Κωνσταντίνος Αθυρίδης: «Ο έρωτας είναι μάχη»
Στην πλοκή, ο Τόμας Νόβατσεκ έχει γράψει και πρόκειται να σκηνοθετήσει ένα νέο έργο βασισμένο στο κλασικό μυθιστόρημα ''Η Αφροδίτη με Γούνες'' του Λέοπολντ φον Ζάχερ Μαζόχ από το οποίο προέκυψε ο όρος Μαζοχισμός. Μετά από μία εξοντωτική ημέρα γεμάτη οντισιόν, ο Τόμας Νόβατσεκ δεν έχει βρει ακόμα την κατάλληλη ηθοποιό για το ρόλο της Βάντα φον Ντουνάγιεφ. Ενώ είναι έτοιμος να φύγει, ξαφνικά εισβάλλει η νεαρή ηθοποιός Βάντα Τζόρνταν. Η συνέχεια της πλοκής προσφέρει στον θεατή μία αλληλουχία κωμικών ανατροπών, μια καταπληκτική κορύφωση και ένα απρόσμενο φινάλε.
Μιλήστε μας για την παράσταση; Πως ήρθατε σε επαφή με το έργο του David Ives, ''Αφροδίτη με Γούνα’’;
Αναζητούσα ένα έργο διασκεδαστικό, κωμικό, ανάλαφρο, απολαυστικό και ταυτόχρονα ποιοτικό, ψυχαγωγικό, ανάλογο ενός κοινού θεατρόφιλου και απαιτητικού, όταν έπεσε στα χέρια μου το κείμενο του Ives. Πρόκειται για μια ερωτική κωμωδία με ρυθμό, συχνές εναλλαγές, κορυφώσεις και αναπάντεχες ανατροπές.
Με τους συνεργάτες μου γίναμε μια ομάδα δυνατή και εργαστήκαμε με κέφι και μεράκι.
Ο Στράτος Τζώρτζογλου, με ερμηνευτική ωριμότητα και δύναμη, και η Βανέσα Μπαρέ, μια φρέσκια παρουσία και ταλαντούχα ηθοποιός, θεωρώ ότι αποτελούν το καλύτερο δίδυμο για το συγκεκριμένο έργο.. Στην υπόθεση του έργου, ένας καταξιωμένος σκηνοθέτης/σεναριογράφος αναζητά χωρις επιτυχια την μούσα του για τον ρόλο του έργου που ανεβάζει. Οσπου εισβάλλει η Βάντα Τζόρνταν…
Τα σκηνικά και τα κοστούμια τα υπογράφει ο Σάκης Κολαλάς. Όσοι έχουν παρακολουθήσει την δουλεια του, θα γνωρίζουν την υψηλή του αισθητική και τη δημιουργική του φαντασία. Το έργο εμπλουτίζεται και ζωντανεύει με video projections και πρωτότυπη μουσική.
Εμπνευσμένο από τα κείμενα του Λεοπόλδου Μαζόχ το έργο μιλάει για τις σχέσεις των δύο φύλων, σχέσεις εξουσίας. Ωστόσο οι ρόλοι του εξουσιαστή και ο εξουσιαζόμενου δεν είναι ξεκάθαροι. Είναι έτσι και στη ζωή τη μία είμαστε εξουσιαστές και την άλλη θύματα;
Ο έρωτας είναι μάχη. Η μάχη, εκ των πραγμάτων, είναι σχέση εξουσίας. Επιθυμείς να κατακτήσεις τον άλλον, να τον ελέγξεις, να τον κάνεις δικό σου. Οι ρόλοι εναλλάσσονται ανάλογα με τη δυναμική που κάθε φορά αναπτύσσεται μεταξύ των δύο. Εύκολα ο εξουσιαστής μπορεί να γίνει εξουσιαζόμενος και το θύμα θύτης. Ο Μαζόχ μίλησε ανοιχτά – και μάλιστα σε μια εποχή με πολλά ηθικά στεγανά – για αυτήν την αλληλεξάρτηση εξουσιαστή και θύτη, που μπορεί, μάλιστα, να φτάσει στα όρια της διαστροφής.
Το «θύμα» έχει και εκείνο δύναμη;
Για να μην παρεξηγούμαστε, εδώ μιλάμε για ερωτικές σχέσεις και για ρόλους που τα ερωτικά υποκείμενα επιλέγουν οικειοθελώς και αυτοβούλως. Δεν μιλάμε για τη βία εν γένει. Στο πλαίσιο αυτό, το θύμα σαφώς έχει δύναμη, αφού ελέγχει το θύτη, δίνοντας αυτό που ο θύτης επιθυμεί, δηλαδή, την ικανοποίηση του εξουσιασμού. Το θύμα απολαμβάνει να εξουσιάζεται. Ο θύτης απολαμβάνει να εξουσιάζει. Δίνουν, σαν να λέμε, ο ένας στον άλλο το λόγο ύπαρξης του ρόλου που επιλέγουν να παίξουν.
Γιατί χρειαζόμαστε ρόλους για να υπάρχουμε;
Γενικά μιλώντας, οι ρόλοι υπαγορεύονται κάθε φορά από τη θέση μας μέσα στο εκάστοτε σύστημα των ανθρώπινων σχέσεων. Στη ζωή μας μπορούμε να είμαστε, ταυτόχρονα, φίλος, εχθρός, πατέρας, γιος, αδερφός, επαγγελματίας, εραστής, σύζυγος κλπ Οι ρόλοι, δηλαδή, δεν είναι απαραίτητα συστατικά της ύπαρξής μας, αλλά κοινωνικές συμβάσεις που, μοιραία, δημιουργούνται από τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους.
Έχουμε τη δύναμη να ξεφύγουμε από αυτούς;
Δεν είμαι βέβαιος ότι χρειάζεται να «ξεφύγουμε» από κάτι. Να εξελιχθούμε, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, ναι. Οι «ρόλοι» που παίζουμε ή που καλούμαστε να παίξουμε, δεν αποκαλύπτουν, στο κάτω-κάτω, παρά διαφορετικές πτυχές του εαυτού μας. Να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας; Είναι κι αυτό μια πρόκληση. Είμαστε εύκολα ερμηνεύσιμοι, αλλά δύσκολα απελευθερώσιμοι, λέει ο Ives.
Η διατάραξη των πατροπαράδοτων ρόλων μπορεί να αποβεί επικίνδυνη; Ζούμε σε μια τέτοια εποχή που ακόμα και η οικογένεια μεταλλάσσεται. Συναντάμε μονογονεϊκές οικογένειες, οικογένειες με γονείς του ίδιου φύλου, πολυφυλετικές οικογένειες, κλπ.
Τι σημαίνει «πατροπαράδοτοι ρόλοι»; Κάποτε κι αυτοί ήταν ανατρεπτικοί σε σχέση με άλλους ρόλους ακόμα πιο «πατροπαράδοτους». Η κοινωνία δεν είναι οντότητα σταθερή και αμετάκλητη. Κάθε εποχή, κάθε κοινωνία έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, τις δικές της ανάγκες. Η ρευστότητα, άλλωστε, είναι χαρακτηριστικό της ίδιας της ύπαρξης. Αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν οι κοινωνίες, αλλάζουν οι ρόλοι. Το να αμβλύνονται τα στεγανά, να διευρύνεται η συνείδησή μας, η ενσυναίσθηση απέναντι σε ό,τι κάποτε, ίσως, αντιλαμβανόμασταν ως «ξένο», είναι κάτι που προωθεί την ωρίμανσή μας ως άνθρωποι.
Η παράσταση ανεβαίνει στην Θεσσαλονίκη. Πιστεύετε πως έχει διαφορές το κοινό της Θεσσαλονίκης από εκείνο της Αθήνας;
Η Αθήνα είναι μια πόλη διάχυτη. Έχει πολλά θέατρα, ανεβαίνουν άπειρες παραστάσεις, με αποτέλεσμα, καμιά φορά, κάτι αξιόλογο να μην προλαβαίνει να γίνει αντιληπτό στη συνείδηση του κοινού. Κάτι τέτοιο στη Θεσσαλονίκη δεν συμβαίνει. Εκ των πραγμάτων, βέβαια. Μικρότερη πόλη, πιο λίγα τα θέατρα, μετρημένες οι παραστάσεις. Τίποτα δεν ξεφεύγει από το θεσσαλονικιώτικο κοινό. Κι αυτό είναι που το κάνει απαιτητικό. Είναι σα να λέμε το καλύτερο τεστ για ένα καλλιτεχνικό έργο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, που πολλά καλλιτεχνικά γεγονότα εκκινούν από τη Θεσσαλονίκη.
Είστε, επίσης, μουσικοσυνθέτης. Ποια δραστηριότητα σας απολαμβάνετε περισσότερο; Ποια από τις δύο τέχνες που υπηρετείτε σας είναι περισσότερο αγαπητή και απαραίτητη;
Μεγάλωσα σε μουσική οικογένεια και, μοιραία, η μουσική έγινε ο τρόπος μου να εκφράζομαι. Αγάπησα, όμως, εξίσου το θέατρο από τα μαθητικά μου, κιόλας, χρόνια. Το ιδανικό μου είναι το μουσικό θέατρο με το οποίο έχω ασχοληθεί, ως ηθοποιός, ως σκηνοθέτης, ως συνθέτης και ως παραγωγός, ανεβάζοντας με επιτυχία, μεγάλες και πολυπληθείς παραστάσεις. Από την άλλη, η μουσική, είναι απαραίτητο στοιχείο για τη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας σε μια αμιγώς θεατρική παράσταση. Στην «Αφροδίτη με γούνα», σκηνοθετώ βεβαίως, αλλά θ’ ακούσετε και πρωτότυπες συνθέσεις, που έγραψα αποκλειστικά για το έργο. Δεν «απέφυγα», δηλαδή, καμιά από τις δύο μου αυτές καλλιτεχνικές όψεις.
«Η Αφροδίτη με Γούνα» του Ντέβιντ Άιβς
Θέατρο Αριστοτέλειον
Εθνικής Αμύνης 2, Θεσσαλονίκη - Τ. 2310 262 051|
Σκηνοθεσία / Επιμέλεια κειμένου: Κωνσταντίνος Αθυρίδης
Μετάφραση: Vanessa Barré
Σκηνικά / Κοστούμια: Αθανάσιος Κολαλάς
Μουσικές συνθέσεις: Κωνσταντίνος Αθυρίδης
Video Art: Σμαρώ Αγγελακοπούλου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Χρήστος Γιαλαβούζης
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, στις 21:00
Παίζουν: Στράτος Τζώρτζογλου, Βανέσσα Μπαρρέ
Διάρκεια: 100 λεπτά (με διάλειμμα)
Εισιτήρια: 15 ευρώ (κανονικό), 12 ευρώ (φοιτητικό / ανέργων).
Ειδικές τιμές για ομαδικά εισιτήρια.
