Γιώργος Δημητριάδης: «Το στοίχημα πάντα ήταν και είναι ένα αληθινά καλό τραγούδι» - Free Sunday
Γιώργος Δημητριάδης: «Το στοίχημα πάντα ήταν και είναι ένα αληθινά καλό τραγούδι»

Γιώργος Δημητριάδης: «Το στοίχημα πάντα ήταν και είναι ένα αληθινά καλό τραγούδι»

Ο Γιώργος Δημητριάδης με το single «Ανοίγω τα πανιά», ένα φωτεινό και αισιόδοξο τραγούδι, για μία ακόμη φορά δείχνει ότι όταν δημιουργεί δεν αστειεύεται, ηχογραφεί τραγούδια αληθινά, που πάλλονται από ζωή και τον αδάμαστο ηλεκτρισμό που διατρέχει όλη την καλλιτεχνική του πορεία.

Μιλήστε μας για το νέο σας single, «Ανοίγω τα πανιά».

Είναι το πρώτο δείγμα από ένα album που δουλεύουμε με τον παραγωγό/ενορχηστρωτή Κώστα Μπουντούρη εδώ και έναν χρόνο.

Η συνεργασία με τον Κώστα ξεκίνησε πέρυσι τέτοια εποχή, όταν κυκλοφόρησα από το Ogdoo Music Group το single «Μου λείπεις τόσο».

Με τον Κώστα αισθάνθηκα σιγουριά, γιατί κατάλαβα πως έχοντάς με παρακολουθήσει για πολλά χρόνια και το βασικότερο αγαπώντας αυτό που έκανα, μου έδωσε με την παραγωγή και την ενορχήστρωσή του τον ήχο, την ηχητική διάσταση που αναδείκνυε τις συνθέσεις μου, δίνοντάς τους νέα ματιά, νέα προοπτική.

Όντας προπομπός του νέου μου album, το «Ανοίγω τα πανιά» λειτουργεί και συμβολικά όσον αφορά το υπόλοιπο υλικό του.

Η σύγχρονη ελληνική ροκ σκηνή έχει κάτι να μας πει;

Κατ’ αρχάς, αυτό το μουσικό είδος, αυτή η αισθητική, αυτός ο ήχος, η ροκ μουσική, ήταν και είναι ο τρόπος να ενσωματώνεις όσα γύρω σου ακούς, άκουγες από όπου κι αν προέρχονταν, μέσα από τον ηλεκτρισμό.

Η ροκ μουσική είναι ένας τρόπος γεμάτος από πολλά ετερόκλητα στοιχεία.

Αρχίζω έτσι την απάντησή μου, γιατί ροκ δεν είναι απλώς να πάρεις μία κιθάρα και να βαράς με τέρμα την ένταση.

Αυτό από μουσικολογικής απόψεως. Αν, λοιπόν, υπάρχει αυτή η προϋπόθεση, τότε σίγουρα κάτι έχει να μας πει. Το παράδειγμα τις προάλλες με τη συρροή κόσμου στην Πλατεία Νερού στο live των Αγγελάκα, Παυλίδη τι άλλο δείχνει παρά το ότι έχει να πει όχι μόνο κάτι, αλλά πάρα πολλά. Ας μη βιαζόμαστε να τελειώνουμε με μία μουσική η οποία, όπως ξέρουμε όλοι, είναι η κλασική μουσική του 20ού αιώνα πια μέσα από πολλά αριστουργήματα. Το ερώτημα εξάλλου θα έπρεπε να αφορά όλη τη μουσική δημιουργία στην πατρίδα μας ανεξαρτήτως είδους. Το στοίχημα πάντα ήταν και είναι ένα αληθινά καλό τραγούδι με ωραία μουσική και, αντίστοιχα, καλό στίχο και ήχο.

Τα «Σαν να μην πέρασε μια μέρα» και «Όσα μου ’χεις χαρίσει» ανήκουν στην ανθολογία του ελληνικού ροκ. Προσωπικά, ούτε θυμάμαι πόσες φορές τα έχω χορέψει και τα έχω τραγουδήσει σε διαφορετικές δεκαετίες της ζωής μου. Εσείς πώς αισθάνεστε όταν τα ερμηνεύετε;

Μου αρέσει πολύ όταν βλέπω τον κόσμο στην πλατεία, σε ένα μαγαζί να χορεύει, να τραγουδά μαζί μου όταν τα ερμηνεύω. Οι μεγάλες επιτυχίες είναι μέσα στα soundtrack της ζωής του καθενός μας. Το απολαμβάνω λοιπόν.

Τα 80s με τις μπάντες, τις ροκ σκηνές και την πρωτόγνωρη ελευθεριότητα, μετά από δεκαετίες καταπίεσης και πολιτικής αστάθειας, έχουν λάβει στη συλλογική μνήμη μυθικές διαστάσεις. Εσείς ήσασταν εκεί που όλα ξεκινούσαν. Ήταν έτσι; Μυθικά;

Να σας πω κάτι. Κι εμείς όλοι, η γενιά μου δηλαδή, έτσι τα αντιμετωπίζουμε.

Η αλήθεια είναι πως υπήρξε μία πανέμορφη έκρηξη δημιουργικότητας τότε, άδολη, από αγάπη για τη μουσική, χωρίς βλέψεις καριέρας. Ζούσαμε για να παίζουμε τις μουσικές που αγαπούσαμε και παράλληλα τραγουδούσαμε αυτά που ζούσαμε. Ήμουν κι εγώ εκεί, αρχίζοντας από τη Θεσσαλονίκη, παίζοντας με διάφορες μπάντες κι αφού κατέβηκα στην Αθήνα συνέχισα με μεγαλύτερη επιμονή, ξεκινώντας να γράφω τα πρώτα μου τραγούδια.

Αν μπορούσατε να ταξιδέψετε πίσω στον χρόνο, ποιον καλλιτέχνη ή μπάντα θα θέλατε να δείτε ζωντανά;

Θα ήθελα να βρεθώ στο 1966 να δω τους Beatles, τους Kinks, το 1967 τους Pink Floyd και το 1972 τους Moody Blues.

Θα έλεγα και τους Who αλλά πρόλαβα και τους είδα, έστω με μείον δύο μέλη τους, το 2015.