Είδαμε την παράσταση «Η δύναμη του σκότους»

Ένα από τα λιγότερο γνωστά θεατρικά δράματα  του Λέοντος Τολστόι, που κέρδισε πολλά βραβεία , « Η δύναμη του σκότους» ή αλλιώς «Το κράτος  του ζόφου»,(παλαιά μετάφραση) του 1886, μας παρουσιάζει με τρόπο ιδιαίτερο για δεύτερη χρονιά η Ομάδα Νάμα, υπό την σκηνοθετική επιμέλεια της εξαίρετης  Ελ. Σκότη και του Γ. Χατζηνικολάου.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ορμώμενος από ένα πραγματικό περιστατικό, που αφορά έναν μουζίκο που δολοφόνησε το παιδί που απέκτησε με την πρόγονή του, ο Τολστόι συγγράφει ετούτο το δράμα.

Σε μια εποχή ακραίας εξαθλίωσης και καταπίεσης του εργαζόμενου από τον «αφέντη», όπου οι ηθικοί κανόνες καταλύονται και καταπατώνται στον βωμό της δύναμης και της εξουσίας , ο Νικήτας, εργάτης στα κτήματα, κερδίζει την καρδιά της γυναίκας του αφέντη Ανίσιας και κρυφά ερωτοτροπεί και με τη κόρη του Ακουλίνα.

Με την βοήθεια της μητέρας του Νικήτα Ματριόνας, η Ανίσια, θα σκοτώσει τον άντρα της , για να παντρευτεί με τον Νικήτα.

Ο Νικήτας όμως, που μεταλλάσσεται εξ αιτίας της ξαφνικής δύναμης και του πλούτου που αποκτά, γίνεται ασύδοτος, αντιπαθής και καταπέφτει στο ποτό και την ακολασία.

Αποτέλεσμα ετούτης του της μεταστροφής είναι και η απρόσμενη εγκυμοσύνη της Ακουλίνας, όπου για να αποσιωπηθεί το γεγονός και να αποφευχθούν οι δυσάρεστες συνέπειες ετούτης της πράξης, με την βοήθεια και πάλι της Ματριόνας θάβεται το μωρό ζωντανό.

Η συνέχεια είναι ο δίχως συναίσθημα γάμος της Ακουλίνας με έναν τυχαίο γείτονα και το ξέσπασμα του Νικήτα κατά τη διάρκεια αυτού, καθώς και η τελική του σπαρακτική εξομολόγηση.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Σε ένα ιδιαίτερο περιβάλλον, κατασκευασμένο με μαύρους παραλληλόγραμμους όγκους διαφόρων μεγεθών, δομείται η παράσταση. Ένα ιδιαίτερα μεταμορφωτικά έξυπνο εγχείρημα, μιας και δίνει τη δυνατότητα στους ηθοποιούς να επαναδομούν την διάσταση, τον τόπο και τον χώρο.

Μέσα εκεί, οι εργάτες και τα αφεντικά, παίρνουν το κείμενο και ενεργώντας με μια ιδιαίτερη κινησιολογία, μας μεταφέρουν, κατά διαστήματα, έξω από το βαρύ δραματουργικό του θέμα, με ένα χιούμορ υποσκάπτων.

Αυτό, κάνει την οπτική και την θέαση περισσότερο ανάλαφρη, τουλάχιστον μέχρι το δεύτερο και απόλυτα δραματικό της μέρος, της αποκάλυψης, όπου και δεν χωρούν προσθήκες εύχαρες.

Η μουσική που κινείται προς και από τους ηθοποιούς, μιας και είναι αυτοί που την πραγματοποιούν εμβόλιμα, κατά την διάρκεια της εξέλιξης, άλλοτε βοηθά στο ξεδίπλωμα των χαρακτήρων που εισδύουν στη σκηνή κι άλλοτε κρατά θέση αποστασιοποίησης  από την συντελούμενη πράξη, απλώς διανθίζοντας, παθητικοποιώντας… ή και σκόπιμα αποσυντονίζοντας.

Η ενδυνάμωσης της φυσικής έντασης της παράστασης διενεργείται συχνά μέσω της πολυφωνίας, όπου και εκφράζεται κατά τον τρόπο αυτό, η της εποχής πρωτόγονη έκφραση... και η ελαφρότητα.

Η ένδυση των ηθοποιών ταιριάζει με την εποχή που αναφερόμαστε και ενώ δεν είναι απόλυτα ταυτισμένη, παρ’ όλα αυτά διατηρεί τα φολκλορικά στοιχεία που χρειάζονται για να γίνει οπτικά… άρτια.

Η  όλη συγγραφή, που συντελέστηκε περίπου 150 χρόνια πριν, βαστώντας τη δύναμη και τη διαχρονικότητα του ύψιστου συγγραφέως,  μεταφέρει βαθειά και συγκλονιστικά τον θεατή στην εποχή μας, που αδυσώπητη και γεμάτη ανισότητες, ίντριγκες και δολοπλοκίες,  σκιαγραφεί  τον σύγχρονο τρόπο σκέψης.

Η δύναμη του χρήματος, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η νεότητα που υπερισχύει του γήρατος, οι επιφανειακές ανθρώπινες σχέσεις και το συμφέρον, είναι τα κύρια στοιχεία που θίγονται στην παράσταση και που οδηγούν στη αφηνιασμένη κάθαρση, που δεν είναι τίποτε άλλο από την εξομολόγηση της αλήθειας που βαραίνει έναν άνθρωπο που τόσο βάναυσα, βίαια και απροκάλυπτα κυνικά… έχασε,(ξεπούλησε), τον εαυτό του.

Οι ερμηνείες με εξέχουσες του Γιώργου Παπαγεωργίου(Νικήτα) και της Αγορίτσας Οικονόμου(της χειριστικής και κακιάς Ματριόνας), μας καθοδηγούν, χωρίς βέβαια να αγνοήσουμε την υπερβολική σε σημεία  Πέγκυ Τρικαλιώτη, που άλλοτε ανεβάζει τους δραματουργικούς τόνους και άλλοτε μας βγάζει από το κείμενο και με λίγο υπερβολικό τρόπο μας σπρώχνει προς μια άλλη κατεύθυνση… έξω από την αναμενόμενα ορθολογική.

Όμορφη και ευφάνταστη όπως πάντα η σκηνοθεσία της Σκότη με τον Γ. Χατζηνικολάου, με ελάχιστες εκφραστικές παραφωνίες, που όμως δεν βλάπτουν εντέλει το αρχικό κείμενο.

Μια ιδιαίτερη παράσταση, που δεν θα απογοητεύσει τον θεατή.

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία/Καλλιτεχνική επιμέλεια: Ελένη Σκότη, Γιώργος Χατζηνικολάου
Δ/νση Παραγωγής/Σκηνικά/Κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου
Πρωτότυπη Μουσική: Βαλέρια Δημητριάδου, Γιώργος Παπαγεωργίου
Video/Trailer: Σταύρος Συμεωνίδης, Κώστας Δαβελάς
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Τριανταφυλλιά Δούνια
Δημόσιες Σχέσεις/Βοηθός Παραγωγής: Μαρία Αναματερού

Παίζουν:
Αγορίτσα Οικονόμου, Γιώργος Παπαγεωργίου, Πέγκυ Τρικαλιώτη, Γιώργος Ζιόβας, Θανάσης Χαλκιάς, Αθηνά Αλεξοπούλου, Μιχαήλ Γιαννικάκης, Αθανασία Κουρκάκη, Μαρία Προϊστάκη, Βαλέρια Δημητριάδου

Διάρκεια: 130 λεπτά (με διάλειμμα)

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ

7 Οκτωβρίου 2017 - 21 Ιανουαρίου 2018

Εισιτήρια

Τετάρτη
Κανονικό 15€
Φοιτητικό/ Άνω των 65 & Ανέργων 10€

Σάββατο/Κυριακή
Κανονικό 17€
Φοιτητικό, Άνω των 65 & Ανέργων 12€

Προπώληση:
viva.gr, 11876, Seven Spots, Reload, Media Markt, Βιβλιοπωλεία Ευριπίδης, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, viva kiosk

Κράτηση θέσεων & Πώληση εισιτηρίων:
στo ταμείo του Σύγχρονου Θεάτρου, Ευμολπιδών 45, Γκάζι, τηλ 210 3464380
στο ταμείο του Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός, τηλ 210 5138067