Είδαμε την πρεμιέρα «Ωραία του Πέραν», στο θέατρο του Νέου Κόσμου.

12.10.2017
Πολιτισμός

Η «Ωραία του Πέραν», μια παράσταση βασισμένη στο έργο του Δημήτριου Παπαδόπουλου ή αλλιώς Τυμφρηστού, ένα πολυπαιγμένο έργο εκ των λαϊκών θιάσων, γραμμένο το 1920 και best seller, άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό, “δια χειρός” Θεοδώρας Καπράλου και Γιώργου Παπαγεωργίου.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Αγγίζοντας το διάφανο και ιδιαίτερα ευαίσθητο πρόσωπο του λαϊκού μύθου, η «Ωραία του Πέραν» είναι μια παράσταση που με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο βαδίζει επάνω στα τεντωμένα χαρακτηριστικά του έρωτα, επαναπροσδιορίζοντας με ξεχωριστή ματιά τα «Τριστάνος και Ιζόλδη» και «Ρωμαίος και Ιουλιέτα».

Τα δυο πρόσωπα, ο Αιμίλος και η Ερμιόνη, ζουν στην Πόλη και ερωτεύονται παράφορα, με την αμεσότητα ενός πολύπαθου έρωτα που καταλήγει δεδομένων των συνθηκών και των πιέσεων της εποχής, στο γνωστό τραγικό τέλος του μύθου … τον θάνατο.

Το ζευγάρι μας παίρνει απ’ το χέρι, μας φιλά τρυφερά στο μάγουλο, μας προσφέρει ένα μυρωδάτο εκατόφυλλο τριαντάφυλλο και με μάτια στην αρχή παθιασμένα και ύστερα θλιμμένα, μας εκλιπαρεί να το συντροφεύσουμε μέσα σε άκρα συγκίνηση… στο τραγικό του τέλος.

ΚΡΙΤΙΚΗ

“Κάποτε είδα ένα μεγάλο όνειρο αγάπη μου,

Είδα ότι υπάρχεις.

Εγώ, ο μικρός και ταπεινός. Εγώ, ο τόσο ασήμαντος.”

Έτσι απλά και ανεπιτήδευτα, από την αυθύπαρκτη πίστη στον μεγάλο έρωτα την ανεκπλήρωτη, κίνησε να ξεδιπλώνεται του κουβάρι του μύθου. Με αμεσότητα προς το κοινό και τόλμη. Με μια κιθάρα, μια λύρα, μια μπαλαλάικα και ατελεύτητο πάθος. Μια περιγραφική πεζοπορία στα μονοπάτια του απραγματοποίητου, που με ιδιαίτερη ματιά στοιχειοθετούν αυτό που φαίνεται εκ πρώτης τετριμμένο, ρομαντικό ή κλισέ, με τρόπο μοναδικό.

Η Ερμιόνη,(Αντιγόνη Φρυδά), γλυκιά τρυφερή και μελιστάλαχτη, μας επαναφέρει στον νεανικό εαυτό μας και στην ρομαντική θεώρηση της αγάπης, που αν κάποτε υπήρξαμε παιδιά…είχαμε ως μπούσουλα.

Από την άλλη ο Αιμίλιος, αθώος, ειλικρινής και εκστασιασμένος από την επιλογή της Ωραίας του Πέραν προς το πρόσωπό του, αγγίζει την αυταπάρνηση και την ύψιστη παράδοση.

“Κι έτσι ήρθες,

για να απλοποιήσεις τον θάνατο

και τα σημαντικά με το πάθος σου να ευτελίσεις,

τα φαινόμενα εκ νέου να προσδιορίσεις

κι ένα μεγάλο λόγο να μου δώσεις…

μέσα μου να μην ζω”.

Κι εδώ ακριβώς εκφράζεται ξεκάθαρα ο χαρακτήρας της εποχής, των ηθών και της πατριαρχίας.

Το ζευγάρι ωθείται στο να ξεπεράσει τα όριά του. Κι ενώ προσπαθεί ακόμα και μέσα από την ακραία λύση της “απόδρασης”, να ζήσει ενωμένο και μακριά από όλα, εμποδίζεται από την άκαμπτη ηθική του πατέρα, που θέλει την κόρη του, “νύφη-κτήμα”, στα χέρια ενός πάμπλουτου Ρώσσου εκατομμυριούχου.

Όλη ετούτη η διαδικασία, είναι και η οδηγός στην δραματουργική έκφανση του τέλους. Μια λύση που εκπληρώνει το ανεκπλήρωτο, μέσω της οριστικής αυτοκτονίας.

Μα η αυτοκτονία στην περίπτωσή μας δεν είναι το τέλος ετούτου του καταραμένου έρωτα, μα η αρχή μιας πίστης, που οδηγεί από το αλύτρωτο εγώ, στον πραγματικό, ολοκληρωτικό εαυτό μας.