Οι κηπουροί του Τσίπρα

Ένα από τα μείζονα συνταγματικά προβλήματα που αντιμετώπισε η χώρα την περίοδο 1964-5 με βάση το σύνταγμα του 1952, ήταν κατά πόσο ο βασιλιάς δεν μπορούσε να διορίσει πρωθυπουργό, οποιονδήποτε ήθελε, αδιαφορώντας για την κοινοβουλευτική τάξη.

“Ακόμη και τον κηπουρό του!” Ισχυρίζονταν όσοι είχαν αυτή την άποψη. Η φράση έμεινε στην πολιτική ιστορία του τόπου και ανεσύρθη όταν ο εγγονός του πρωθυπουργού, εκείνης της περιόδου, η υποχρεωτικότητα της εντολής στον οποίο αμφισβητήθηκε, “χάριν των κηπουρών των ανακτόρων”, διόρισε σε διάφορες κορυφαίες κομματικές θέσεις, προσωπικούς του φίλους, “κηπουρούς”.

Αυτό με κάποιο τρόπο λύθηκε καθώς από το σύνταγμα του 1975 και μετά εξαλείφθηκε η δυνατότητα ανάθεσης της εντολής σχηματισμού κυβέρνησης χωρίς τη συναίνεση του κόμματος το οποίο τον προτείνει. Και αυτό μπορεί να είναι μέχρι το τρίτο κόμμα της βουλής.

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί να αναθέτει την εντολή στους κηπουρούς “του”.

Ετσι, όλοι οι μεταπολιτευτικοί πρωθυπουργοί, πλην των υπηρεσιακών, είχαν τη συναίνεση του πρώτου κόμματος. Ακόμη και ο Λουκάς Παπαδήμος για τον οποίο ο πρωθυπουργός έκπληκτος είπε ότι “τραπεζίτες έγιναν πρωθυπουργοί”. Θεσμικά ο Παπαδήμος ήταν πρόταση του ΠΑΣΟΚ.

Όμως ο έκπληκτος κύριος Τσίπρας, κάνει το ίδιο το οποίο κατάγγειλε για τον Παπαδήμο, στην ίδια του την κυβέρνηση, οι υπουργοί του οποίου μοιάζουν με τους κηπουρούς του βασιλέως. Ο κ.Τσίπρας διορίζει στην κυβέρνηση του, όποιον του είναι χρήσιμος πολιτικά. Τον κύριο Κόκκαλη επειδή έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση του, αν και από άλλο κοινοβουλευτικό κόμμα, τον κύριο Τόλκα και τον κ.Μωραϊτη επειδή ανένηψαν μετά από μία περίοδο που τον έβριζαν και χθες τον κ.Θεοχαρόπουλο, που έφυγε από το ΚΙΝΑΛ για να ψηφίσει τη συμφωνία των Πρεσπών.

Είναι δικαίωμα του Κόκκαλη, του Τόλκα και του Θεοχαρόπουλου να είναι “κηπουροί του Τσίπρα”.

Εκείνοι οι δόλιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που προσπάθησαν να γίνει κυβέρνηση το κόμμα, πως μπορεί να αισθάνονται που εδώ και τέσσεραμισι χρόνια θεωρούνται ανίκανοι και λίγοι να γευθούν τους καρπούς στους “κήπους της εξουσίας”;