Ο αυτοκράτορας και ο θρύλος

Όταν ο Βασίλης Σπανούλης πήρε τη μεγάλη απόφαση πριν από έξι χρόνια να φύγει από τον Παναθηναϊκό για να συνεχίσει στον Ολυμπιακό πιθανότατα, βάσει του χαρακτήρα του, είχε στο μυαλό του δύο πράγματα. Το πρώτο, πως, καθοδηγούμενος από τον τεράστιο, καλώς εννοούμενο αθλητικό εγωισμό του, δεν μπορούσε να είναι σε μία ομάδα όπου δεν θεωρούνταν το Νο1, σε μια ομάδα όπου το συμβόλαιο του Διαμαντίδη ήταν το «ταβάνι». Κάτι που δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τα χρήματα, αλλά με την απόδοση τα του καίσαρος τω καίσαρι. 

Το δεύτερο, πως ήθελε να συνδέσει το όνομά του με το τέλος μιας αυτοκρατορίας του ελληνικού μπάσκετ και την απαρχή μιας άλλης. Μετά τους εκπληκτικούς φετινούς τελικούς της Basket League, με αποκορύφωμα τον πραγματικά μοναδικό τέταρτο τελικό, είναι σαφές πως πέτυχε τους στόχους του. Μπορεί να ξεκίνησε με αποτυχία στην πρώτη του σεζόν στον Ολυμπιακό, όταν ο Παναθηναϊκός κατέκτησε τα πάντα και ο ίδιος έφτασε να χαρακτηριστεί… loser, στη συνέχεια όμως ο Σπανούλης οδήγησε τον Ολυμπιακό σε δύο διαδοχικές κατακτήσεις της Ευρωλίγκας και παράλληλα στο σπάσιμο της εγχώριας κυριαρχίας του Παναθηναϊκού, με την κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων. Το πρώτο, μάλιστα, συνετέλεσε και σε μια… κοσμογονία στον Παναθηναϊκό, με την αποχώρηση των πρεσβύτερων Γιαννακόπουλων, Παύλου και Θανάση, την αποχώρηση των Ομπράντοβιτς-Ιτούδη και την παραμονή στο ρόστερ μόνο των Διαμαντίδη και Φώτση. 

Για την εγκαθίδρυση όμως της κόκκινης αυτοκρατορίας το πιο σημαντικό πρωτάθλημα ήταν το τρίτο της εποχής Σπανούλη, το φετινό. Κι αυτό γιατί ο Ολυμπιακός κατέκτησε δεύτερο διαδοχικό πρωτάθλημα για πρώτη φορά μετά από 19 χρόνια. Kαι οι αυτοκρατορίες χτίζονται μέσα από την κατάκτηση διαδοχικών τίτλων. Επίσης ο Ολυμπιακός έριξε ένα ακόμη «κάστρο», καθώς κατέκτησε για πρώτη φορά πρωτάθλημα μέσα στην έδρα του «αιώνιου» αντιπάλου. 

Ο τρόπος με τον οποίο ο Σπανούλης προσυπέγραψε αυτά τα επιτεύγματα ήταν εκκωφαντικός: με την προσωπική του απόδοση καθόρισε την έκβαση μιας σειράς τελικών. Επίτευγμα για το οποίο δεν μπορεί να υπερηφανευτεί άλλος στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Επρόκειτο άλλωστε για μία σειρά την οποία κάλλιστα θα μπορούσε να είχε κερδίσει ο Παναθηναϊκός, ήταν αρκετά καλός ώστε να το πετύχει. 

Μόνο που στο δεύτερο παιχνίδι ο Σπανούλης χάρισε τη νίκη στον Ολυμπιακό με τρίποντο στο τελευταίο δευτερόλεπτο, με το οποίο απάντησε στο τρίποντο που είχε σημειώσει ο Διαμαντίδης λίγα δευτερόλεπτα πιο πριν. Στον τρίτο τελικό απέτρεψε το δεύτερο διαδοχικό μπρέικ του Παναθηναϊκού με ένα τρομερό ξέσπασμα στο τελευταίο πεντάλεπτο. Στον τέταρτο και τελευταίο τελικό επισφράγισε μια εξαιρετική παρουσία με το τρίποντο που χάρισε τη νίκη και το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό, ένα τρίποντο που σημειώθηκε απέναντι στην τελευταία άμυνα της καριέρας του μεγάλου Δημήτρη Διαμαντίδη. 

Το γεγονός πως «σκότωσε» την ομάδα του και την προσπάθειά του να αποχωρήσει κατακτώντας το τελευταίο του πρωτάθλημα ένας εξίσου μεγάλος και φίλος του, ο Σπανούλης, ίσως να ήταν το μοναδικό εναλλακτικό σενάριο που θα άφηνε χωρίς το αίσθημα του «γαμώτο» την αποχώρηση αυτού του θρύλου του ελληνικού, ευρωπαϊκού και παγκόσμιου μπάσκετ. Άλλωστε και ο ίδιος ο Διαμαντίδης στη διάρκεια της καριέρας του έχει αναγκάσει άλλους παίκτες-θρύλους, όπως ο Παπαλουκάς, σε ανάλογα πικρό φινάλε. 

Μια αποχώρηση που κανείς δεν έχει καταφέρει να «χωνέψει» ακόμα, ότι η νέα σεζόν θα ξεκινήσει χωρίς τον Διαμαντίδη στο παρκέ. Η συνειδητοποίηση, τόσο για τους υπόλοιπους όσο και για τον ίδιο, θα έρθει με την απουσία του από την προετοιμασία και από τα πρώτα παιχνίδια της επόμενης σεζόν. 

Ο Διαμαντίδης αποχώρησε «γεμάτος», με καθολική αποδοχή και σίγουρος για την απόφασή του, όπως σίγουρος και αποφασισμένος ήταν για όλες τις επιλογές που έκανε στην καριέρα του, έτσι είναι η ψυχοσύνθεσή του. Το πρόβλημα φυσικά το έχουν οι υπόλοιποι. Οι φίλαθλοι που δεν θα τον ξαναδούν να παίζει. Η ομάδα που θα πρέπει να μάθει να ζει χωρίς αυτόν. Υπό αυτό το πρίσμα, η απόφαση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να συνεχίσει με τον Αργύρη Πεδουλάκη στον πάγκο ανταποκρίνεται στα ερωτήματα που θέτει η πρώτη σεζόν της μετά-Διαμαντίδη εποχής. Ο Πεδουλάκης ήταν αυτός που κλήθηκε να διαχειριστεί και την μετά-Ομπράντοβιτς, συν όλη την υπόλοιπη κοσμογονία, εποχή και τα κατάφερε άριστα, ο Παναθηναϊκός στο τέλος της σεζόν κατέκτησε εντελώς ανέλπιστα το πρωτάθλημα. Συνεπώς έχει δείξει την ικανότητά του στη διαχείριση μεταβατικών εποχών, ενώ φυσικά γνωρίζει πολύ καλά την ομάδα και τις ιδιαιτερότητές της. 

Το σίγουρο είναι πως ο Πεδουλάκης δεν θα ξεκινήσει από το μηδέν, υπάρχει ένα στέρεο οικοδόμημα να βασιστεί, το οποίο περιλαμβάνει τόσο τον ηγέτη της επόμενης μέρας όσο και έναν ικανό ελληνικό κορμό, τον οποίο δεν είχε την προηγούμενη φορά που ανέλαβε τον Παναθηναϊκό. Όπως επίσης έχει φανεί ποιοι δεν του κάνουν από το τωρινό ρόστερ: οι Ραντούλιτσα, Γουίλιαμς (το παιχνίδι του οποίου δεν ταιριάζει με του Καλάθη, όπως είπε ο Πεδουλάκης, εφόσον και οι δύο χρειάζονται την μπάλα στα χέρια τους), Χέινς, Χάντερ θα αποτελέσουν παρελθόν. Συνυπολογίζοντας και τον Διαμαντίδη, ο Παναθηναϊκός ψάχνει τουλάχιστον πέντε παίκτες. 

Ο ηγέτης της επόμενης μέρας είναι προφανώς ο Καλάθης. Σύμφωνα με το σκεπτικό Πεδουλάκη, για να αξιοποιηθούν στο έπακρο οι δυνατότητές του χρειάζεται να πλαισιωθεί από γρήγορους ψηλούς. Συνεπώς, εφόσον παραμείνει ο Παπαγιάννης (ο οποίος γλυκοκοιτάει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού), δίπλα στους Γκιστ και Φώτση θα προστεθούν ένα αθλητικό «πεντάρι» και ένα «τεσσαροπεντάρι». Στο «3» υπάρχουν ο Γιάνκοβιτς και ο Χαραλαμπόπουλος, που έκανε ένα θεαματικό ξεπέταγμα στη σειρά των τελικών, ενώ στην περιφέρεια οι Καλάθης, Παππάς, Φελντέιν, Μποχωρίδης, συνεπώς θα χρειαστεί τουλάχιστον ένας πρωτοκλασάτος δημιουργός και ένας πολυσύνθετος «κοντός», που να μπορεί να αγωνιστεί και στο «1» και στο «2». 

Σαφώς πιο εύκολη δείχνει η εξίσωση της νέας σεζόν για τον Ολυμπιακό, καθώς αφού ανανεώσει τον Σπανούλη θα ψάχνει αντικαταστάτες παικτών και ρόλων και όχι ένα καινούριο σχέδιο, όπως ο Παναθηναϊκός. Θα πρέπει να αποκτηθεί ο αντικαταστάτης του Χάντερ που θα συνεχίσει στη Ρεάλ Μαδρίτης, ο αντικαταστάτης του Γιανγκ που ποτέ δεν βρέθηκε στη διάρκεια της περασμένης σεζόν και ο οποίος μπορεί να είναι… ο ίδιος ο Γιανγκ και από εκεί και πέρα να αποφασίσει τι θα κάνει με παίκτες όπως οι Στρόμπερι και Μιλουτίνοφ και αν μπορεί να βρει κάτι καλύτερο.