Πανεπιστημιακό άσυλο: Follow the money!
Η διατύπωση του πρωθυπουργού στη Βουλή προχθές δεν ήταν ιδιαίτερα σαφής:
“Επαναφέρουμε το άσυλο για την ελεύθερη παρουσία των ιδεών, αρκεί να σέβονται τις δημοκρατικές ελευθερίες”, είπε ο κ.Τσίπρας, δε διευκρίνισε, όμως, τι θα κάνει αν οι ιδέες δε σέβονται τις δημοκρατικές ελευθερίες.
Διότι το ζήτημα δεν είναι αν θα τις διώξει ή θα τις πατάξει, αλλά με ποιον μηχανισμό θα το κάνει.
Ο πρύτανης δε θα έχει δικαίωμα να καλέσει την αστυνομία, παρά μόνο αν τελείται κακούργημα και είναι βέβαιο ότι ελάχιστοι αστυνομικοί θα πετάξουν από χαρά, αν κληθούν να παρέμβουν σε πανεπιστημιακό χώρο.
Το ενδεχόμενο η κυβέρνηση να προσλαμβάνει αφελώς το άσυλο ως προστασία από μία αυταρχική πολιτική εξουσία, προκαλεί θυμηδία. Καμία αυταρχική πολιτική εξουσία δε θα σταματήσει την επιβολή της δια της βίας, επειδή θα σεβαστεί τον νόμο Γαβρόγλου, που επαναθέσπισε το άσυλο.
Τη δεκαετία του 1990 ήταν κατακτημένο “δημοκρατικό δικαίωμα” στο πανεπιστήμιο η ελεύθερη πώληση κλεψίτυπων αντιτύπων σε κασέτες και CD. Το κόστος της μετεγγραφής ήταν μηδαμινό, πνευματικά δικαιώματα δεν καταβάλλονταν από τον παραγωγό στους καλλιτέχνες, αυτοί που τα διακινούσαν ήταν μεταπράτες χωρίς εργασιακά δικαιώματα και ασφάλιση.
Προφανώς από αυτήν την “ευέλικτη” διαδικασία απέρρεαν τεράστια κέρδη για τους παραγωγούς. Και χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια και αστυνομικές επεμβάσεις για να σταματήσει η πώληση των παράνομων CD, που “έκοψε το μεροκάματο από φτωχούς”, για τις άθλιες συνθήκες εργασίας των οποίων, ουδείς από τους “φλογερούς” υποστηρικτές του δικαιώματος τους να εκμεταλλεύονται το άσυλο διαμαρτυρήθηκε.
Τώρα δεν υπάρχουν CD αλλά υπάρχουν πάρτι. Ένα πάρτι χωρίς άδεια του πρύτανη δεν αποτελεί κακούργημα, έτσι ώστε να νομιμοποιηθεί η πρόσκληση της αστυνομίας, ούτε απειλεί κάποια δημοκρατική ελευθερία. Ακόμη κι αν δεν πληρούται το εθνικό μας φετίχ, δηλαδή δεν υπάρχουν αποδείξεις και δεν καταβάλλεται ΦΠΑ. Ποιος θα το ελέγξει αυτό; Και σε ποιον θα επιβάλει κυρώσεις για μη έκδοση αποδείξεων; 'Όσες επεβαλε πέρυσι στο No Border που έκανε το ΑΠΘ camping και όπου διακινήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ
Το άσυλο, όπως επαναφέρεται, δημιουργεί έναν φορολογικό παράδεισο, μέσα στον οποίο για συγκεκριμένες δραστηριότητες θα διεξάγεται η ονειρική οικονομία του ακραίου φιλελευθερισμού, χωρίς φόρους και δασμούς. Κάτι σαν επίγειο duty free χωρίς νησιά Καϊμάν.
Όμως, υπάρχει και η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, η οποία είναι επαρκώς τρομακτική.
Πριν από λίγο καιρό σε μία πανεπιστημιακή σχολή της Αθήνας, λίγο προτού γίνει ο διαγωνισμός για την ανανέωση της άδειας του κυλικείου, κάποιοι κατέλαβαν τον χώρο κι έδιωξαν τον ένοικο.
Κακούργημα που να δικαιολογεί την πρόσκληση στην αστυνομία δεν υπάρχει, ούτε παραβίαση κάποιας δημοκρατικής ελευθερίας. Ο μόνος που εθίγη ήταν το ταμείο της σχολής που χάνει τα έσοδα από τα ενοίκια.
Όμως, πολιτική της νέας αυτο-διαχείρισης ήταν η μείωση των προσφερομένων προϊόντων με αποτέλεσμα οι ενδιαφερόμενοι πελάτες να στραφούν για καφέ και τρόφιμα σε παρακείμενα, εκτός πανεπιστημιακού ασύλου, ταχυφαγεία τα οποία έτσι αύξησαν σημαντικά και τζίρο και πελάτες.
Αυτοί οι ιδιώτες επιχειρηματίες σίγουρα δεν είναι κατά των καταλήψεων.
