Τα συνδικάτα να μην φοβούνται τα μέλη τους

Χθες η χώρα βίωσε μία ακόμη απεργία. Δεν ήταν η πρώτη, ούτε προφανώς θα είναι η τελευταία.

Ο συνήθης τρόπος λήψης των αποφάσεων για απεργία στην Ελλάδα είναι με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του συνδικάτου.

Το Δ.Σ. λογικά αφουγκράζεται τον σφυγμό των μελών του και τα εκφράζει με τις αποφάσεις του.

Αυτό όμως είναι αδύνατο να το κάνει, όταν η απεργία προκηρύσσεται λίγες ώρες πριν την εκτέλεση της απόφασης.

Ουσιαστικά μία δράκα προθύμων αποφασίζει και οδηγεί στην απεργία έναν κλάδο για το καλό του.

Ακόμη και όταν εκείνος δεν είναι βέβαιο ότι θέλει.

Η εξουσία απέναντι της δεν έχει εκείνους που απεργούν, δηλαδή τους εργαζόμενους, αλλά εκείνους που αποφάσισαν να γίνει η απεργία.

Η διεύρυνση της βάσης αυτών που αποφασίζουν για την κήρυξη της απεργίας μπορεί να καταργεί την ευελιξία των διοικητικών συμβουλίων, αλλά ενισχύει την διαπραγματευτική τους ισχύ, διότι κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη διαπραγματευτική ισχύ ενός συλλογικού οργάνου που έχει στα χέρια του τη νομιμοποίηση ενός ισχυρού συνδικάτου, το οποίο επικύρωσε την πρόταση για απεργία με υψηλά ποσοστά.