Αγγέλω Σφέτσου: «Βρίσκω την ευτυχία στη συγχώρεση»

Την Πέμπτη 10 Ιουνίου, στην ταράτσα του «Micraasia Fez», η Αγγέλω Σφέτσου θα παρουσιάσει ζωντανά τις πρώτες δύο κυκλοφορίες του επερχόμενου προσωπικού της άλμπουμ, αλλά και κομμάτια του δίσκου τα οποία δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τραγούδια νεότερων δημιουργών, αλλά και κάποια με άρωμα βινυλίου, με απώτερο σκοπό το καλωσόρισμα του καλοκαιριού και την ατμόσφαιρα της ξεγνοιασιάς που μας προσφέρει μια δροσερή ταράτσα!

Πώς βιώνεις καλλιτεχνικά την περίοδο της πανδημίας;
Θα πρέπει να ομολογήσω ότι δεν ήμουν ιδιαίτερα παραγωγική. Επειδή είμαι αρκετά φοβιτσιάρα, μάζεψα τα πράγματά μου και βρέθηκα στα Άγραφα για μία αρκετά μεγάλη χρονική περίοδο, όπου στο χωριό ήμασταν εννιά κάτοικοι και έτσι δεν ζούσα με τον φόβο. Έβαλα πολλά από τα σχέδια και τις υποχρεώσεις μου στον πάγο, παρ’ όλα αυτά, όμως, το πρώτο βιντεοκλίπ που γυρίσαμε για το τραγούδι «Βρες έναν τρόπο»,* το οποίο κυκλοφόρησε πρώτο τον περασμένο Νοέμβριο, ήταν μέσα στην καραντίνα, στις όχθες της Λίμνης Πλαστήρα. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, λοιπόν.

Ποια είναι η γνώμη σου για τις διαδικτυακές συναυλίες και για το ότι όλο το ζωντανό γλέντι μεταφέρθηκε στο ψηφιακό περιβάλλον;
Δεν ξέρω αν είναι καλή ή κακή η γνώμη μου. Συμμετείχα κι εγώ σε μια τέτοια συναυλία και το ευχαριστήθηκα πολύ, αλλά είναι σαν να σου δίνουν μία καραμέλα χωρίς ζάχαρη ενώ εσύ έχεις μάθει να τρως πάστες. Το ίδιο πιστεύω ισχύει και για το κοινό. Παρακολούθησα πολλές διαδικτυακές συναυλίες αυτό το διάστημα, αλλά δεν μπορούσα να αφεθώ ή να μαγευτώ. Δεν είναι το ίδιο να είσαι στη σκηνή και να αλληλεπιδράς με τον καλλιτέχνη με το να τον ακούς απ’ το σπίτι σου σιδερώνοντας με τις πιτζάμες. Έχει χαθεί η ιεροτελεστία.

Μπορεί, ενώ ένιωθες εστιασμένη στο καλλιτεχνικό σου κομμάτι κατά τη διάρκεια της καραντίνας, στο προσωπικό να επικρατούσε χάος και ένταση;
Όχι, καθόλου. Το αντίθετο θα έλεγα ότι συνέβη. Στο προσωπικό κομμάτι βίωνα την αρμονία και την ευτυχία, ενώ στο καλλιτεχνικό την αβεβαιότητα και το άγχος. Αυτό συνεχίζεται μέχρι και τώρα, και πιστεύω ότι θα το κουβαλήσω μαζί μου μέχρι να πάρει πάλι μπροστά η μηχανή της τέχνης γενικότερα, όχι μόνο για εμένα.

Υπήρξε μια περίοδος δικής σου αποχής από τη σκηνή; Πώς λειτούργησε αυτό σε εσένα;
Υπήρξε, ναι. Το ρήμα «λειτούργησε» είναι το μόνο που δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω. Είδα έναν άλλον άνθρωπο, σχεδόν δυστυχισμένο, δεν ήξερα τι μου φταίει, είχα γίνει γκρινιάρα και είχα παραιτηθεί από την καθημερινότητα. Τώρα που το βλέπω απ’ έξω, μου φαίνεται λογικό, εφόσον δεν είχα κίνητρο το οποίο να σημαίνει κάτι για εμένα. Όταν αποφάσισα να «συγχωρήσω» τον εαυτό μου που δεν αποδίδει σε δουλειά γραφείου και να επιστρέψω σε αυτό που ξέρω και θέλω να κάνω, άρχισα πάλι να βρίσκω τα πατήματά μου και να εκτιμώ ακόμα και το ατελείωτο άγχος που δημιουργεί σε όλους τους εργαζομένους του ο χώρος της τέχνης. Σαν να πήγα κάπου πολύ κακές διακοπές, αλλά επιτέλους επέστρεψα στην ασφάλεια του σπιτιού μου.

Την ίδια στιγμή που επανήλθες στον χώρο, «τράκαρες» πάνω στον Σταύρο Σιόλα και μαζί ξεκινήσατε το ταξίδι του πρώτου προσωπικού σου δίσκου.Πώς βιώνεις το να ακούς το «Ουράνιο Τόξο» στο ραδιόφωνο;
Αισθάνομαι σαν να επέστρεψα τη σωστή στιγμή, ώριμη μέσα μου για να υποδεχτώ αυτήν τη συνεργασία. Ο χρόνος έχει κυλίσει σαν νερό, ο δίσκος είναι σχεδόν έτοιμος και τα τραγούδια μας ήδη ταξιδεύουν. Το «Ουράνιο Τόξο», σε στίχους Παναγιώτη Στράκαρη, κυκλοφόρησε στο τέλος Μαρτίου. Το να το ακούω στο ραδιόφωνο με κάνει να ονειρεύομαι ότι χορεύω βαλς με όλους όσοι εργάστηκαν γι’ αυτό το κομμάτι, αλλά και με εκείνους που το αγαπάνε ήδη και το τραγουδάνε μαζί μας. Αισθάνομαι ευτυχής.

Ποιο πιστεύεις ότι είναι το μυστικό της ευτυχίας για έναν άνθρωπο;
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι λειτουργεί για τον καθένα. Βρίσκω την ευτυχία στη συγχώρεση και στο να αφήνω τα πράγματα να περνάνε, όπως και επίσης στο ότι μεγαλώνοντας μαθαίνω τι δεν θέλω και όχι τι θέλω, και αυτό με κάποιον έμμεσο τρόπο με οδηγεί στην ευτυχία. Ευτυχία πιστεύω είναι το να αισθάνεσαι ελαφρύς μέσα σου.

Ποια είναι η πιο δύσκολη στιγμή που έχεις βιώσει στον χώρο και ποια η πιο ευτυχισμένη;
Νομίζω ότι η πιο δύσκολη στιγμή που έχω βιώσει ήταν η απομάκρυνσή μου από τον χώρο. Κακές στιγμές υπάρχουν σε όλους τους εργασιακούς χώρους, αλλά είναι αναμενόμενο. Η πιο ευτυχισμένη, όμως, θα έλεγα πως ίσως δεν έχει έρθει ακόμα!

Υπάρχει κάτι στο οποίο είσαι απόλυτη ως άνθρωπος;
Ναι, δεν συγχωρώ το κακό φαγητό.

Ευχαριστείς τον Θεό γιατί….
Όταν έπαιρνα πέντε στη φυσική και είκοσι στη μουσική, οι γονείς μου δεν μου έφεραν καθηγητή φυσικής, αλλά τον καλύτερο δάσκαλο πιάνου.

*Το τραγούδι «Βρες έναν τρόπο» είναι σε μουσική Σταύρου Σιόλα και στίχους του Πόλυ Κυριάκου.