Γιώργος Μπίλιος: «Όσο δημιουργείς, υπάρχεις» - Free Sunday
Γιώργος Μπίλιος: «Όσο δημιουργείς, υπάρχεις»

Γιώργος Μπίλιος: «Όσο δημιουργείς, υπάρχεις»

Το νέο single του Γιώργου Μπίλιου με τίτλο «Έχω μια αγάπη για σένα» είναι μία μελαγχολική μπαλάντα που, παρά τον τρυφερό χαρακτήρα ενός ερωτικού τραγουδιού, «σφάζει» με το γάντι, ακροβατώντας μεταξύ βορειοευρωπαϊκής τραγουδοποιίας και ελληνικού ψυχισμού.

Τι σημαίνει για έναν μουσικό η αποχή από συναυλίες και επαφή με το κοινό από πέρυσι μέχρι φέτος;

Συναισθηματική ανεπάρκεια. Η μουσική προϋποθέτει το μοίρασμα σε προσωπικό επίπεδο, και όταν αυτό δεν γίνεται με αυτόν τον τρόπο, είναι μισή χαρά. Γιατί καλό είναι και το βίντεο, καλό και το Spotify, αλλά δεν έχει vibes. Σταματά η αμεσότητα της επικοινωνίας.

Έχετε μια πορεία τόσο ως τραγουδοποιός όσο και ως τραγουδιστής σε σχήματα. Σαν να μη θέλετε να μείνετε λεπτό εκτός δράσης.

Νομίζω ότι κάθε καλλιτέχνης, όταν παύει να δημιουργεί, σταματά να αναπνέει. Όσο δημιουργείς, υπάρχεις. Κατ’ αυτή την έννοια, λοιπόν, είμαι χαρούμενος που είμαι ακόμα ζωντανός.

Είστε ο τραγουδιστής στην ελληνική tribute band του David Bowie. Τι είναι για σας ο Bowie;

Να σας διορθώσω εδώ, είμαι ο εμπνευστής της πολυσυλλεκτικής μπάντας Heroes που κάνει αφιέρωμα στον David Bowie. Ναι, είμαι ένας εκ των τραγουδιστών, αλλά είμαστε πολλοί. Ο David Bowie είναι λίγο ως πολύ μια καθημερινή πηγή έμπνευσης. Κι αυτό γιατί ήταν ένας καλλιτέχνης που δεν σταμάτησε ποτέ να αμφισβητεί τον ίδιο του τον εαυτό, να ανακαλύπτει νέα πρόσωπα μέσα του, να πειραματίζεται. Σε όλα τα επίπεδα. Στη μουσική, στον ήχο, στον στίχο, στην εικόνα του, στη σεξουαλικότητά του. Όλα.

Πότε ανακαλύψατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με τη μουσική;

Επαγγελματικά αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ στις αρχές του 2000, όμως το μικρόβιο το είχα από πιτσιρικάς, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με την οικογένειά μου να τραγουδώ. Πάντα είχα την κλίση. Αλλά ένα καλοκαίρι εκεί γύρω στο ’97 ήταν που έγινε το κλικ.

Τι σχεδιάζετε να κάνετε όταν περάσει η πανδημία;

Ταξίδια δίχως αύριο. Χωρίς προορισμούς, εισιτήρια και επιστροφή. Βλέπω ταινίες και σταματώ να παρακολουθώ την πλοκή. Αφήνομαι μόνο και μόνο στη φωτογραφία. Οι αναμνήσεις μου τελειώνουν. Θέλω refill.

Σας αφήνει κάτι θετικό η περιπέτεια αυτή; Κάποια διαπίστωση που κάνατε στη διάρκειά της;

Την πρώτη καραντίνα τη βίωσα πιο έντονα και συναισθηματικά, αλλά και δημιουργικά. Ήταν πρωτόγνωρο. Ήρθα σε μεγαλύτερη επαφή με τον εσωτερικό μου εαυτό και με πολύ δικούς μου ανθρώπους. Νοιάζομαι περισσότερο γι’ αυτούς τώρα. Όμως, όσο περισσότερο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο θυμώνω, γιατί μερικοί πιστεύουν ότι η πανδημία είναι μια ευκαιρία για να επαναδιαπραγματευτούμε τις βασικές μας αξίες. Με βασικότερη αυτών την ελευθερία. Αυτό με θλίβει.