H ιεραρχία φοβάται την αποξένωση και ρισκάρει την απομόνωση

Η Ιερά Σύνοδος χθες αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων. Διότι προφανώς αντιμετωπίζει την επιδημία του κορωναϊού με το σύνδρομο του Ιώβ, ο οποίος υπέφερε τα πάνδεινα άνευ λόγου και αιτίας, αλλά με κατανόηση γατί αυτή ήταν η τύχη που του επιφύλασσε ο Θεός.

Όμως η ανακοίνωση της βρίθει αντιφάσεων.

Διότι καλεί τον καθένα “νά αἰσθάνεται σάν νά εἶναι φορέας τοῦ συγκεκριμένου ἰοῦ, τόν ὁποῖο ὀφείλει νά μήν μεταδώσει στόν διπλανό του, καί ὡς ἐκ τούτου πρέπει νά προφυλάξει τούς συνανθρώπους του καί τόν ἑαυτό του”, αλλά συγχρόνως διευκολύνει τον συγχρωτισμό διατηρώντας την κυριακάτικη λειτουργία.

Διότι τα ίδια περί των ευπαθών ομάδων που πρέπει να μείνουν σπίτια τους, είπε και την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά οι πιστοί δεν την άκουσαν και έσπευσαν στους ναούς για τη θεία κοινωνία.

Το θέμα είναι απλό: η εκκλησία αποκήρυξε τον συγχρωτισμό και τον διευκόλυνε με τη θεία λειτουργία.

Η στάση της δεν ηταν απλώς υποκριτική αλλά κυρίως ήταν φοβική.

Η Ιεραρχία φοβάται ότι αν κλείσουν οι εκκλησίες, οι πιστοί θα αποξενωθούν από τις τάξεις της. Δεν τους εμπιστευεται και δεν την εμπιστεύονται. Φοβάται ότι αν δεν γινονται λειτουργίες  θα χάσει τους πιστούς και θα παραδώσει τον θεσμό ελάττω από ότι τον παρέλαβε.

Απλώς διακινδυνεύει να τον παραδώσει ελάχιστο.