Επιχειρηματικότητα στο θολό τοπίο του τσιγάρου

Ο νομοθέτης είναι σαφής. Απαγορεύει το κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους.

Προφανώς η εφαρμογή του νόμου κάποιους θίγει και κάποιους ευνοεί. Αν δεν έθιγε κανέναν, δεν θα υπήρχε ανάγκη να γίνει ο νόμος. θα εφαρμοζόταν όπως το ψήσιμο του αρνιού το Πάσχα. Όποιος θέλει ψήνει 

Το πρόβλημα είναι η προσπάθεια για την υπέρβαση του νόμου. Η οποία γίνεται ως συνήθως με εξυπνάδες.

Δημιουργούνται λέσχες καπνιστών, όπως παλαιότερα επί εποχής νόμου Παπαθεμελή, τα νυχτερινά μαγαζιά έκλειναν στις 3 και άνοιγαν στις 3:05.

Όπως η παραβίαση των λεωφορειολωρίδων και πολλά άλλα.

Ουσιαστικά δεν αμφισβητείται ο νόμος υπονομεύεται και γίνεται προαιρετικός.

Προφανώς οι άνθρωποι που διαμαρτύρονται έχουν δίκαιο γιατί χάνουν εισοδήματα. Όπως δίκαιο είχαν και οι περαματάρηδες της σύνδεσης Ρίο- Αντίρριο. Όπως δίκαιο είχαν και οι τυπογράφοι όταν άλλαξε η εκτύπωση των εντύοων

Το θέμα είναι ότι πρέπει να βρουν τρόπους να αποκαταστήσουν τα εισοδήματα που χάνονται. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που τα καινούργια καφενεία αντικατέστησαν τα έσοδα από το τάβλι, το κουμκαν και την πρέφα. Με καινοτομία και νέες ιδέες που θα τους φέρουν εισοδήματα από νέες δραστηριότητες.

Αλλιώς θα τους τα φάνε οι δικηγόροι στα ακροατήρια μπας και γλυτώσουν κανένα πρόστιμο...