Η βάση δείχνει αριστερά… - Free Sunday
Η βάση δείχνει αριστερά…

Η βάση δείχνει αριστερά…



Τον Οκτώβριο του 2016 η πλειοψηφία της ηγεσίας του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Ισπανία, αλλά και οι πρώην πρωθυπουργοί Γκονζάλεθ και Θαπατέρο, εξανάγκασαν τον ηγέτη του κόμματος Σάντσεθ σε παραίτηση.

Έτσι, άνοιξαν τον δρόμο στον τερματισμό της κυβερνητικής κρίσης που άφησε τη χώρα ακυβέρνητη για σχεδόν έναν χρόνο, από την επαύριον των βουλευτικών εκλογών του Δεκεμβρίου του 2015, με τις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου του 2016 να μη δίνουν ούτε αυτές λύση.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα εδώ και έναν χρόνο είναι διχασμένο ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν συνεργασία με το Λαϊκό Κόμμα του Ραχόι και σε αυτούς που κοιτούν προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, προς το κίνημα των Podemos.

Αλλάζει ο συσχετισμός δυνάμεων

Στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου του 2016 το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ισπανίας μόλις που εξασφάλισε οριακό προβάδισμα απέναντι στους Podemos. Είναι σαφές δηλαδή ότι, πέραν των ιδεολογικών και προγραμματικών συγκλίσεων με το Λαϊκό Κόμμα ή τους Podemos, είναι για το PSOE μια απόφαση που είτε θα του επιτρέψει να παραμείνει ως δεύτερο κόμμα στον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης είτε θα επιταχύνει τον υποβιβασμό του στην τρίτη θέση.

Η επανεκλογή του Σάντσεθ την περασμένη Κυριακή δεν σημαίνει τερματισμό της ανοχής των Σοσιαλιστών απέναντι στην κυβέρνηση Ραχόι «εδώ και τώρα», αλλά με ορίζοντα το φθινόπωρο ανοίγει ο δρόμος για πολιτικές εξελίξεις στη Μαδρίτη, χωρίς να αποκλείεται ακόμη και η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.

Αν τον Σεπτέμβριο η Καταλονία δεν προχωρήσει σε μονομερή απόσχιση, ο Ραχόι θα επιχειρήσει να διαμορφώσει εναλλακτική κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία συνεργαζόμενος με τους φιλελεύθερους κεντρώους Ciudadanos και το Εθνικιστικό Κόμμα των Βάσκων, πιθανότατα και με μια ομάδα βουλευτών που θα έχει εγκαταλείψει το Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Όμως με τη μεθόδευση αυτή ναι μεν θα παραταθεί η παραμονή της κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος στην εξουσία, αλλά εκ των πραγμάτων θα αναδειχθούν οι Podemos δεύτερο κόμμα, μια βαρύνουσα πριμοδότηση στον ορίζοντα των επόμενων εκλογών, όποτε και αν γίνουν αυτές.

Εύθραυστη κυβέρνηση

Ακόμη και με εναλλακτική συμμαχία στήριξης στη Βουλή, η κυβέρνηση Ραχόι θα είναι εύθραυστη όχι μόνο σε εσωτερικές ανακατατάξεις αλλά και σε παρενέργειες αποσταθεροποίησης εκτός συνόρων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ιταλία.
Στην Ιταλία η θητεία της παρούσας Βουλής εκπνέει στις αρχές του 2018 και με τα σημερινά δημοσκοπικά δεδομένα πολύ δύσκολα το κυβερνών Δημοκρατικό Κόμμα του Ρέντσι θα έχει μόνο του ή με συμμαχίες κυβερνητική αυτοδυναμία στην επόμενη Βουλή.

Έτσι, το κόμμα του Ρέντσι και η κυβέρνηση Τζεντιλόνι έχουν απέναντί τους το ετερόκλητο Κίνημα Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο, τη Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι και τη ρατσιστική και ξενόφοβη Λέγκα του Βορρά του Σαλβίνι, που έχουν ως κοινό παρονομαστή με τη μια ή την άλλη διατύπωση την αμφισβήτηση της παραμονής της Ιταλίας στην Ευρωζώνη, καθώς στηρίζουν είτε την επιστροφή στη λιρέτα είτε την καθιέρωση παράλληλου νομίσματος.

Γενικότερη τάση

Η ριζοσπαστικοποίηση, η στροφή προς τα αριστερά, της κομματικής βάσης στο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ισπανίας PSOE επιβεβαιώνει μια γενικότερη τάση, πρώτο δείγμα γραφής της οποίας ήταν η εκλογή Κόρμπιν στην ηγεσία των Εργατικών μετά τις εκλογές του 2015, η επανεκλογή του έναν χρόνο μετά το δημοψήφισμα για το Brexit, αλλά και η βεβαιότητα ότι αν μετά την προβλεπόμενη ήττα στις πρόωρες εκλογές της 8ης Ιουνίου ζητούσε νωπή εντολή της κομματικής βάσης, θα την είχε. 

Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι στην κομματική βάση των Εργατικών κυριαρχεί η αναζήτηση διακριτής ιδεολογικής και προγραμματικής ταυτότητας, με την αξιοπιστία κυβέρνησης σε αναμονή, που είναι ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να περνά σε δεύτερο πλάνο.

Παρόμοια διάθεση επέδειξε και η κομματική βάση του Σοσιαλιστικού Κόμματος στη Γαλλία στο εσωκομματικό δημοψήφισμα στις αρχές του χρόνου, όταν εξέλεξε τον Αμόν, στο όνομα μιας διακριτής αριστερής πρότασης ανάμεσα στον Μελανσόν και τον Μακρόν.

Η εξαίρεση στην παραπάνω τάση αριστερής ριζοσπαστικοποίησης της σοσιαλδημοκρατίας-κεντροαριστεράς είναι η Ιταλία, όπου ο Ρέντσι επανεξελέγη πρόσφατα θριαμβευτικά, προφανώς αξιοποιώντας την απόσχιση από το κόμμα της παλαιάς φρουράς που τον μαχόταν από τα αριστερά, με πιο γνωστούς εκπροσώπους τον Ντ’ Αλέμα και τον Μπερσάνι.

Ισπανία και Ιταλία από το φθινόπωρο και μετά είναι πολύ πιθανό να αποδειχθούν οι αδύναμοι κρίκοι της εύθραυστης συνολικής αίσθησης ή ψευδαίσθησης σταθεροποίησης στην Ε.Ε.-Ευρωζώνη που θα έχει προβάλει μετά την προεξοφλούμενη νίκη Μακρόν στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, όπου η παράταξή του αναμένεται να διασφαλίσει αυτοδύναμη πλειοψηφία στη Βουλή, αλλά και την τέταρτη εκλογική νίκη της Μέρκελ στις γερμανικές εκλογές στα τέλη Σεπτεμβρίου.

Όλα τα παραπάνω αθροιστικά φωτίζουν την ανακούφιση που κυριαρχεί μετά την εκλογή Μακρόν στη Γαλλία μάλλον ως πρόσκαιρη ανάσα, καθώς ακόμη και αν το Παρίσι δεν καταφέρει να ανοίξει με το Βερολίνο συνολικό διάλογό για το μέλλον της Ε.Ε.-Ευρωζώνης, η εύθραυστη σταθερότητα τόσο στη Ρώμη όσο και στη Μαδρίτη έχει ημερομηνία λήξης.
(0 ψήφοι)