τους σμπαραλιάστηκε και έχασαν ένα κρίσιμο παιχνίδι επειδή ο αντίπαλος έβαλε τα μακρινά σουτ. 

Από εκεί και πέρα, υπήρξαν και συγκεκριμένες επιλογές του Πεδουλάκη που δικαιώθηκαν, όπως το γεγονός ότι επέλεξε να βασιστεί σε Έλληνες παίκτες αλλά και σε παίκτες που θεωρούσαν εαυτούς αδικημένους από τον Τζόρτζεβιτς και είχαν πράγματα να αποδείξουν. Τα παραπάνω ισχύουν προφανώς για τον καθοριστικό στον πρώτο τελικό Φώτση, τον Παππά αλλά και τον Χαραλαμπόπουλο, ο οποίος είδε τον προπονητή του να τον ξεκινάει στην πεντάδα και ανταπέδωσε με 14’ μεστής συμμετοχής. Ισχύουν όμως και για τον Φελντέιν, ο οποίος πήρε… πίσω τον χρόνο και τον χώρο που έχασε με την άφιξη του Ουίλιαμς και επέστρεψε στις σπουδαίες εμφανίσεις. 

Το σίγουρο είναι πως το πλάνο του Πεδουλάκη ήταν άψογο και εκτελέστηκε στην εντέλεια από τους παίκτες του: τρανή απόδειξη οι 29 ασίστ του Παναθηναϊκού, αριθμός που συνιστά ρεκόρ για τελικούς και οδήγησε στο εκπληκτικό νούμερο των 60 πόντων, από τους 83 συνολικά, που επιτεύχθηκαν μετά από τελική πάσα.

Εξίσου σίγουρο είναι πως ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε τίποτα περισσότερο από το να πάρει από τον Ολυμπιακό αυτό για το οποίο πάσχιζαν οι «ερυθρόλευκοι» επί 26 αγωνιστικές στην κανονική περίοδο: το πλεονέκτημα της έδρας. Συν μια ένεση αυτοπεποίθησης και πίστης στην δυνατότητα επίτευξης του στόχου. Η σειρά ωστόσο έχει πολύ δρόμο ακόμα και φυσικά ο Ολυμπιακός έχει τη δυνατότητα να απαντήσει με brake στο brake. Άλλωστε και σε αυτό το παιχνίδι, που μόνο σε ολιγόλεπτα διαστήματα έπαιξε το μπάσκετ που μπορεί –κάτι που συνέβαινε όποτε αποφάσιζε ή του επιτρεπόταν να τρέξει- ο Ολυμπιακός κατέληξε να χάσει στο τελευταίο σουτ. Σε έναν αγώνα δηλαδή στον οποίο είχε μόνο τρεις παίκτες με καλή απόδοση, τους Πρίντεζη, Λοτζέσκι και Σπανούλη, ενώ οι δύο παίκτες-βαρόμετρα, οι Χάκετ και Μάντζαρης, δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν. 

Η δε τελευταία φάση του αγώνα ήταν απολύτως ενδεικτική της σαστιμάρας και του αποσυντονισμού του Ολυμπιακού στον πρώτο τελικό: ο Παπανικολάου πήρε το ριμπάουντ από την άστοχη βολή του Διαμαντίδη και αντί να πασάρει στον Σπανούλη που έφευγε μπροστά του αποφάσισε να κατεβάσει την μπάλα, ο Φώτσης απέκλεισε την πάσα στον Σπανούλη και ο Παπανικολάου απέμεινε να προσπαθεί να βρει τι θα κάνει απέναντι στον πολύ πιο γρήγορο Καλάθη. Οι υπόλοιποι πήγαν δίπλα στον Παπανικολάου αφαιρώντας του και όποια άλλη επιλογή, με το μόνο που να απέμενε να είναι το σουτ της απελπισίας, κυριολεκτικά.

Πάντως, η πιο μεγάλη νίκη της αναμέτρησης δεν ήταν εκείνη του Παναθηναϊκού. Έδρες έχουν ξανασπάσει και θα ξανασπάσουν.  Η μεγάλη νίκη ήταν εκείνη των οργανωμένων οπαδών του Ολυμπιακού, που έβαλαν φρένο στο σύνθημα που πήγε να ακουστεί για τον Διαμαντίδη. Αν ακολουθήσουν το καλό τους παράδειγμα-ένδειξη αναγνώρισης και σεβασμού στην αξία του αντιπάλου, και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού στο επικείμενο ματς του ΟΑΚΑ, την Κυριακή, θα έχει γίνει μια αρχή. Ίσως και να υπάρχει ακόμη ελπίδα, τελικά.