Τι άλλαξε από την Μεγάλη Παρασκευή του 1986;

Ήταν μεγάλη Παρασκευή του 1986, 2 Μαΐου πριν από 32 χρόνια, όταν οι Έλληνες διάβαζαν για πρώτη φορά ότι πριν από λίγες ημέρες είχε συμβεί κάτι πολύ κακό σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο στο Τσερνομπιλ της Ουκρανίας και το ραδιενεργό νέφος είχε ήδη αρχίσει να καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της χώρας. Η Ελλάδα παρακολουθούσε σοκαρισμένη και το ΚΚΕ προσπαθούσε να πείσει ότι πρόκειται για συνωμοσία της Δύσης εναντίον της χώρας των Σοβιέτ.

Εφέτος Μεγάλη Παρασκευή, η Ελλάδα παρακολουθεί απαθής τα εγκαίνια της κατασκευής της πυρηνικής μονάδας της Τουρκίας στο Ακουγιού, ακριβώς απέναντι από την Κύπρο.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, η οποία έχει επιδείξει μία εξαιρετική, υπερβολική όπως αποδείχθηκε από την πρόσφατη διαιτητική απόφαση, περιβαλλοντική ευαισθησία για θέματα επενδύσεων, όπως η εξόρυξη χρυσού στην Χαλκιδική, ή η επένδυση των Καταριανών στη Ζάκυνθο, σιωπά.

Και όχι μόνο σιωπά αλλά ξεχνά ότι το 2012, ο τότε ευρωβουλευτής του, και νυν με τη ΛΑΕ, είχε ζητήσει από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, να αντιδράσει στη «συμφωνία Ρωσίας-Τουρκίας 12/05/2010» για την κατασκευή πυρηνικής μονάδας στο Ακούγιου.

Μαζί της σιωπούν και οι Οικολόγοι Πράσινοι, οι οποίοι συμμετέχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό με δύο βουλευτές και οι οποίοι είναι, ή τουλάχιστον ήταν, αντίθετοι στην πυρηνική ενέργεια.

Μάλιστα το 2010 είχαν καλέσει στην Ελλάδα, τον Τούρκο γιατρό και εκπρόσωπο του Πράσινου Κόμματος της Τουρκίας, Umit Sahin, να παρουσιάσει τις θέσεις του κινήματος κατά της κατασκευής Πυρηνικού Εργοστασίου στο Ακουγιού της Τουρκίας

Τώρα, η κυβέρνηση, χωρίς να έχει αλλάξει τίποτε από τότε, δεν βρήκε λέξη να αρθρώσει για τους κινδύνους που ενδεχομένως να έχει ένα πυρηνικό εργοστάσιο στη γεωπολιτική γειτονιά μας.

Ή μήπως άλλαξε;