Στο τέλος κερδίζει η Εκκλησία

Έτσι κι αλλιώς, η εστία της έντασης δεν ήταν τόσο η πρόθεση αλλαγής του μαθήματος των θρησκευτικών όσο η ατμόσφαιρα που πήγε να δημιουργηθεί, ότι η κυβέρνηση Τσίπρα και ο υπουργός Παιδείας Φίλης θα έκαναν κάτι αριστερό, δείχνοντας στην πράξη ότι θέλουν ένα σχολείο ανεξίθρησκο. 

Αυτό δεν συνέβη και δεν θα συνέβαινε γιατί δεν υπάρχουν ικανές πολιτικές δυνάμεις που θα αδιαφορούσαν για τις ψηφοθηρικές σκοπιμότητες οι οποίες υπηρετούνται μέσα από την υπακοή στους ιεράρχες που μπορούν να κάνουν μισαλλόδοξα κηρύγματα (Αμβρόσιος) και να μην δίνουν το χέρι στον πρωθυπουργό μέσα στη Βουλή (Σεραφείμ) κηρύττοντας την ίδια ώρα χριστιανική αγάπη. 

Στο βάθος της εικόνας υπάρχει η αγωνία τους μήπως ανοίξει συζήτηση για το χωρισμό Εκκλησίας-κράτους μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης και επανεξεταστεί η μισθοδοσία του κλήρου από το Δημόσιο.

Και αυτό που τους δίνει δύναμη είναι η βαθιά πεποίθηση ότι δεν πρόκειται να συγκροτήσουν πλειοψηφία οι πολιτικοί που θέλουν να αλλάξει η σημερινή πραγματικότητα, με τα εικονίσματα μέσα στις αίθουσες δικαστηρίων και τις τάξεις των σχολείων, τους υποχρεωτικούς αγιασμούς, την παρουσία του ράσου στη ΔΕΘ και όπου αλλού θέλουν. 

Η κυβέρνηση προώθησε το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια και αποενοχοποίησε την πολιτική ορκωμοσία. Είναι κάτι αλλά είναι λίγο. Μένει σε εκκρεμότητα το δικαίωμα καθενός να ζήσει και να πεθάνει όπως θέλει χωρίς να πρέπει να λογοδοτήσει σε μια αρχή την οποία μπορεί να μην αποδέχεται. 

Ακούμε πολιτικούς να μας διαβεβαιώνουν πως «με τη βοήθεια του Θεού» θα έρθει η ανάπτυξη. Άραγε δεν μας αγαπούσε ο Θεός και πέσαμε στην ύφεση και μήπως οι Γερμανοί που μας νικάνε πιστεύουν σε άλλο, καλύτερο Θεό από τον δικό μας;