Jethro Tull στο Ηρώδειο: Never too old to rock’n’roll (Photos)

Από όλα τα prog rock συγκροτήματα της δεκαετίας του 1970, οι Jethro Tull έμοιαζαν να ξεχωρίζουν για διάφορους, περίεργους λόγους.

Κάτι ο frontman τους, ο Ian Anderson, που έμοιαζε με μια πολύ αναστατωμένη εκδοχή του Γκάνταλφ, κάτι η μουσική τους, που από φολκ ροκ περνούσε με αφάνταστη άνεση σε καταιγιστικά χαρντ ροκ περάσματα, κάτι το γεγονός ότι έκαναν το φλάουτο lead όργανο σε μια ροκ μπάντα, κάτι το σαρδόνιο χιούμορ τους (το μνημειώδες τους «Thick as a brick», που είναι μια ενιαία σουίτα 46 λεπτών, δημιουργήθηκε από τους Tull ως αντίδραση προς τους κριτικούς που είχαν χαρακτηρίσει τον προηγούμενο δίσκο τους, το «Aqualung», ως concept album, χαρακτηρισμός με τον οποίο το συγκρότημα διαφωνούσε), κάτι το γεγονός ότι αποτελούν σημείο αναφοράς για δεκάδες άλλα συγκροτήματα, προερχόμενα από ένα ευρύ μουσικό φάσμα (ως επιρροή τους έχουν αναφέρει από τους Iron Maiden ως τον Nick Cave…), όλα αυτά τα στοιχεία έχουν χτίσει μια εικόνα για τους Tull που διαφέρει πολύ από αυτή των υπολοίπων συγκροτημάτων της εποχής τους.

Όπως είναι φυσικό, η αύρα αυτή έδινε επιπλέον βαρύτητα στην εμφάνισή τους στις 15 Ιουνίου στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, στο πλαίσιο της περιοδείας τους για τα 50 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου, του «This Was», κάνοντας τη συναυλία ως ένα από τα μουσικά γεγονότα του καλοκαιριού και φέρνοντας στο Ηρώδειο και τον πρόεδρο της ΝΔ, Κυριάκο Μητσοτάκη και την κόρη του, παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε εν μέσω προεκλογικής περιόδου. Μετά το τέλος της συναυλίας δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εμπειρία κάθε άλλο παρά πλήγωσε τον μύθο τους.

Αντιθέτως, οδηγούμενη από έναν αεικίνητο, παρά τα 72 χρόνια του, Anderson, η τρέχουσα εκδοχή των Jethro Tull έδειξε από τα πρώτα λεπτά της συναυλίας ότι διαθέτει και μύες, και ορμή, αλλά και δίνει την απαραίτητη προσοχή στη λεπτομέρεια των τραγουδιών που συγκρότησαν το setlist, τα οποία, αν ο Anderson δεν φρόντιζε να μας ενημερώνει ότι έρχονται από τη δεκαετία του 1970, ή τα τέλη των ‘60s, είχαν τόση φρεσκάδα και ενέργεια που θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί πριν από μερικά χρόνια ή και μήνες.

Κάνοντας μια –μη εξαντλητική, πώς θα μπορούσε άλλωστε…- ρετροσπεκτίβα από το 1968, οπότε και κυκλοφόρησε το «This Was», ως το 1979 και το «Stormwatch», οι Tull έπαιξαν ένα δυναμικό setlist, στο οποίο κυριάρχησαν οι «μονομαχίες» του φλάουτου με την κιθάρα του Florian Opahle, με τους David Goodier (μπάσο) και Scott Hammond (ντραμς) να «δένουν» το ρυθμό (ο Anderson, μάλιστα, «επέτρεψε» στον Hammond και ένα οικονομικό σόλο στα ντραμς) και τον John O’Hara να γεμίζει τον ήχο με τα πλήκτρα του.

Παρά το γεγονός ότι πλέον η φωνή του δεν μπορεί να φθάσει στα ύψη του παρελθόντος, ο Anderson κυριάρχησε ως showman, δείχνοντας να διαθέτει την ενέργεια μουσικών με τα μισά του χρόνια, ενώ φρόντισε με μικρούς μονολόγους ανάμεσα στα τραγούδια είτε να ενημερώνει για αυτά (αποκαλύπτοντας, για παράδειγμα, τα προβλήματα που το περίφημο «My God» προκάλεσε στους Tull στη «Ζώνη της Βίβλου» στις ΗΠΑ), είτε να δίνει χώρο σε παλιότερα μέλη των Tull να μιλούν μέσω βίντεο για το πέρασμά τους από το συγκρότημα, είτε να αφήνει διάσημους μουσικούς από άλλα συγκροτήματα να κάνουν… παραγγελιές (o Joe Elliot των Def Leppard, ο Slash των Guns’n’Roses και ο Tony Iommi των Black Sabbath, ο οποίος έκανε ένα μικρό πέρασμα από τους Tull), είτε να ξεσηκώνει το ενθουσιώδες κοινό.

Αρχίζοντας με δύο τραγούδια από το «This Was» και κλείνοντας ένα χορταστικό δίωρο με μια κατακλυσμική εκτέλεση του «Locomotive Breath» -ενδιάμεσα απολαύσαμε τους Tull να παίζουν από 12μετρο μπλουζ με κιθάρα και φυσαρμόνικα μέχρι μια μυώδη εκτέλεση του «Bourée» του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ- το συγκρότημα έδειξε δεμένο, δυναμικό και με πολύ ενέργεια και όρεξη. Κι αν από το «Thick as a brick» ακούσαμε μόνο μερικά μέτρα (είπαμε, το κομμάτι διαρκεί 46 λεπτά…), η prog μανία του «Songs from the wood», η άγρια προσέγγιση στο «Aqualung» και η φολκ μελαγχολία του «Ring Out, Solstice Bells» αποζημίωσαν με το παραπάνω τους φανς κάθε ηλικίας που πλημμύρισαν το Ηρώδειο για τη συναυλία.

Και, όπως λέει και το τραγούδι, «You're never too old to rock 'n' roll/If you're too young to die».