Βασίλης Αντωνάς: «Οι μελωδίες γεννιούνται στο υποσυνείδητό μου»

Την πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά, με τίτλο «Φώτα σκιάς», παρουσιάζει ο νεοεμφανιζόμενος τραγουδοποιός Βασίλης Αντωνάς, την Παρασκευή 22 Οκτωβρίου στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.. Ο ίδιος θυμάται να είναι από παιδί μπροστά από ένα πιάνο, να παίζει τις μελωδίες που του άρεσαν αλλά και να φτιάχνει τις δικές του, που αποτελούν και το υλικό του πρώτου άλμπουμ, «Φώτα σκιάς», στο οποίο συμμετέχουν ξεχωριστές φωνές που ενώνουν το χθες και το σήμερα του τραγουδιού.

Ο συγκινητικός Γιάννης Κούτρας, η σπάνια εμφανιζόμενη Αιμιλία Σαρρή, ο «μακρινός ξάδερφος» Θοδωρής Κοτονιάς, η ρομαντική Πέννυ Μπαλτατζή, ο ξεχωριστός Παντελής Θεοχαρίδης, ο ηλεκτρικός Μιχάλης Κακέπης, η πολλά υποσχόμενη Μαρία Αλαμανή-Ναθαναηλίδου και ο φέρελπις ερμηνευτής Γιάννης Γεωργάνος.

Ο Βασίλης Αντωνάς ξεκινάει με τις καλύτερες προϋποθέσεις τη μουσική του πορεία.

Στη Χριστίνα Λάσκαρη

Ενώ προέρχεστε από τον χώρο της ψυχολογίας, μας συστήνεστε και ως μουσικός με το πρώτο σας άλμπουμ «Φώτα σκιάς». Η μουσική είναι το απωθημένο σας ή συμβαδίζει με την άλλη σας ιδιότητα;

Ισχύουν και τα δύο, παρότι, ως ψυχοθεραπευτής, οφείλω να πω πως τη μουσική δεν την απώθησα ποτέ. Είτε ως ακροατής είτε ως πιανίστας και πιο πρόσφατα τραγουδοποιός, τα σημεία αναφοράς της ζωής μου συνοδεύονται από soundtrack. Αυτά τα σημεία αναφοράς συσσωρεύτηκαν και απόκτησαν δικό τους ήχο. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με την ιδιότητά μου, αλλά οι μελωδίες γεννιούνται στο υποσυνείδητό μου. Στη μέση της νύχτας με ξυπνάνε και εγώ τις μουρμουρίζω στο κινητό μου. Την επόμενη μέρα, περνάνε από τα πλήκτρα στο χαρτί.

Η γνώση της ψυχολογίας πόσο βοηθάει στη μουσική σας έκφραση;

Ενδεχομένως την ενημερώνει. Ο στίχος πραγματεύεται τα κρυφά, τα μυστικά και τις σκιές, οι οποίες, αν φωτιστούν, θα μας δώσουν τις απαντήσεις. Ο όρος «σκιά» θεσπίστηκε από έναν από τους αγαπημένους μου ψυχαναλυτές και θεωρητικούς, τον Καρλ Γιουνγκ, και αναφέρεται σε όλα αυτά τα οποία απωθούμε και τα οποία κρύβουν το κλειδί της απελευθέρωσής μας.

Είστε ένας πετυχημένος καθοδηγητής στελεχών (executive coach) στον χώρο των επιχειρήσεων. Μιλήστε μας για τον ρόλο και τη συμβολή σας στη βελτίωση των επαγγελματικών δεξιοτήτων των στελεχών που αναλαμβάνετε.

Διανύω πλέον την τρίτη δεκαετία στον χώρο. Οι άνθρωποι που με έχουν εμπιστευτεί, το έχουν κάνει γιατί διαχρονικά με απασχολεί ο πυρήνας από τον οποίο πηγάζουν οι προκλήσεις τους και όχι ο τρόπος με τον οποίο συμπτωματικά εκτονώνονται. Το να διορθώσεις το σύμπτωμα χωρίς να αγγίξεις την αιτία, απλώς συνεπάγεται πως αυτό θα αντικατασταθεί με ένα άλλο. Η προσέγγιση αυτή έχει περισσότερο κόπο και ρίσκο. Για εμένα αυτός ο κόπος δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανταπόδοση του σεβασμού και της εμπιστοσύνης που μου δείχνουν. Η σχέση είναι αμφίδρομη και, θα τολμήσω να πω, χαρακτηρίζεται από την αφοβία της αγάπης.

Στο άλμπουμ σας «Φώτα σκιάς» συμμετέχουν δύο θρυλικοί τραγουδιστές, ο Γιάννης Κούτρας και η Αιμιλία Σαρρή. Τι σας οδήγησε σ’ αυτούς;

Μεγαλώνοντας στο αυτοκίνητο των γονιών μου υπήρχε πάντα ο «Σταυρός του Νότου» σε κασέτα. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι, άκουγα μαγεμένος τις αφηγήσεις του Γιάννη Κούτρα, της Αιμιλίας Σαρρή και του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα (προφανώς όχι στο αυτοκίνητο των γονιών μου πλέον). Κυριολεκτικά, έχω «λιώσει» αυτό το άλμπουμ. Όταν ήρθε η στιγμή να ηχογραφήσω τον δικό μου δίσκο, το να φέρω τον Γιάννη και την Αιμιλία, ξανά μαζί, ήταν για εμένα μονόδρομος.

Παράλληλα συμμετέχουν και εξαιρετικοί νεότεροι ερμηνευτές: Πέννυ Μπαλτατζή, Θοδωρής Κοτονιάς, Παντελής Θεοχαρίδης, Γιάννης Γεωργάνος, Μαρία Αλαμανή-Ναθαναηλίδου. Πώς επιλέγετε τις φωνές για τα τραγούδια σας; Είναι μια διαδικασία που έχει και ψυχολογικό υπόβαθρο;

Ο Θοδωρής, ο Παντελής και η Πέννυ αποτελούν σημείο αναφοράς, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, για το ελληνικό πεντάγραμμο. Έγινε μεγάλος αγώνας για να εξασφαλίσω τις φωνές τους τόσο από την music coach μου, Κατερίνα Νικολούτσου, η οποία έχει και την καλλιτεχνική επιμέλεια του εγχειρήματος, όσο και από τον παραγωγό μου, τον Άγγελο Σφακιανάκη. Δεν ξέρω αν χρησιμοποίησαν ψυχολογία για να τους φέρουν κοντά μας. Σημασία έχει ότι τα κατάφεραν. Όσον αφορά τον Γιάννη και τη Μαρία, ο πρώτος αποτέλεσε τον βασικότερο συνεργάτη φωνητικά από την αρχή του έργου, επιδεικνύοντας πρωτοφανές εύρος και η Μαρία απλά μας άφησε με το στόμα ανοιχτό, με το που άνοιξε το δικό της. Το έργο, φυσικά, δεν θα είχε την αρτιότητα που έχει, χωρίς το ενορχηστρωτικό δαιμόνιο του Νίκου Παπαδόπουλου.

Οι σπουδές σας ή η μουσική σάς βοήθησαν περισσότερο να αντιμετωπίσετε τους ψυχολογικές επιπτώσεις της καραντίνας;

Είμαι επί της ουσίας ένας εσωστρεφής άνθρωπος, παρότι αυτό δεν φαίνεται. Η καραντίνα δεν με δυσκόλεψε ιδιαίτερα. Αντιθέτως, μου έδωσε την ευκαιρία και τον χρόνο να ασχοληθώ περισσότερο με τη μουσική μου και να αφεθώ σε μια ενδοσκόπηση. Αυτό είχε προκλήσεις και, όντως, η ψυχοθεραπεία αποτελεί συχνά ένα καταφύγιο ανθεκτικότητας.

Η μουσική είναι μια ψυχοθεραπεία;

Χωρίς ενδοιασμό και με απλότητα θα απαντήσω ναι. Πριν από περίπου δέκα χρόνια, όταν δηλαδή άρχισα να ασχολούμαι πιο σοβαρά με το αντικείμενο, ξεκινώντας μαθήματα με την Κατερίνα (τη «Δασκάλα», όπως τη λέμε), οι προκλήσεις της ζωής, που δεν είναι και λίγες, έγιναν κάπως πιο διαχειρίσιμες. Σχεδόν απέκτησαν νόημα, γιατί μεταβολίστηκαν και έγιναν τραγούδια.

Αν η ψυχή είχε φωνή, ποια φωνή θα είχε;

Του κύματός όταν νικάει τον βράχο.