Φρόσω Στυλιανού : «Τώρα θέλω πραγματικά να μιλήσω»

H Φρόσω Στυλιανού επιστρέφει στον Σταυρό του Νότου club την Κυριακή 17 Δεκεμβρίου, σε μια μουσική παράσταση όπου τα αγαπημένα της τραγούδια “αγκαλιάζουν” τα δικά της, ολοκαίνουρια τραγούδια από τον πρώτο προσωπικό της δίσκο με τίτλο «Άλλες μέρες».

Γνωστή από τις συνεργασίες της με καταξιωμένους καλλιτέχνες όπως οι Διονύσης Σαββόπουλος,  Μίλτος Πασχαλίδης, Μπάμπης Στόκας και τα τελευταία χρόνια ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Φρόσω Στυλιανού εμφανίζεται παρουσιάζοντας ένα ευρύ πρόγραμμα με τραγούδια που αγαπάει, άλλοτε γιατί την ενέπνευσαν ως τραγουδοποιό, όπως τραγούδια των Μ. Χατζιδάκι, Μ.Ρασούλη, Δ. Σαββόπουλου και άλλοτε τραγούδια που επιθυμεί να προσεγγίσει ερμηνευτικά με το δικό της στυλ, όπως αυτά που τραγούδησαν οι αγαπημένες της φωνές, η Φλέρυ Νταντωνάκη, η Μαρία Δημητριάδη, η Lara Fabian κ.α.

Τι θα ακούσουμε στον Σταυρό του Νότου;

Την βαθύτερη μου φωνή.  Όχι έτσι όπως την μοιραζόμουν, με αγάπη και νιώθωντας τυχερή βεβαίως, μέσα απο συνεργασίες όλα αυτά τα χρόνια, αλλά την φωνή μου έτσι όπως την ορίζουν πια τα δικά μου τραγούδια και ο δικός μου τρόπος με τον οποίο βλέπω και εξηγώ τον κόσμο. Αυτά που θέλω να πω, μέσα από τα τραγούδια μου, αλλά και μέσα από άλλα τόσα που λάτρεψα μεγαλώνοντας, είναι πράγματα που δεν έχω πει ποτέ. Και δεν εννοώ απαραίτητα πως δεν έχω ξανατραγουδήσει αρκετά από αυτά που θα ακούσετε στον Σταυρό του Νότου. Εννοώ πως τώρα η μέσα μου φωνή είναι πιο ξεκάθαρη, πιο  δυνατή. Έχει όνομα, ανοίγει τον δρόμο μου. Τώρα θέλω πραγματικά να μιλήσω. Να τα πω αλλιώς. Και αυτός είναι και ο λόγος που ξεκινώ αυτή την σύσταση από το club του Σταυρού του Νότου. Το club ήταν η αφετηρία μου, δέκα χρόνια πριν. Εκεί είπα τις πρώτες μου λέξεις. Τώρα έρχονται λόγια ποτάμια. Για τον έρωτα, για τον εαυτό μας μέσα στην πραγματικότητα του σήμερα, για την Ελλάδα... Θα απλώσουμε τα τραγούδια που αγαπήσαμε, τραγούδια δημιουργών και φωνών που θαυμάζω, σαν αγκαλιά γύρω από τα δικά μου, θέτοντας ως τρεις βασικούς άξονες τα σημεία που προείπα. Κάπου εκεί θα συναντήσουμε τον Χατζιδάκι, τον Σαββόπουλο, την Φλέρυ, τον Παπαιωάννου, τον Ρασούλη, τον Ελύτη, την Μαρίζα Κωχ, την Lara Fabian.

Με τους πολύτιμους συνεργάτες μου, τον Ανδρέα Αποστόλου στο πιάνο, τον Δημήτρη Μπαρμπαγάλα στις κιθάρες, τον Βασίλη Ραψανιώτη στο βιολί, τον Διονύση Κοκόλη στην τρομπέτα, τον Ντίνο Μάνο στο ηλεκτρικό μπάσο και στο κοντραμπάσο και τον Στέφανο Δημητρίου στα τύμπανα, ετοιμάσαμε κάτι βαθιά συγκινητικό και ανθρώπινο.

Υπάρχουν τραγούδια διαχρονικά που ξεπερνούν τους ερμηνευτές τους. Εσείς με ποιον τρόπο τα επαναπροσεγγίζετε;

Ποτέ δεν ένιωσα πως «μεγάλωσα με τα τραγούδια» του ενός και του άλλου δημιουργού. Διαπιστώνω πια με βεβαιότητα οτι τα τραγούδια, όντας ζωντανοί οργανισμοί, με μεγαλώνουν. Πολλές μανάδες και πατεράδες μέσα στα χρόνια. Έχω νιώσει για τραγούδια πως με έχουν πάρει απ΄το χέρι και με οδήγησαν στην ενηλικίωση μου. Όπως όταν κανείς διαβάζει ενα βιβλίο στην εφηβεία του και το ξαναπιάνει μετά από χρόνια, αφού έχει ζήσει τα χίλια δυο. Το αντιλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά, τον δονεί αλλιώς μέσα του. Κάπως έτσι προσεγγίζω και τα τραγούδια. Σκέφτομαι, αν αυτό το τραγούδι ήταν άνθρωπος, τί ρούχα θα του φόραγα τώρα. Με ποιά παρέα θα καθόταν να κουβεντιάσει, πώς θα έλεγε την ιστορία του σήμερα. Και κάπως έτσι θα αλλάξω την ενορχήστρωση, ή την θέση και τον λόγο του μέσα στο πρόγραμμα. Επίσης σίγουρα θα έχει το ίδιο το τραγούδι την ανάγκη να τραγουδηθεί αλλιώς, κι εγώ πρέπει να το ακούσω και να το σεβαστώ ως κάτι ζωντανό, αθάνατο και όχι ως μια αναφορά σε κάτι που έχει πεθάνει.

Παράλληλα εμφανίζεστε στην Ακτή Πηραιώς με τους Β. Παπακωνσταντίνου, Λ.Μαχαιρίτσα, Γ.Ζουγανέλη και Δ.Σταρόβα, μια all star αγαπημένη ομάδα με το δικό της, φανατικό κοινό. Πως είναι τα βράδια μαζί τους;

Τόσα πολλά τραγούδια, τόσος πολύς κόσμος να τα μοιραστείς.. Ο καθένας έχει την ιστορία του, το έργο του, τον τρόπο του να επικοινωνεί το υλικό του. Και οι τέσσερις μαζί δίνουν κάτι πολύ ολοκληρωμένο. Τα βράδια στην Ακτή έχουν συγκίνηση, έχουν γέλιο, έχουν ένταση και δύναμη. Το πιο βασικό που έχω να πω για την ομάδα αυτή είναι πως και οι τέσσερις μαζί αλλά και ο καθένας ξεχωριστά παίρνουν πολύ σοβαρά την ευθύνη που έχουν απέναντι στο κοινό που γεμίζει την Ακτή Πειραιώς κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Νομίζω πως το κοινό τους φεύγοντας από εκεί βλέπει και εκτιμά αυτό το δόσιμο.

Τον Μάρτιο του 2017 κυκλοφόρησε ο πρώτος προσωπικός σας δίσκος με τίτλο ‘Άλλες μέρες’. Μιλήστε μας για αυτόν.

Είναι ένας κυριολεκτικά προσωπικός δίσκος! Έχω γράψει τους στίχους, την μουσική, έκανα τις ενορχηστρώσεις, είχα την πλήρη επιμέλεια και την παραγωγή. Γι΄αυτό και παίρνω την απόλυτη ευθύνη για το αποτέλεσμα. Κάλεσα τους μουσικούς των ονείρων μου να παίξουν, είκοσι στο σύνολο, άνθρωποι που θαυμάζω για το ταλέντο τους και την πορεία τους στην μουσική. Όλα τα όργανα είναι φυσικά και αυτό είναι και η πρόταση μου. Μακριά από το ψέμα, την επιτήδευση. Αληθινός ήχος, κλασικές ενορχηστρώσεις, πολλές μελωδίες μέσα στην ευρύτερη σύνθεση. Αυτό για εμένα λείπει από την ελληνική μουσική σήμερα. Πιστεύω πολύ στην δύναμη και στην ελευθερία που προσφέρει η κλασική μουσική, στις εναλλαγές, στα χρώματα και επιχείρησα να ντύσω μ’αυτό τον τρόπο τον στίχο μου, κρατώντας τον όσο πιο απλό και σημερινό γίνεται. Ήθελα να μιλήσω για αυτά που ζούμε σήμερα, για το πως διαχειριζόμαστε στην εποχή μας την μοναξιά μας, τον εαυτό μας μέσα στο χάος, την πολυτελή μας σκλαβιά, τον έρωτα.. Έψαξα να βρω λύσεις, θέλησα να προτείνω το φως, την αγάπη.

Έχετε συνεργαστεί στενά με τον Διονύση Σαββόπουλο και τον Μίλτο Πασχαλίδη. Τι μάθατε από τον καθένα τους; 

Από την συνεργασία με τον Μίλτο έμαθα πώς λειτουργεί η δουλειά μας, αφού ήταν η πρώτη συνεργασία σε επίπεδο περιοδειών. Έτσι γνώρισα καλύτερα και την Ελλάδα. Πολλά ταξίδια στην επαρχία, όμορφα μέρη, καταπληκτικοί άνθρωποι. Το έζησα αμέσως μετά και με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Γυρίσαμε όλη την Ελλάδα, ήταν υπέροχη εμπειρία! Παρακολούθησα από κοντά τα εκφραστικά μέσα του Βασίλη όταν τραγουδάει και κατάλαβα απόλυτα τον λόγο για τον οποίο συγκινεί τόσο βαθιά το κοινό του. Έχει έναν σπαρακτικό τρόπο να λέει την αλήθεια του και έχω μάθει απ΄αυτό.

Από τον Διονύση Σαββόπουλο έμαθα και ακόμα μαθαίνω. Είναι ένας άνθρωπος ανήσυχος, με απόλυτη αισθητική ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Είδα πως μπορεί ένα έργο, ένα τραγούδι  διαχρονικό να πάρει καινούρια πνοή, να παρουσιαστεί διαφορετικά, σαν να γεννήθηκε τώρα. Έτσι αντιμετωπίζει το έργο του ο Σαββόπουλος. Το αναγεννά ακούραστα, γι΄ αυτό και με συγκινεί πάντα είτε συμμετέχω σε παραστάσεις του, είτε τις παρακολουθώ ως θεατής.

Μόλις κερδίσατε ένα φανταστικό μουσικό ταξίδι στον χρόνο, για να ακούσετε από κοντά και να επικοινωνήσετε με όποιον μουσικό θέλετε. Πού θα πηγαίνατε;

Θα μπορούσα πολύ εύκολα να σας πω πως θα ήθελα να ταξιδέψω στην εποχή των κλασικών, να γνωρίσω τον Μπετόβεν, τον Ραχμάνινοφ, τον Ντεμπυσσύ ή έστω τους πιο σύγχρονους, τον Ολιβιερ Μεσσιάν ας πούμε, πάνω σε έργο του οποίου έκανα και την πτυχιακή μου εργασία. Αυτοί αποτελούν τις μουσικές μου καταβολές. Η κλασική μουσική είναι η μεγαλύτερη μου επιρροή,  η αναφορά μου. Όμως νομίζω πως δεν θα ήθελα να ξέρω τίποτα παραπάνω γι΄αυτούς από όσα γνωρίζω ήδη. Τους έχω στο μυαλό μου σαν μικρούς Θεούς, δεν θα ακουμπούσα ποτέ τον μύθο τους, αν το έκανα νομίζω πως θα κατέρρεε το σύμπαν μου!

Θα ήθελα όμως πάρα πολύ να μεταφερόμουν στην εποχή του Χατζιδάκι. Να παρακολουθούσα μια πρόβα με την Φλέρυ. Να βρισκόμουν σ΄εκείνο το δωμάτιο στην Νέα Υόρκη όταν ηχογραφούσαν οι δυο τους τα «Λειτουργικά». Ή να καθόμουν μαζί του σ΄ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας, να πετύχω κουβέντα με τον Σικελιανό ή τον Τσαρούχη..

Σταυρός του Νότου club

Φραντζή & Θαρύπου 37, Αθήνα 117 43, Νέος Κόσμος

Τηλ: 210 9226975 | www.stn.gr

Είσοδος με μπύρα ή κρασί 12 ευρώ