Ποια ήταν η προηγούμενη προδοσία;

Ένα από τα κορυφαία πανό του χθεσινού συλλαλητηρίου έγραφε «Όχι στη διπλή ονομασία - Όχι σε νέα προδοσία».

Σύμφωνα με το λεξικό Μπαμπινιώτη προδοσία είναι «η δόλια παράδοση σε εχθρούς».

Το ζήτημα που προκύπτει είναι, αν αυτή είναι η νέα προδοσία, ποια ήταν η προηγούμενη.

Στην ιστορία μάθαμε ότι προδοσία είχαν διαπράξει ο Εφιάλτης και ο Πήλιος Γούσης και για προδοσία εκτελέσθηκαν πολλά μέλη του ΚΚΕ στον Εμφύλιο, όπως και οι «6» στου Γουδή. Κατά διαβολική σύμπτωση, το πανό ήταν περίπου απέναντι από την οδό, που παλαιόθεν φέρει το όνομα ενός των «6», του Δημητρίου Γούναρη. Η ονοματοδοσία των οδών γίνεται για λόγους τιμής.

Όμως, καμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν αποτελεί προηγούμενο της ενδεχόμενης «νέας προδοσίας». Διότι δεν υπάρχει καμία προδοσία.

«Τὴν πατρίδα οὐκ ἐλάσσω παραδώσω, πλείω δὲ καὶ ἀρείω ὅσης ἂν παραδέξωμαι», δηλαδή, «την πατρίδα δε θα παραδώσω μικρότερη, αλλά μεγαλύτερη και ισχυρότερη απ' όση την παρέλαβα», έλεγαν οι αρχαίοι Αθηναίοι έφηβοι στον όρκο τους.

Σήμερα το «πλείω» (μεγαλύτερη) προσκρούει σε διεθνείς συνθήκες περί σεβασμού των συνόρων, το «αρείω» (ισχυρότερη), όμως, είναι πάντα εφικτό.

Το τι κάνει την πατρίδα ισχυρότερη, βεβαίως, κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Η ένταξη της χώρας διαδοχικά στο ΝΑΤΟ το 1953, την ΕΕ το 1979 και την ευρωζώνη το 2001, δεν είχε ηρωικό χαρακτήρα, έκανε όμως την Ελλάδα ισχυρότερη. Και αυτοί που είχαν προωθήσει τις εντάξεις, είχαν κατηγορηθεί για παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή εσχάτη προδοσία, αλλά δικαιώθηκαν. Διότι σε αυτή τη διεθνή της θέση στηρίχτηκε η Ελλάδα στις δυσκολίες της.

Ο καθένας σε αυτήν την χώρα δικαιούται να εκφράζει τον πατριωτισμό του, προτείνοντας την προοπτική που θεωρεί καλύτερη για να γίνει η Ελλάδα ισχυρότερη. Σε μία δημοκρατία αυτήν την προοπτική κρίνουν οι πολίτες με θεσμοθετημένες διαδικασίες και όχι λαϊκά δικαστήρια του όχλου.

Αυτοί που επιφυλάσσουν τον χαρακτηρισμό «προδότες» για όσους έχουν διαφορετική άποψη, είναι απλώς πολιτικά ιδιοτελείς και θέλουν να αγοράσουν οργή, πουλώντας συναίσθημα. Και μέσω της οργής, θέλουν ψήφους. Όπως ο Τσίπρας έσπειρε οργή για να κερδίσει τις εκλογές κι έκτοτε θερίζει μνημόνια.

Κι όσοι οι πολιτικοί δεν αντιδρούν όταν βλέπουν δίπλα τους την οργη,  είναι δειλοί και ανάξιοι κάθε ευθύνης που τους έχει ανατεθεί.