Μόουζες Πέντλετον: Ο άνθρωπος πίσω από τους Momix

Είναι μία από τις πιο αγαπημένες μου χορογραφίες, εμπνευσμένη από τη ΝΔ έρημο των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι είκοσι λεπτά φαντασίας που διαδραματίζονται σε έναν βοτανικό κήπο της ερήμου, με κεντρικό άξονα έναν κάκτο που με συγκίνησε πολλά χρόνια πριν, καθώς τον αντίκρισα στην έρημο το ηλιοβασίλεμα. Είναι ένα αγαπημένο θέμα, που δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000 κατά παραγγελία του Μπαλέτου της Αριζόνας, στο οποίο επιστρέψαμε με νέα πνοή, άλλους χορευτές, προφανώς, καθώς και πολλές εκπλήξεις. Οι χορευτές ζωντανεύουν λουλούδια, φυτά, σαύρες, τη φωτιά την ίδια.

Είναι ένας ύμνος στη φύση και μάλιστα στη φύση της ερήμου, που μπορεί να είναι μαγική, ειδικά κοντά στο σούρουπο, όταν το φως του ήλιου που φεύγει τα βάφει όλα στο χρώμα της μαγείας. Η χλωρίδα και η πανίδα γύρω μας, αλλά και της ερήμου ειδικότερα, βρίσκονται συχνά σε κίνδυνο εξαιτίας του ανθρώπου, αλλά αυτή είναι μια παράσταση που μιλάει κυρίως για την ομορφιά και σε καλεί να βυθιστείς μέσα της και να ξεκουραστείς και όχι να ανησυχήσεις. Και στους Ολυμπιακούς Αγώνες (σ.σ.: σκηνοθέτησε τις τελετές έναρξης και λήξης των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Λέικ Πλάσιντ το 1980) η παράσταση των Momix βρίσκει το ιδανικό κοινό της, τους ανθρώπους που σπρώχνουν τα όρια της ανθρώπινης φύσης, τους ανθρώπους που αποθεώνουν το ωραίο. Ανέκαθεν η εταιρεία χορού Momix ήθελε να εξερευνήσει τα όρια των δυνατοτήτων του ανθρώπου στον χορό και αυτό ταιριάζει απόλυτα με τον τρόπο που οι αθλητές στους Ολυμπιακούς ορίζουν ξανά και ξανά τα όρια του ανθρώπινου σώματος. Αυτό το αρχαίο ελληνικό ιδεώδες, ο συνδυασμός νου και σώματος, είναι το ιδεώδες των Momix.

Αγαπώ το στοιχείο της έκπληξης. Το παιχνίδι της εικόνας που ζωντανεύει από τον συνδυασμό κίνησης και φωτός, τα χρώματα, αλλά πάνω απ’ όλα τη δυνατότητά μας να ξαφνιάζουμε τον θεατή, να τον αφήνουμε με το στόμα ανοιχτό.

Στον κόσμο αρέσει το πνεύμα μας, αυτό το πολύχρωμο πνεύμα, η ενέργεια επί σκηνής. Σίγουρα όλα αυτά τα πολύχρωμα, εντυπωσιακά κοστούμια και όσα καταφέρνουμε να κάνουμε με τα φώτα βοηθούν το κοινό να περάσει σε μια άλλη διάσταση, να μπει σε έναν άλλο κόσμο, όμορφο και ονειρικό, έναν κόσμο που μπορεί να σε γεμίσει έμπνευση. Ίσως όμως τελικά αυτό που αγαπούν περισσότερο είναι να βλέπουν όλους αυτούς τους νέους, ωραίους, γεμάτους ενθουσιασμό ανθρώπους να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής.

Μα συνεχίζω να χορεύω, απλώς πλέον χορεύω για τα ψάρια στη λίμνη και τις νεράιδες στις βαλανιδιές, δεν ανεβαίνω πια στη σκηνή. Μου αρέσει να δίνω ομιλίες για τον χορό. Ό,τι κάνω έχει σχέση με τον χορό. Περπατάω και κάνω στρέτσινγκ όλη μέρα, κάνω τάι τσι. Και συνεχίζω να χορεύω για μένα. Το κάνω για την καλή φυσική μου κατάσταση και για να ζήσω πιο πολλά χρόνια.

Είναι ένα από τα πιο δύσκολα επαγγέλματα στον κόσμο, είναι όπως τα σπορ. Μπορεί να δουλεύεις πολύ σκληρά, να προπονείσαι κάθε μέρα, να είσαι αστέρι του ποδοσφαίρου για παράδειγμα, και μια κακή στιγμή κάποιος πέφτει με φόρα πάνω στο πόδι σου και σου τσακίζει το γόνατο. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για άριστη φυσική κατάσταση. Αλλά είμαστε εύθραυστοι και δεν είμαστε για πάντα. Βλέπεις χορευτές να πετάνε σαν πουλιά, αλλά η ημερομηνία λήξης αυτού του θαύματος είναι αναπόφευκτη. Υποκύπτουμε στη φύση.

Οpus Cactus

Σκηνοθεσία-Χορογραφία: Μόουζες Πέντλετον

Βουκουρεστίου 5

Τιμές εισιτηρίων: €20-€60

Για παιδιά, μαθητές και φοιτητές προβλέπεται έκπτωση 20% σε όλες τις ζώνες.

Για ανέργους ειδική τιμή €15 στη ζώνη Δ.