Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ρηνιώ Κυριαζή: «Ο καθένας αναγνωρίζει κάτι από τον εαυτό του μέσα στους ήρωες του έργου» - Free Sunday
Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ρηνιώ Κυριαζή: «Ο καθένας αναγνωρίζει κάτι από τον εαυτό του μέσα στους ήρωες του έργου»

Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ρηνιώ Κυριαζή: «Ο καθένας αναγνωρίζει κάτι από τον εαυτό του μέσα στους ήρωες του έργου»

 

Η σχέση του Χάϊμε και της Ιρένε δοκιμάζεται όταν ο γιος τους πέφτει θύμα σχολικού εκφοβισμού. Αφορμή η σχολική τσάντα του δεκάχρονου Λουίσμι με φιγούρες από τα αγαπημένα του κινούμενα σχέδια.

Μια από τις πιο «δυνατές» και «ευαίσθητες» παραστάσεις της σαιζόν, «Το Μικρό Πόνι», του Ισπανού συγγραφέα Πάκο Μπεθέρα, παίζεται φέτος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Το έργο είναι αφιερωμένο από τον συγγραφέα στη μνήμη δύο παιδιών, του Μάικλ Μορόνες και του Γκρέισον Μπρους, τα οποία το 2014 υπήρξαν θύματα κακοποίησης.

«Οι γονείς» του Λουίσμι, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος και Ρηνιώ Κυριαζή μίλησαν για την παράσταση στο FreeSunday.gr.

pony 1

Καταρχάς θα θέλαμε να μας πείτε λίγα λόγια για τους ρόλους που ενσαρκώνετε.

Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος: Ο Χάϊμε είναι ένας άνθρωπος που θα μπορούσες εύκολα να συναντήσεις σήμερα. Ένας οικογενειάρχης που αγαπά όπως δείχνει την οικογένεια του. Είναι οδηγός ταξί, και θέλει να ανήκει στους προοδευτικά σκεπτόμενους ανθρώπους. Όμως άλλο η ιδέα, και άλλο η πράξη. Παρόλο που αρέσκεται στο να λύνει τα προβλήματα εύκολα και γρήγορα, λειτουργεί πολλές φορές επιπόλαια. Αναζητά μεν, τη ρίζα του προβλήματος, χωρίς όμως να μπορεί να αντιληφθεί δε, το δικό του μερίδιο ευθύνης, σ αυτό.

Ρηνιώ Κυριαζή: Η Ιρένε είναι μια γυναίκα που καθημερινά παλεύει να φροντίσει την οικογένεια της, το σπίτι της, δουλεύει σκληρά, κουράζεται πολύ. Επιθυμεί να είναι όλα τακτοποιημένα και σωστά, να έχουν τη σειρά τους. Μέσα στην αγωνία της χάνει τη σχέση με το παιδί της, όταν θα καταφέρει να κάνει προς αυτό μια τεράστια διαδρομή ο χρόνος ίσως να μην είναι με το μέρος της.

Το «Μικρό πόνι» είναι μια ιστορία για ένα αγόρι διαφορετικό από τα άλλα. Πώς αντιμετωπίζουν ο Χάιμε και η Ιρένε αυτή τη διαφορετικότητα;

Ρ.Κ.: Με φόβο κι απέναντι από την αγάπη δεν είναι το μίσος, είναι ο φόβος.

Κ.Γ.: Όπως ο πολεμιστής που ψάχνει τριγύρω του εχθρούς, χωρίς να γνωρίζει ότι στη μάχη αυτή, ο εχθρός βρίσκεται εντός του.

Στη σκηνή υπάρχει μια ρόδα την οποία κινείτε κατά τη διάρκεια της παράστασης. Τι συμβολίζει;

Ρ.Κ.: Είναι το παιχνίδι της παιδικής χαράς, που πόση λύπη μπορεί να κρύβει... για κάποιους μπορεί να είναι εφιάλτης. Είναι το σπίτι, το περιβάλλον της οικογένειας, η σχέση των ανθρώπων, η δίνη του φόβου και των επιλογών, ένα άκακο αντικείμενο που μπορεί να σε καταπιεί ή να σε εκτοξεύσει.

Κ.Γ.: Ναι, το ξέρουν οι πάντες σαν «γύρω-γύρω όλοι» . Είναι ένας μύλος, όπως κανονικά λέγεται, παιδικής χαράς. Και μάλλον σαν μύλος μας «αλέθει» όλους. Η κυκλική του κίνηση μπορεί να είναι ο χρόνος που κυλά και δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει κάθε φορά, οι σκέψεις που γυρίζουν στο μυαλό μας εμμονικά, το σπίτι μας, ο πλανήτης μας, η τροχιά των φόβων μας, τα παιχνίδια μας ,η παιδική μας ηλικία , εκεί που γυρίζουμε ξανά και ξανά.

Ποιο είναι το «Feedback» που λαμβάνετε τους θεατές;

Ρ.Κ.: Νιώθω ότι ο καθένας αναγνωρίζει κάτι από τον εαυτό του μέσα στους ήρωες του έργου. Όλοι μας κάποτε έχουμε υποστεί εκφοβισμό και ίσως συνειδητά ή ασυνείδητα έχουμε προκαλέσει. Όλοι μας είμαστε παιδιά ή γονείς. Το έργο καταφέρνει να προκαλέσει βουτιά στα βαθιά και η σκηνοθεσία της Σοφίας Καραγιάννη με το παιδικό, ανάλαφρο ξεκίνημα κάνει τη συνειδητοποίηση να έρχεται πιο ύπουλα, πιο ουσιαστικά, να μας τρυπάει πιο καίρια.

Κ.Γ.: Το τι έχει κανείς μέσα του, πραγματικά μόνο εκείνος το ξέρει. Στο θέατρο όμως συμβαίνει αυτό το μαγικό πράγμα. Και εμείς, που είμαστε πάνω στην σκηνή, αλλά και οι θεατές που μας παρακολουθούν, μοιραζόμαστε κάθε βράδυ, μια κοινή εμπειρία. Την εμπειρία της θεατρικής παράστασης. Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να καταλάβει πότε αυτή εμπειρία καταργεί τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ μας, και επιτρέπει μια εντελώς ιδιότυπη συμβατότητα αναμεσά μας , κι ένα μοίρασμα ψυχικών δονήσεων εκατέρωθεν. Έχω την εντύπωση πως αυτό συμβαίνει με το Μικρό πόνι. Και είναι ουσιαστικά η επιτυχία όλων των συντελεστών αυτής της παράστασης. Από τον πρώτο, μέχρι τον τελευταίο. Κυριολεκτώ.

Μία σάκα μπορεί να αλλάξει τη ζωή μιας οικογένειας;

Κ.Γ.: Μια σάκα είναι απλά μια σάκα. Εκτός αν της δώσουμε διαστάσεις μεγαλύτερες απ αυτές που πραγματικά έχει. Τότε ξεφεύγει απ την προφανή χρήση της, και γίνεται κάτι άλλο που μπορεί σίγουρα να αλλάξει τη ζωή μιας οικογένειας ή μιας χώρας ή του κόσμου όλου. Τώρα αν θα την αλλάξει προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο αυτό εξαρτάται απο το πόση αγάπη υπάρχει στον καθένα μας. Είναι θέμα προσωπικής επιλογής.Κι αυτή η επιλογή είναι προϊόν πνευματικής καλλιέργειας. Αν δεν υπάρχει αυτή, τότε αρχίζουν τα προβλήματα.

Ρ.Κ.: Δεν θα μπορούσαμε να το πιστέψουμε, στο έργο φαίνεται να συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα αυτό που αλλάζει τη ζωή της οικογένειας είναι αυτό που συμβολίζει η σάκα, αυτό που αντανακλά. Για τον δεκάχρονο Λουίσμι είναι μια ξεκάθαρη επιλογή, μια δήλωση, μια επιθυμία. Για τους συμμαθητές του γίνεται αντικείμενο χλεύης, για τους δασκάλους του μπελάς και για τους γονείς του αντικείμενο απέραντου φόβου. Σαν η σάκα να καταφέρνει να ξύσει την επιφάνεια και να αποκαλύψει την άβυσσο - της κοινωνίας, του σχολικού συστήματος, της οικογένειας, της ψυχής μας.

pony 2

Το Μικρό Πόνι
Θέατρο του Νέου Κόσμου-Κάτω Χώρος
Έως 07.01.2018
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Σκηνικά - Κοστούμια: Κωνσταντίνα Κρίγκου
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Video animation: Αλέξανδρος Τσόχας
Εικαστική επιμέλεια αφίσας: Βασίλης Σελιμάς
Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Μίχα
Παραστάσεις: Παρασκευή 21:15, Σάββατο 21:15,Κυριακή 19:00
Τιμές εισιτηρίων: Παρασκευή: Κανονικό 13€ ,Φοιτητικό 10€, Ανέργων 8€
Σάββατο-Κυριακή: Κανονικό 14€, Φοιτητικό / Ανέργων 12€
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά