Υπηρέτρια δύο αφεντάδων ή μήπως ενός;

H κυρία Ξεπαπαδέα έχει δίκιο! Προφανώς κανείς δεν μπορεί να της απαγορεύσει να δουλεύει και για το ελληνικό δημόσιο και για μία δικηγορική εταιρεία, από τη στιγμή που δεν προβλεπεπται ασυμβίβαστο νομικά.

Και αφού ηθικά δεν πειράζει ούτε την ίδια, ούτε τα αφεντικά της, δηλαδή τους εντολείς της, γιατί να πειράζει εμάς;

Δηλαδή, όταν λέμε να πειράζει τα αφεντικά της, εννοούμε το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή, τον πολιτικό της προϊστάμενο, τον αναπληρωτή υπουργό δικαιοσύνης, τον κ.Παπαγγελόπουλο, εμάς θα πειράζει;

Αν ένας έμπειρος εισαγγελέας κρίνει ότι δεν υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα, εμείς θα το κρίνουμε;

Γιατί ο κ.Παπαγγελόπουλος είναι που πρέπει να κρίνει. Ο άλλος εντολέας της, γιατί να έχει αντίρρηση, ο νομικός του παραστάτης να είναι και σύμβουλος του Υπουργού;

Βεβαίως κάποιος κακοήθης μπορεί να εικάσει ότι ένας δικαστής μπορεί να δει με θετικό μάτι τα επιχειρήματα τα οποία επικαλείται ένας δικηγόρος, όταν αυτός ο δικηγόρος είναι και σύμβουλος Υπουργού, αλλά δεν μπορεί κάποιος να κάνει τη δουλειά του, παίρνοντας υπόψη του, τους κακοήθεις.

Προφανώς, η κυρία Ξεπαπαδέα και ο κ.Παπαγγελόπουλος είχαν τη βεβαιότητα ότι οι νομικοί δρόμοι του δημοσίου με τους άλλους εντολείς της, δεν θα συγκρούστούν ποτέ.

Που το ήξεραν όμως;

Κάποιος κακοήθης και πάλι, μπορεί να εικάσει ότι δεν επρόκειτο για υπηρέτρια δύο αφεντάδων, αλλά ενός, αλλά το βασικό σε τέτοιες ιστορίες, είναι να είναι ο άνθρωπος ήσυχος με τη συνείδηση σου.