Ο βαρύς σκελετός της Siemens και το αραχνιασμένο ντουλάπι
Η κάθαρση στην υπόθεση της Siemens έχει αργήσει περίπου 11 χρόνια. Η έλλειψη ειλικρινούς βούλησης των πολιτικών ελίτ συνδυάστηκε με στρεβλώσεις στη λειτουργία της Δικαιοσύνης και έναν άρρωστο κρατικό μηχανισμό με αποτέλεσμα να είναι ορατός ο κίνδυνος παραγραφής ενός από τα μεγαλύτερα πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα της μεταπολίτευσης.
Η απόφαση του Τριμελούς Εφετείου κακουργημάτων για επ’ αόριστον αναβολή της δίκης που επομένως μπορεί να μην ολοκληρωθεί ποτέ έχει πυροδοτήσει σφοδρή αντιπαράθεση κυβέρνησης - αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και ανοιχτή σύγκρουση του Μεγάρου Μαξίμου με τη Δικαιοσύνη.
Ο ένας δείχνει τον άλλο, κανείς δεν φταίει για τίποτα και όλοι μαζί πρωταγωνιστούν στο τελευταίο επεισόδιο του έργου της συγκάλυψης που άρχισε να παίζεται -άλλοτε με δόλο, άλλοτε με αμέλεια- από το 2008, με την έναρξη της δικαστικής διαδικασίας και την πραγματοποίηση εξεταστικής επιτροπής που μάλλον επέτεινε τη σύγχυση παρά δημιούργησε την αίσθηση της δίκαιης απόδοσης ευθυνών.
Τα ερωτήματα που αιωρούνται είναι πολλά πέρα από αυτό που αφορά την ανεπάρκεια της διοίκησης καθώς ακόμη δεν γνωρίζουμε με ασφάλεια εάν, πότε και πώς παραδόθηκε η επίσημη μετάφραση του βουλεύματος στους αλλοδαπούς κατηγορούμενους, όπως προβλέπει ο νόμος– παράγοντας, που παρουσιάστηκε από το Δικαστήριο ως η αιτία αναβολής της δίκης.
Υπάρχουν, όμως, και άλλα ακόμη βαρύτερα ερωτήματα: Υπήρξε ποτέ ελληνική κυβέρνηση που να ήθελε πραγματικά τη διαλεύκανση της υπόθεσης Siemens που αποτελεί επιτομή της ελληνικής χρεοκοπίας; Μίζες, μαύρα κομματικά ταμεία, εξαγωγή διαφθοράς από την μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της ΕΕ, τη Γερμανία, που σήμερα είναι ο μεγάλος μας δανειστής, μεσάζοντες και καλοθελητές, χρηματισμοί πολιτικών προσώπων, δωροδοκίες σε είδος, μυστήρια διαφυγή των υπόδικων μεγαλοστελεχών της Siemens στο εξωτερικό - ένα μπερδεμένο κουβάρι εκμαυλισμού, εκφυλισμού και ευτελισμού της ελληνικής δημοκρατίας.
