Παυλίνα Βουλγαράκη: «Δεν νιώθω ότι έχω ξεχωρίσει»

Η Παυλίνα Βουλγαράκη εξηγεί τι είναι αυτό που τη φοβίζει στη σκηνή.

Εκτός από τραγουδίστρια είστε και δημιουργός. Ποια διαδικασία απολαμβάνετε περισσότερο; Τη σύνθεση ή την ερμηνεία;

Είναι διαφορετικές διαδικασίες. Μου είναι απαραίτητες και οι δύο. Όταν γράφω, συμβαίνει μια διεργασία σχεδόν ακαταλαβίστικη. Ένα ταξίδι εντός, που φέρνει στην επιφάνεια συνήθως τις πιο σκληρές αλήθειες. Είναι πολύ προσωπικές και, για να είμαι ειλικρινής, δεν σκέφτομαι τους παραλήπτες παρά μόνο στα τελικά στάδια και κυρίως ηθικά. Με την έννοια της ευθύνης του μηνύματός μου. Η ερμηνεία είναι κάτι άλλο. Το ταξίδι εντός παραμένει ενεργειακά, αλλά ο βαθύτερος στόχος είναι η επικοινωνία.

Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει στη σκηνή;

Κάποιες μέρες τα πάντα. Και που είμαι στη σκηνή, κάποιες φορές είναι για μένα τρομερό. Έχω παρατηρήσει πως όσο πιο σίγουρη νιώθω γι’ αυτό που κάνω, όσο ξεκαθαρίζονται μέσα μου οι προθέσεις μου, τόσο λιγότερο φοβάμαι.

Πώς ένας καλλιτέχνης καταφέρνει να ξεχωρίσει στην εποχή των social media και των talent shows; Υποθέτω πως το ταλέντο μόνο δεν φτάνει…

Ως ακροάτρια, οι γνώσεις μου δεν είναι επαρκείς. Θα έλεγα ότι μάλλον είμαι ακόλουθος λιγότερο δημοφιλών καλλιτεχνών, από τους νεότερους. Ως καλλιτέχνις, δεν νιώθω ότι έχω ξεχωρίσει, οπότε μου είναι δύσκολο να απαντήσω. Αντιθέτως, η δική μου περίπτωση, πολύ συνειδητά, εξελίσσεται αργά. Έχω την ανάγκη να αισθάνομαι σίγουρη για τα βήματά μου και να τα νιώθω σταθερά. Εάν ξεχώριζα, και μάλιστα απότομα, πιθανώς να μου δημιουργούσε πανικό. Δεν θα ήξερα σε ποιου τις προσδοκίες θα έπρεπε να ανταποκριθώ.

Στην αρχή της διαδρομής σας τα media ήταν έως και σκληρά μαζί σας, εξαιτίας του επιθέτου σας προφανώς και όχι της δουλειάς σας. Πώς θωρακίσατε τον εαυτό σας απέναντι στα κακόβουλα σχόλια;

Ακόμα συμβαίνει κάποιες φορές αυτό. Απλώς πολύ πιο σπάνια. Νομίζω ότι τη στιγμή που αποδέχτηκα όλα όσα είμαι, τα οποία σίγουρα είναι πολύ περισσότερα από ένα όνομα, όπως και για όλους μας άλλωστε, σταμάτησα να το σκέφτομαι και να στενοχωριέμαι. Αυτή η συνθήκη αιχμαλώτιζε τόσο εμένα όσο και τους προκατειλημμένους απέναντί μου. Κάθε προκατάληψη και στερεοτυπική σκέψη είναι μια μορφή αιχμαλωσίας, αν το σκεφτεί κανείς. Προσωπικά έκανα ένα βήμα πίσω και συνειδητοποίησα ότι όποιος δεν είναι σε θέση να με τοποθετήσει μέσα του (να με συμπαθήσει ή να με αντιπαθήσει ελεύθερα τέλος πάντων) γι’ αυτό που είμαι και για όσα κάνω δεν με αφορά.

Στο σπίτι σας τι μουσική ακούτε;

Ροκ, ποπ, κλασική μουσική, κρητικά, ρεμπέτικα. Ακούω τα πάντα.

Μόλις κερδίσατε ένα φανταστικό μουσικό ταξίδι στον χρόνο, για να ακούσετε από κοντά και να επικοινωνήσετε με όποιον μουσικό θέλετε. Πού θα πηγαίνατε;

Επηρεασμένη από ένα άρθρο που γράφω, αυτή τη στιγμή θα διάλεγα να βρίσκομαι αόρατη στην Ινδία τον Απρίλιο του 1968, για να παρακολουθήσω τους Beatles όσο έγραφαν τα κομμάτια του «White Album».