Η δικαίωση του Σαμαρά

Ο τρόπος με τον οποίο η Χρυσή Αυγή και ο πρώην βουλευτής της Κωνσταντίνος Μπαρμπαρούσης διαχειρίστηκαν τις συνέπειες της ομιλίας του στη Βουλή δικαιώνει πλήρως τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε την απειλή της εκτροπής ο Αντώνης Σαμαράς μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Το πολιτικό αφήγημα της βίας των αυτόκλητων τιμωρών, που μπορεί να καλύψει τα κενά του δημοκρατικού πολιτεύματος, καταρρέει μπρος στην εφαρμογή της δημοκρατικής νομιμότητας.

Πριν από πέντε χρόνια στη Βουλή ένας άλλος βουλευτής του κόμματος, ο κ.Μπούκουρας, από βήματος Βουλής εκλιπαρούσε κλαίγοντας να μην πάει φυλακή.

Όμως, η διαιώνιση -επί ΣΥΡΙΖΑ- της δικαστικής διαδικασίας για την τιμωρία όσων έχουν παραπεμφθεί για τη δολοφονία Φύσσα έστειλε το αντίθετο μήνυμα και αποθράσυνε πολλούς, καθώς ενίσχυσε την προσδοκία της ατιμωρησίας.

Αυτή όπλισε τα επιχειρήματα υπέρ της κατάλυσης του πολιτεύματος, τα οποία χρησιμοποίησε ο κ. Μπαρμπαρούσης.

Όμως η απειλή της τιμωρίας τον συνέτισε.

“Δια της παρούσης θέλω να δηλώσω τον απόλυτο σεβασμό μου στο Σύνταγμα, το Δημοκρατικό πολίτευμα και στους θεμελιώδεις θεσμούς του”, ανέφερε στην δήλωση του με την οποία ανακάλεσε όλα όσα είχε πει στη Βουλή την προηγούμενη Παρασκευή.

Το σύνολο των συμπεριφορών του τις τελευταίες τέσσερις ημέρες ακύρωσε το αφήγημα. που το πρώην κόμμα του οικοδομούσε με συνέπεια τρεις δεκαετίες.

Ακύρωσε το μήνυμα της Χρυσής Αυγής, το οποίο ήταν τα μέσα που χρησιμοποιεί. Και κυρίως η απειλή της βίας ως πολιτικό επιχείρημα.

Ο πολιτικός κυνισμός οδήγησε κάποιους στον ΣΥΡΙΖΑ να θεωρούν ότι η ύπαρξη ενός κόμματος με αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να είναι εκλογικά χρήσιμη. Και να θέλουν ένα τέτοιο κόμμα να υπάρχει στα δεξιά της ΝΔ.

Η Χρυσή Αυγή με την διαγραφή του κ. Μπαρμπαρούση και ο ίδιος με την απολογητική συμπεριφορά του έπληξαν αυτές τις προσδοκίες, διότι διέψευσαν τόσο το αφήγημά τους, όσο και τις δυνατότητες εφαρμογής του. Μπορεί και εφαρμόζεται μόνο σε πάγκους λαϊκών ή σε ταλαίπωρους πακιστανούς μικροπωλητές. Και μόνον εφόσον υπάρχει ανοχή .