Άννα Παπαμάρκου: Η έλλειψη συντροφικότητας δεν έχει ηλικία

Ένα από τα ωραιότερα θεατρικά έργα του Αλεξέι Αρμπούζωφ «Φθινοπωρινή Ιστορία» θα παρουσιάζεται από τις 16 Δεκεμβρίου στο θέατρο Αλκμήνη.]

H ιστορία του έργου περιστρέφεται γύρω από την έλλειψη συντροφικότητας και εμπιστοσύνης.

Τους ρόλους της Λίντια και του Ροντιόν θα ενσαρκώσουν η Άννα Παπαμάρκου (η οποία έχει κάνει και τη σκηνοθεσία) και ο Χάρης-Εμμανουήλ Αγγουράκης. Η Άννα Παπαμάρκου μίλησε στο FreeSunday.gr για την Φθινοπωρινή Ιστορία.

Πώς προέκυψε η ιδέα να σκηνοθετήσετε την «Φθινοπωρινή Ιστορία»;

Αφού ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις της Νοσταλγού του Παπαδιαμάντη, δεν πέρασε πολύς καιρός και ξύπνησε πάλι μέσα μου η επιθυμία για μια νέα δημιουργία. Διάβασα πολλά θεατρικά και λογοτεχνικά έργα. Όταν πήρα στα χέρια μου τη «Φθινοπωρινή Ιστορία», ήδη από τις πρώτες σελίδες ένοιωσα πως ήταν αυτό που έψαχνα. Ήθελα, όμως, να ξέρω τι ακριβώς έλεγε ο συγγραφέας στην πρωτότυπη γλώσσα, τη ρωσική. Ρωσικά δεν ξέρω, αλλά έχω την τύχη να έχω αδελφική φίλη με ρωσική παιδεία. Μου διάβασε το έργο κάνοντας απευθείας μετάφραση σε άψογα ελληνικά, αλλά με ρωσική προφορά και μπρίο. Με έκανε να γελάσω, να συγκινηθώ, να περάσω όμορφα. Ε, αυτό ήταν! Ερωτεύτηκα τους ήρωες της Φθινοπωρινής Ιστορίας.

Πώς θα περιγράφατε το συγκεκριμένο έργο;

Είναι ένα αριστουργηματικό έργο, που κινείται με άνεση από το κωμικό στο δραματικό στοιχείο. Έχει ρυθμό που ταιριάζει στο σύγχρονο θεατή και δεν εκβιάζει καθόλου το συναίσθημα του. Με ευγένεια και λεπτούς χειρισμούς αναδεικνύει μια αισιόδοξη αίσθηση για τη ζωή, η οποία δε μετατίθεται κάπου στο μέλλον, αλλά στο απόλυτο τώρα. Είναι σαν να ψιθυρίζει: «Το παρελθόν έφυγε από τα χέρια μας, το μέλλον είναι άγνωστο και πάντα μπροστά μας, το μόνο που έχουμε πραγματικά είναι αυτή η στιγμή. Ας μην την αφήσουμε να φύγει χωρίς να τη ζήσουμε με όλη μας την ύπαρξη».

Εκτός όμως από την σκηνοθεσία ενσαρκώνετε και τη Λίντια. Θα μας πείτε λίγα λόγια για αυτόν τον ρόλο;

Η Λίντια είναι μια δραστήρια και κοινωνική γυναίκα, που της αρέσει να είναι δημιουργική και χρήσιμη. Παρόλα αυτά ζει μοναχικά, καθώς της έχουν συμβεί τρομερές απώλειες. Είναι, όμως, αποφασισμένη συνειδητά να εστιάζεται μόνο στα καλά. Δεν είναι πως εθελοτυφλεί, αλλά έχει την πεποίθηση πως ο χρόνος είναι τόσο πολύτιμος, για να τον αφήνουμε να γλιστράει μέσα από τα χέρια μας, χωρίς να χαιρόμαστε. Απολαμβάνει, λοιπόν, τις μικρές χάρες της ζωής με ευγνωμοσύνη. Αυτό της δίνει μια αθωότητα, σχεδόν παιδική, γι’ αυτό και καταφέρνει να δει την ουσία του Ροντιόν και να τον αγαπήσει γι’ αυτό που είναι.

Το έργο αφορά στη μοναξιά των δύο πρωταγωνιστών του, ώριμων σε ηλικία. Τι ακριβώς συμβαίνει;

Το έργο πραγματεύεται τη μοναχικότητα δύο ανθρώπων με μεγάλη εμπειρία ζωής, που άργησαν να βρουν εκείνη την αγκαλιά, που θα ανάψει και πάλι τη φλόγα της αγάπης στις καρδιές τους. Δεν είναι η ιστορία δύο απόμαχων της ζωής. Οι ήρωες είναι άνθρωποι δραστήριοι, κοινωνικοί, που εργάζονται ακόμα και προσφέρουν, που είναι ακόμα παραγωγικοί. Ο ένας είναι αρχίατρος κι ο άλλος ταμίας σε τσίρκο. Έχει ηλικία η μοναξιά; Έχει φύλλο; Το αργά ή το γρήγορα δεν σχετίζεται με το πως νοιώθει κανείς μέσα του; Το ίδιο δεν μοιάζει να είναι και η ηλικία;
Τελικά αυτό που συμβαίνει είναι πως η Λίντα και ο Ροντιόν είναι στην πραγματικότητα νέοι, αφού τολμούν να μετακινηθούν και να αλλάξουν, μέσα από την ανάγκη τους να έρθουν πιο κοντά. Η μετακίνηση και η αλλαγή πάντα έχουν να κάνουν με την ανανέωση, ενώ ταυτόχρονα χρειάζονται μια δύναμη που μόνο η νεότητα έχει.

Η έλλειψη συντροφικότητας έχει ηλικία;

Η έλλειψη συντροφικότητας δεν έχει ηλικία. Νομίζω πως έχει να κάνει με κάτι άλλο που εμπεριέχει τη διάθεση να γνωρίσω τον εαυτό μου και τον άλλον. Ζούμε σε ένα κόσμο διαφορετικότητας. Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί: πόσο πιθανό είναι να βρεις τον τέλειο σύντροφο, την τέλεια σχέση, αβίαστα και χωρίς κόπο; Άραγε ο ίδιος σου ο εαυτός είναι ιδανικός συμφώνα με τα πρότυπα σου; Είναι η ευτυχία μια κατάσταση, που φτάνεις άπαξ και ξεκουράζεσαι ή μήπως είναι μια επιλογή που γίνεται κάθε στιγμή; Κάθε σου επιλογή, κάθε σου εμπειρία δε σε αλλάζει;
Και συνεχίζω να αναρωτιέμαι: Μήπως, λοιπόν, το «μαζί» είναι η απαρχή ενός στίβου, όπου δύο άνθρωποι, αποφασισμένοι να συνυπάρξουν, εργάζονται πάνω στον εαυτό τους και τη σχέση τους, για να το πετύχουν;
Έχω τόσες ερωτήσεις...Για ένα πράγμα, όμως, είμαι πεπεισμένη: Ο λανθάνων εγωισμός χρειάζεται να παραμερίσει. Αγαθά κόποις κτώνται.

«Η Φθινοπωρινή ιστορία» έχει να κάνει με μια ιστορία αγάπης ανάμεσα στον Ροντιόν Νικολάγιεβιτς και την Λίντια Βασίλιεβνα. Πόσο διαρκεί το θαύμα του έρωτα;

Το θαύμα του έρωτα, από άποψη χημείας σώματος, όπως λένε οι ειδικοί, διαρκεί 2-2,5 χρόνια. Δε μπορεί το σώμα, λένε, να παράξει τις ορμόνες του έρωτα για περισσότερο χρόνο. Μετά εκκρίνονται άλλες ουσίες που σχετίζονται με την αγάπη. Υπάρχει, όμως, και η πλατωνική φιλοσοφία περί έρωτος, που λέει εν συντομία και με απλά λόγια: ερωτεύεσαι γιατί βλέπεις στον άλλον ποιότητες που χρειάζεσαι να αναπτύξεις, για να αποκτήσει η ψυχή σου φτερά. Ο έρωτας λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη, για να εξελιχθείς προς την ευδαιμονία. Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, νομίζω πως δύο εραστές μπορούν να παραμείνουν ερωτευμένοι, όσο φροντίζει ο καθένας να γίνεται, μέρα με τη μέρα, μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Τίποτα δεν είναι στάσιμο σε αυτή τη ζωή. Τα πάντα αλλάζουν μορφή, αλλιώς πεθαίνουν. «Τα πάντα ρεί», σύμφωνα με τον Ηράκλειτο.
Η Λίντα στη Φθινοπωρινή Ιστορία λέει: «Πάντα προσπαθούσα να ρέω μέσα στα πράγματα. Να βλέπω τη ζωή σαν ένα παιχνίδι». Η ζωή είναι συνυφασμένη με τον έρωτα. Κι έρωτας χωρίς παιχνίδι δεν νοείται.

Φθινοπωρινή Ιστορία
Παίζουν :Άννα Παπαμάρκου, Χάρης-Εμμανουήλ Αγγουράκης
Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8, Γκάζι
Πρεμιέρα: Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017
Παραστάσεις: Σάββατο στις 18.15 & Κυριακή στις 21.15. Διάρκεια:105’
Τηλέφωνο: 211 41 11 110
Τιμές εισιτηρίων: 15€ (γενικό), 12€ (μειωμένο)