Οι δύο αλήθειες των τελικών

Αρκετά αναπάντεχα βάσει των δεδομένων που υπήρχαν πριν την έναρξή της, το σίγουρο πάντως είναι πως παρακολουθούμε μια συγκλονιστική σειρά τελικών της Basket League. Είναι τόσο αμφίρροπη η σειρά που κάλλιστα θα μπορούσε μετά τα πρώτα τρία παιχνίδια να έχει γίνει το οτιδήποτε: να έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός, να έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός, να έχει κάνει το 2-1 ο Παναθηναϊκός. Θα αρκούσε η διαφορετική εξέλιξη σε μία ή δύο φάσεις σε κάθε παιχνίδι. 

Το γιατί συμβαίνει αυτό είναι εξηγήσιμο. Τόσο η φετινή έκδοση του Ολυμπιακού όσο και του Παναθηναϊκού απέχουν σημαντικά από αυτό που προγραμμάτιζαν οι διοικήσεις και οι προπονητές τους, συνεπώς έχουμε να κάνουμε με δύο ευάλωτες ομάδες και, δεδομένων των τραυματικών εμπειριών τους στην Ευρωλίγκα, έχουμε να κάνουμε και με δύο εύθραυστες στον ψυχολογικό τομέα ομάδες. Ο Ολυμπιακός είναι λίγο καλύτερη ομάδα και έχει μεγαλύτερο βάθος πάγκου. Στον αντίποδα, ο Παναθηναϊκός έχει βρει το «κουμπί» του, μια μάλλον συνηθισμένη κατάσταση όταν οι «πράσινοι» έχουν στον πάγκο τους τον Πεδουλάκη. 

Προκειμένου, όμως, να προσαρμόσει το υπάρχον ρόστερ στο σχέδιο που έχει στο μυαλό του ο Πεδουλάκης έχει μειώσει πολύ το ροτέισον. Όπως φάνηκε και από τον τρίτο τελικό, οι Ουίλιαμς, Ραντούλιτσα, Χέινς και Χάντερ δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν το πλάνο του και όλοι μαζί δεν συμπλήρωσαν ούτε δεκάλεπτο συμμετοχής, οπότε ο προπονητής του Παναθηναϊκού βασίζεται στους υπόλοιπους έξι συν τον Χαραλαμπόπουλο, ο οποίος δείχνει να κάνει το ξεπέταγμά του στους τελικούς, και, στον τρίτο τελικό, και τον Παπαγιάννη. Κάτι που σημαίνει ότι Φώτσης, Καλάθης, Φελντέιν παίζουν πάνω από 30 λεπτά ανά αγώνα, οι Διαμαντίδης και Γκιστ πάνω από 26’ και ο χρόνος συμπληρώνεται από τον παροπλισμένο στο προηγούμενο διάστημα της σεζόν Παππά.

Αντιθέτως, ο Ολυμπιακός έχει μόνο τον Πρίντεζη (η απουσία του οποίου ενδέχεται να αποδειχθεί καθοριστική στο τέταρτο παιχνίδι, τη Δευτέρα) να αγωνίζεται πάνω από 30 λεπτά, τον Σπανούλη γύρω στα 27’ και όλους τους υπόλοιπους να είναι διατηρούνται φρέσκοι και έτοιμοι να προσφέρουν ανά πάσα στιγμή. 

Τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης αποτυπώνονται όταν οι αγώνες μπαίνουν στην τελική τους ευθεία: Οι μεν «κόκκινοι» έχουν καθαρό μυαλό και δυνάμεις, οι δε «πράσινοι» παρουσιάζουν σωματική και νοητική κόπωση. Στο πρώτο παιχνίδι ο Ολυμπιακός πήγε να το γυρίσει από το πουθενά, στο δεύτερο κέρδισε στο τελευταίο δευτερόλεπτο, στο τρίτο έτρεξε 12-0 σερί όταν ο Παναθηναϊκός μπήκε στο τελευταίο πεντάλεπτο στο +7, δείχνοντας έτοιμος για νέο break. 

Αυτή βέβαια είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι ο Σπανούλης κάνει μέχρι στιγμής αυτό που θα ήθελε να κάνει ο Διαμαντίδης στην τελευταία σειρά τελικών της καριέρας του αλλά δεν τα έχει καταφέρει: να κρίνει τη σειρά. Στο πρώτο παιχνίδι ο Παπανικολάου δεν έδωσε την μπάλα στον Σπανούλη στην τελευταία επίθεση, ο Ολυμπιακός έχασε. Στο δεύτερο ο Σπανούλης αποφάσισε τη μοίρα του παιχνιδιού με τρίποντο στο τέλος κι ενώ μόλις προηγουμένως ο Διαμαντίδης είχε δώσει στον Παναθηναϊκό το προβάδισμα με τρίποντο. Στο δε τρίτο παιχνίδι ο Σπανούλης σκότωσε έναν Παναθηναϊκό που είχε αποφασίσει να… αυτοκτονήσει με τις επιθετικές επιλογές του των τελευταίων λεπτών.