Φτάνει πια με την πολιτική ορθότητα!

Η άμβλωση με βάση το δίκαιο επιτρέπεται κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις.
Δικαίωμα του καθενός είναι να θεωρεί ότι αυτές οι προϋποθέσεις είναι πολύ ελαστικές ή πολύ αυστηρές.
Όπως δικαίωμα του καθενός είναι να προσπαθεί να αλλάξουν αυτές οι προϋποθέσεις.
Επίσης δικαίωμα του καθενός είναι να έχει την ελευθερία να προωθεί αυτές τις απόψεις του εφόσον πληροί τις προϋποθέσεις του νόμου.
Το πρόβλημα δεν είναι το δικαίωμα στην άμβλωση. Δεν είναι επίσης το δικαίωμα στην άποψη.
Το ζήτημα είναι ποιος καθορίζει και με ποια κριτήρια τις διαφημίσεις στο μετρό.
Αν ο σύλλογος Φίλων των Πολυτέκνων έχει πληρώσει για την διαφημιστική προβολή των απόψεων του στους προβλεπόμενους χώρους του μετρό, ουδείς είχε δικαίωμα να αφαιρέσει τις αφίσες.Οσο κι αν δεν του άρεσε το περιεχόμενο.
Εάν δεν είχε πληρώσει, ουδείς είχε το δικαίωμα να αναρτήσει τις αφίσες.
Το ζήτημα είναι ότι η διοίκηση του μετρό εξέλαβε την εξασφάλιση χώρου για την προβολή της συγκεκριμένης εκστρατείας ως κοινωνική προσφορά και σε του το πλαίσιο την ενεταξε.
Αλλά όσο είναι κοινωνική προσφορά η συγκεκριμένη αφίσα, άλλο τόσο είναι η θυσία ενός τραγουδιστή να τραγουδήσει σε ένα στάδιο καταπονώντας τις φωνητικές του χορδές. Δικαιούται κι αυτός της δωρεάν προβολής;
Οι διοικήσεις του μετρό και διαφόρων άλλων δημόσιων φορέων πρέπει να καταλάβουν ότι  διαχειρίζονται  δημόσιο χώρο κι όχι προσωπικό τους χωρο.
Έναν δημόσιο χώρο στον οποίο όλοι έχουν δικαίωμα υπό προϋποθέσεις.
Για όλους αυτούς τους λογους η παρέμβαση του Υπουργείου Μεταφορών έγινε σε μια τελείως λανθασμένη βάση.
Και η ανακοίνωση του οδηγεί αβίαστα στην κραυγή αγωνίας: φτάνει πια με την πολιτική ορθότητα.