Η δεξιά ατζέντα έχει την ευκαιρία της στην Ρώμη

Ο σχηματισμός της κυβέρνησης στην Ιταλία είναι ένας συμβιβασμός, ο οποίος ερμηνεύεται δύσκολα.

Διότι οι δημοσκοπήσεις έδιναν στα δύο κόμματα που την αποτελούν άνοδο τουλάχιστον δέκα μονάδων αν γινόταν αμέσως εκλογές και ποσοστά που ξεπερνούν κατά πολύ το 50%. Τέτοια κυβέρνηση, η γειτονική χώρα δεν είχε δει, σχεδόν ποτέ.

Όμως προτίμησαν να σχηματίσουν τώρα κυβέρνηση παρά να πάνε σε εκλογές. Προφανώς το ζητούμενο για αυτούς δεν ήταν απλώς η αυτοδυναμία, την ημέρα που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι λιγότεροι από ένας στους τέσσερις Ιταλούς είναι υπέρ της εξόδου από το ευρώ.

Το δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο είναι η επιβολή της άποψης του προέδρου Ματαρέλα και η μη ανάληψη υπουργικών καθηκόντων στο Οικονομίας από έναν πολέμιο του ευρώ, όσο κι αν ο καθηγητής Σαβόνα προσπάθησε απεγνωσμένα να διασκεδάσει τις εντυπώσεις ότι είναι εχθρός του ενιαίου νομίσματος.

Ο δεξιός συνασπισμός δεν θέλησε την άμεση σύγκρουση με τον πρόεδρο Ματαρέλα, ακόμη και αν ο πυρήνας πάνω στον οποίο αυτός ακουμπάει πολιτικά, η κεντροαριστερά και η κεντροδεξιά, δηλαδή ο φιλοευρωπαϊκός πυρήνας της πολιτικής ζωής της χώρας, απαξιωμένος και σε βαθιά κρίση, δείχνει να είναι εύκολος αντίπαλος, ενώ η προσπάθεια για μια κυβέρνησης τεχνοκρατών, που θεωρητικά θα είχε την εύνοια των αγορών, αποδείχτηκε λίγη και μάλλον έωλη.

Η δεξιά ατζέντα έχει την ευκαιρία της στην Ιταλία, αλλά διστάζει να την πάρει κατευθείαν στα χέρια της.