Θανάσης Σκαργιώτης: «Την έμπνευσή μου την προκαλώ» - Free Sunday
Θανάσης Σκαργιώτης: «Την έμπνευσή μου την προκαλώ»

Θανάσης Σκαργιώτης: «Την έμπνευσή μου την προκαλώ»

Ο τραγουδοποιός Θανάσης Σκαργιώτης καταθέτει τη νέα του ολοκληρωμένη δισκογραφική εργασία με τίτλο «Της χαραυγής το αχ», που κυκλοφορεί ψηφιακά από το Ogdoo Music Group. Έχει προηγηθεί η επιτυχημένη κυκλοφορία του τραγουδιού «Μπερδέματα», που αποτέλεσε προάγγελο της κυκλοφορίας. Ο Θανάσης Σκαργιώτης είναι ένας πολυσύνθετος δημιουργός της νέας γενιάς με αξιόλογες σπουδές σε όλο το φάσμα των ειδών της μουσικής, στην εφαρμοσμένη στιχουργία και στη φωνητική και με επιπλέον εφόδιο την ευρύτητα της σκέψης που του εξασφάλισαν οι σπουδές του στη Φυσική.

Με καταγωγή από τα Ιωάννινα και τη Θεσσαλονίκη, μετουσιώνει τα ακούσματά του, τόσο από την έντεχνη όσο και από την παραδοσιακή μουσική, σε ένα σύγχρονο διακριτό μουσικό ιδίωμα, χαρακτηριστικό που τον καθιστά έναν ολοκληρωμένο δημιουργό που έχει πολλά να προσφέρει στην ελληνική μουσική σκηνή.

Κυκλοφόρησε πρόσφατα το δεύτερό σας άλμπουμ, «Της χαραυγής το αχ». Τι σημαίνει για σας η κυκλοφορία του, ειδικά σε μια τέτοια εποχή;

Το άλμπουμ αυτό είναι η αποτύπωση όσων συνυπάρχουν μέσα μου και, παράλληλα, μια ένδειξη ότι είμαι παρών. Το «Της χαραυγής το αχ» κρύβει ελπίδα, λύτρωση, φυγή, κρύβει τη λαχτάρα για καθετί καινούργιο που χαράζει. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και το «αχ» του φόβου, της στενοχώριας και της αγωνίας. Υπερτερεί η αισιοδοξία. Γενικότερα είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και θεωρώ ότι σε τέτοιες σκοτεινές περιόδους η ανάγκη να παρουσιάζουμε το έργο μας όσοι ασχολούμαστε με την τέχνη είναι ακόμα μεγαλύτερη. Είναι ένα μήνυμα πρώτα προς εμένα και εύχομαι και προς τους ακροατές. Η δύναμη που έχει μέσα του ο άνθρωπος είναι πολύ περισσότερη απ’ όση νομίζει. Είναι ανάγκη μου, αλλά και χρέος μου, να επιμένω στη δημιουργία και στη δισκογραφία, ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω μου.

Στα τραγούδια σας υπάρχει έντονη η επιρροή από την παραδοσιακή μουσική. Είναι κάτι που κάνατε εκούσια ή προέκυψε από τα ακούσματά σας;

Έχω ακούσει και συνεχίζω να ακούω πολλή παραδοσιακή μουσική, από ελληνικούς και ξένους τόπους. Εκτιμώ και αγαπώ βαθιά το δημοτικό μας τραγούδι, λειτουργεί σαν φάρος για μένα και μέσα από αυτό νιώθω να επαναπροσδιορίζομαι. Θυμάμαι ότι στις πρώτες μελωδίες που έφτιαχνα με την κιθάρα, κάπου στο γυμνάσιο, ήδη υπήρχαν τα παραδοσιακά στοιχεία, μαζί και με κάποια ροκ χρώματα βέβαια, τα οποία συνεχίζουν να με ακολουθούν. Είναι κάτι που γίνεται αβίαστα και δεν με έκανε ποτέ να αναρωτηθώ. Απλώς ήταν εκεί.

Από τι εμπνέεστε στα τραγούδια σας;

Την έμπνευσή μου την προκαλώ. Κάποτε, η Λίνα Νικολακοπούλου μού είχε πει: «Να παρατηρείς συνεχώς γύρω σου, να παρατηρείς». Νομίζω πως όταν μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία, της παρατήρησης, αυτόματα γίνομαι πιο ανοιχτός σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Ένα βλέμμα και ένα χαμόγελο, το αγχωμένο περπάτημα κάποιου αγνώστου, το βουητό ενός ποταμού, τα συνθήματα πάνω στους τοίχους, κάποιο παλιό μου βίωμα, μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης. Μετά, βάζω μπρος τη φαντασία μου και στρώνομαι στη δουλειά, πάνω από ένα λευκό χαρτί και με μια κιθάρα κοντά μου.

Από την έως τώρα πορεία σας στη μουσική, τι θεωρείτε ότι είναι το δυσκολότερο που έχετε αντιμετωπίσει και ποιες ήταν οι μεγαλύτερες απολαύσεις της διαδρομής;

Πριν από μερικά χρόνια θα τραγουδούσα σε ένα μπαράκι κάπου στην Αθήνα. Φτάσαμε στον χώρο και διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχε κονσόλα ήχου, ούτε ηχολήπτης! Κάτι για το οποίο δεν είχα ενημερωθεί. Προσπαθήσαμε να κάνουμε ό,τι μπορούσαμε, αλλά μάταια. Εν τω μεταξύ, το μαγαζί γέμιζε. Με μία ώρα καθυστέρηση, ξεκίνησα, εντέλει, χωρίς ρεύμα. Στο διάλειμμα ήρθε ένας μεθυσμένος ηχολήπτης με μια κονσόλα και μέσα στο βουητό του κόσμου φτιάξαμε έναν μέτριο ήχο, για να συνεχίσουμε το πρόγραμμα. Λίγο πριν από το τέλος της βραδιάς έπαιξα πάλι χωρίς ρεύμα. Δεν θυμάμαι να έχω βιώσει άλλη φορά τέτοιο άγχος σε παράστασή μου.

Η πιο όμορφη στιγμή σε live, που πραγματικά είναι χαραγμένη μέσα μου, είναι μία από τις συναυλίες που έδωσα στο χωριό του πατέρα μου, έξω από τα Γιάννενα. Στήσαμε τα όργανα στην πλατεία κάτω από τον πλάτανο και όλο το χωριό ήταν εκεί. Μαζευτήκαμε μετά από χρόνια και ανταλλάξαμε τις ιστορίες μας, τα κοινά μας βιώματα και την αγάπη μας για το τραγούδι και τον τόπο μας. Η πιο ζεστή αγκαλιά που έχω νιώσει επί σκηνής. Κατά τα άλλα, απολαμβάνω πολύ τη στιγμή της σύλληψης και της ολοκλήρωσης των τραγουδιών, καθώς και την περίοδο της ηχογράφησης στο στούντιο.

Ο πατέρας σας είναι συγγραφέας και συμμετέχει στο άλμπουμ και ως στιχουργός σε ένα τραγούδι. Σας βοήθησε το ότι μεγαλώσατε σε καλλιτεχνικό περιβάλλον;

Ο πατέρας μου, Μάνθος Σκαργιώτης, έχει γράψει τα λόγια στα «Πουλιά της λήθης», που είναι και το πρώτο τραγούδι που φτιάξαμε παρέα. Το πιο πρόσφατο μυθιστόρημά του, το «Ουμπούντου», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα – να το διαβάσετε! Σαφώς και με επηρέασε το καλλιτεχνικό οικογενειακό περιβάλλον και μακάρι να έχω πάρει και τη φλέβα από εκείνον. Παντού στο σπίτι υπάρχουν βιβλία και συχνά παίζει μουσική. Η εικόνα του πατέρα μου να γράφει και να διαβάζει ώρες στο γραφείο του, οι διηγήσεις των ιστοριών του, είτε στη μητέρα μου είτε σ’ εμένα, μου έδιναν ένα κίνητρο παραπάνω για να αγαπήσω και ο ίδιος το γράψιμο. Επίσης, η μητέρα μου έχει σπουδαία φωνή και συνεχώς τραγουδάει. Αγαπούν και οι δυο τους πολύ το τραγούδι, όπως και η αδερφή μου. Παλιά, στα ταξίδια μας με το αμάξι γινόμασταν χορωδία! Με στηρίζουν όλοι τους με την ψυχή τους και με κάθε τρόπο. Ελπίζω να τους το ανταποδίδω.