Ο Δ.Ζερβουδάκης συναντά τη Γ.Νταγάκη στην Τεχνόπολη.
Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης είναι ένας ερμηνευτής και τραγουδοποιός μοναδικής κοπής, με επιβλητική σκηνική παρουσία, που έχει αφήσει έντονο στίγμα από το ξεκίνημά του με τους ιστορικούς «Νέους Επιβάτες» και κατόπιν με τις προσωπικές δουλειές του και συνεργασίες με σπουδαίους συνθέτες και ερμηνευτές. Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης συναντά τη Γεωργία Νταγάκη την Τρίτη 25 Αυγούστου στην Τεχνόπολη.
Αυτό το καλοκαίρι συνεργάζεστε με τη Γεωργία Νταγάκη. Τι σας ενώνει και τι είναι αυτό που, αν και στο οποίο διαφέρετε, θα έχει ενδιαφέρον στη συνεργασία σας;
Μια κοινή αντίληψη στη δημιουργική προσέγγιση της τέχνης μας αρχικά είναι απαραίτητα η ικανή και αναγκαία συνθήκη. Το γονιδιακό συστατικό που ορίζεται ως «ζώσα παράδοση» αποτελεί θεμέλιο λίθο στα τραγούδια και στον τρόπο μας. Εγώ από τον Βορρά, η Γεωργία από τον Νότο, θεωρώ πως, ενώ διαφέρουμε, ουσιαστικά αλληλοσυμπληρωνόμαστε. Ο γυναικείος τρόπος συναντιέται με τον αντρικό και αλληλεπιδρούν, ορίζοντας τον κύκλο της ζωής, μιλώντας πάντα μεταφορικά. Αυτό που έχει απρόσμενο ενδιαφέρον και είναι κάτι που επιβεβαιώνεται στην προετοιμασία μας είναι, επιπλέον, η «συχνοτική» συμφωνία των φωνών μας. Κάτι που μου έδωσε μεγάλη χαρά, γιατί δεν είναι και εύκολο πράγμα. Με τη Γεωργία τραγουδάμε με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχει, τέλος, και η απαιτούμενη «χημεία» που φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Αυτόν τον καιρό ολοκληρώσαμε τις ηχογραφήσεις στη νέα μου δισκογραφική πρόταση με τίτλο «Του τρελού η ανάσα». Η Γεωργία μοιράζεται μαζί μου ένα ιδιαίτερο τραγούδι σε αυτόν τον δίσκο. Να και κάτι ακόμη, λοιπόν! Σύντομα θα το κυκλοφορήσουμε και ως προπομπό για τις κοινές μας συναυλίες, μα και στα πλαίσια της αναγγελίας για τη νέα αυτή δουλειά.
Πρωτοστατήσατε πριν από λίγο καιρό στο αίτημα υπαγωγής των μουσικών επαγγελμάτων στην κρατική βοήθεια λόγω πανδημίας. Θεωρείτε ότι υπάρχει στρεβλή αντίληψη για τα επαγγέλματα που σχετίζονται με τις τέχνες και τη μουσική ειδικότερα;
Είμαι εκλεγμένο μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Μουσικών Βορείου Ελλάδος (ΣΜΒΕ), ενός ιστορικού σωματείου της Θεσσαλονίκης με σχεδόν 100 χρόνια ζωής και ιστορίας, μια και ιδρύθηκε το 1922. Σε καμία των περιπτώσεων όμως δεν νιώθω και δεν είμαι «επαγγελματίας» του ψευδεπίγραφου συνδικαλισμού των ημερών μας. Επιπλέον, σας διαβεβαιώ πως αυτό ισχύει και για τους υπόλοιπους συναδέλφους ομότεχνους οι οποίοι συμμετέχουν στη συλλογικότητά μας. Είμαστε λάτρεις της «άμεσης δημοκρατίας» και με αυτόν τον τρόπο ζούμε και αποφασίζουμε μέσα σε αυτήν. Αντιλαμβανόμαστε πρώτα και κύρια την καλλιτεχνική μας πλευρά ως βασική μας ιδιότητα. Από κοινού, λοιπόν, και με εξουσιοδότηση του Δ.Σ. του ΣΜΒΕ, «σηκώσαμε» το ιδιαίτερο αυτό βάρος, με τον αγαπητό φίλο και συνάδελφο, επίσης μέλος του Δ.Σ., Δημήτρη Σφίγγο. Από την πρώτη ώρα στρατεύτηκε μαζί μας σχεδόν σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος και άλλες συγγενείς συλλογικότητες, με τα γνωστά σε όλους πια αποτελέσματα. Παρ’ όλα αυτά, όμως, ακόμη ΔΕΝ καλύφθηκε στο σύνολό του ο κλάδος των εργαζομένων στο θέαμα - ακρόαμα. Παράλληλα, παθογένειες χρόνων και κυρίως μια αλλοπρόσαλλη πολυνομία δημιουργούν βασανιστικές αγκυλώσεις σε αυτόν τον ευρύτατο εργασιακό χώρο (ασφαλιστικό, εργασιακό, πνευματικά και συγγενικά δικαιώματα). Αγκυλώσεις τις οποίες καμία κυβέρνηση δεν «άγγιξε» συνολικά και με τη δέουσα σοβαρότητα. Εδώ έρχεται να προστεθεί και η στρεβλή άποψη της συντηρητικής κατά βάση κοινωνίας μας, η οποία, απαξιωτικά, δεν θεωρεί επάγγελμα οτιδήποτε αφορά την καλλιτεχνική δημιουργία. Σε αυτή τη φαύλη αντίληψη εδράζονται, για παράδειγμα, αποφάσεις οι οποίες αφορούν την κατάργηση των καλλιτεχνικών μαθημάτων στα σχολεία μας! Θυμηθείτε και τον περίφημο ρατσιστικό νόμο περί επαιτείας για τους μουσικούς οι οποίοι ασκούν την τέχνη τους στον δρόμο, την ανυπαρξία συλλογικής προστασίας (συμβάσεις εργασίας) από το κράτος κ.ά. Η χώρα μας πρέπει επιτέλους να «σκύψει» με σοβαρότητα και ευθύνη πάνω στο καλλιτεχνικό της δυναμικό. Το υπουργείο Πολιτισμού να αποτελέσει θεματοφύλακα και όχι «διώκτη» της πολιτιστικής δημιουργίας σε αυτόν τον τόπο. Ο στρουθοκαμηλισμός όλων των ασκούντων τη δημόσια διοίκηση, σε βάρος των ανθρώπων που εργάζονται στο θέαμα - ακρόαμα, δημιουργεί ένα από τα βασικότερα ελλείμματα δημοκρατίας στις μέρες μας. Το ίδιο και η αφόρητη αστυνομοκρατία.
Υπήρξατε ένας από τους «Νέους Επιβάτες», το θρυλικό σχήμα της Θεσσαλονίκης. Τι θα συμβουλεύατε νέους επιβάτες που θέλουν να ταξιδέψουν επαγγελματικά με τη μουσική;
Οι «Νέοι Επιβάτες» ήταν για μένα η αρχή. Ποτέ δεν υπήρξαμε ως κάτι θρυλικό. Ίσως αυτό μας έδωσε ιστορικά και τη θέση μας στη συλλογική μνήμη, αν θέλετε. Η αλήθεια είναι πως υπάρχουμε εκεί, παρά το μικρό χρονικό διάστημα της ζωής του συγκροτήματος. Η δημιουργική μας πρόταση τότε, σε μια εποχή αναβίωσης του ρεμπέτικου με επανεκτελέσεις, μας ξεχώρισε. «Εμείς… σε δικά μας τραγούδια!» έλεγε η πρώτη αφίσα που κυκλοφορήσαμε πριν από πολλά πολλά χρόνια. Να, λοιπόν, η πρώτη παραίνεση προς τους εκκολαπτόμενους «νέους επιβάτες» της εποχής μας. Να ακολουθήσουν τη δημιουργική τους ανάγκη μέσα από την παραγωγή του πρωτότυπου δικού τους μηνύματος. Να βιώνουν αυτό που κάνουν. Να είναι ο πρωτότυπος εαυτός τους. Μην έλκονται από τις σειρήνες της εύκολης «επιτυχίας», επιλέγοντας να προτείνουν διασκευές. Φτάνει αυτή η ιστορία! Κούρασε και δεν αποτελεί πανάκεια, για έναν φαντασιακό δρόμο προς την επιτυχία! Όλοι έχουμε τα σημεία αναφοράς μας, ξεκινώντας με συγκίνηση, ως νέοι δημιουργοί, νέοι καλλιτέχνες. Ως σύγχρονοι «βάρδοι», όμως, επιβάλλεται να τραγουδήσουν τα βιώματά τους, όσο «κενά» κι αν αυτά φαντάζουν. Αυτή τη φαινομενική ματαιότητα την καλλιεργεί μια «άπονη εξουσία», η οποία, για δικό της λόγο και συμφέρον, για την ίδια της την ύπαρξη, θα επιτίθεται πάντα σε ό,τι την αμφισβητεί η την «γκρεμίζει». Είναι βασικό συστατικό της τέχνης μας η αμφισβήτηση. Πάντα μετά τον Έρωτα! Το εισιτήριο για τη συλλογική μνήμη στην Τέχνη είναι να είσαι ο εαυτός σου.
Στη συναυλία σας με τη Γεωργία Νταγάκη θα υπάρχουν και κοινές στιγμές;
Στις συναυλίες με την αγαπητή Γεωργία κυρίως θα υπάρχουν κοινές στιγμές. Όλη η ροή του προγράμματος το οποίο στήνουμε βασίζεται σε αυτή τη συνθήκη. Εννοείται πως θα υπάρξουν και μοναχικές για τον καθέναν μας στιγμές, μα αυτές θα είναι μετρημένες και λίγες. Στήσαμε την παράσταση στηριζόμενοι στην αλληλεπίδραση των τραγουδιών μας. Χαίρομαι πολύ που θα «λειτουργήσω» στο υλικό της. Καμαρώνω που μια τέτοια τραγουδίστρια-μουσικός θα αναδείξει τη δική μου δημιουργική ανάγκη και αγωνία. Στα «ίσα», όπως λένε. Είναι άχαρο να περιμένει ο ένας τον άλλον στο καμαρίνι, να έρθει η σειρά του να βγει στο πατάρι να τραγουδήσει. Αντιμετωπίσαμε τη συναυλία με τη λογική του «συγκροτήματος». Κλείνοντας, να σας πω πως νιώθω μεγάλη χαρά, γιατί το άνοιγμα της συναυλίας μας το κρατούν στα χέρια τους τα περίφημα «Kadinelia». Εύχομαι ολόψυχα να «κλέψουν» τις εντυπώσεις. Ο Θανάσης και η Εύη. Η Εύη και ο Θανάσης. Ο Ζήκας ο Θανάσης! Και κάπου από ψηλά, ο μπαρμπα-Ζήκας, ο καλός μου φίλος ο Γιώργος, να καμαρώνει με το αλησμόνητο χαμόγελό του γι’ αυτή τη συνεύρεση! Καλή αντάμωση!