Είδαμε την παράσταση «Η Βοσκοπούλα», στο Δώμα του Θεάτρου του Ν. Κόσμου

Μια τρυφερή και βαθιά συγκινητική παράσταση, βγαλμένη από την Κρητική Λαϊκή παράδοση, υπό την σκηνοθεσία των Δημήτρη Αγαρτζίδη και Δέσποινας Αναστάσογλου, παρακολουθήσαμε με ενδιαφέρον από την ομάδα Elephas tiliensis.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Έχοντας εκδοθεί για πρώτη φορά το 1627  ως φορέας της λαϊκής παράδοσης της υπαίθρου, χρησιμοποιώντας την Κρητική διάλεκτο, «Η Βοσκοπούλα», είναι το μοναδικό ίσως διασωθέν δείγμα του είδους στην ελληνική γραμματεία και στην ποιμενική ευρωπαϊκή ποίηση.

Σε ένα περιβάλλον γεμάτο φως και καθαρότητα, όπου η ύπαιθρος ξεπροβάλλει ως φορέας εννοιών ζωντανών και αληθινών, εκτυλίσσεται ένας έρωτας τόσο δυνατός ανάμεσα σε μια βοσκοπούλα και σε έναν βοσκό, όπου ο χωροχρόνος καταλύεται, το πρώτο φιλί δροσίζει και ενεργοποιεί τα  σφραγισμένα χείλη μας και την κεκαλυμμένη εφηβεία μας και ο έρωτας οδηγεί τα βήματά μας σε μια απελευθέρωση τόσο τρυφερή και πρόσχαρη, που πραγματικά μας εξυψώνει σε ένα επίπεδο ευδιαθεσίας και χαράς.

«Η μεγαλύτερη ευτυχία που δίνεται από τους θεούς είναι αυτή η μανία [ο έρωτας]», λέει ο Πλάτωνας, που φυσικά έχει την δύναμη να σε αναστήσει… μα συνάμα, όταν αυτή στερηθεί βίαια και βάναυσα να σε κατακρημνίσει.

Που θα οδηγηθεί και θα οδηγήσει λοιπόν αυτός ο έρωτας, που τόσο πολύ εκ πρώτης θυμίζει το διάφανο ευλύγιστο και δυνατό φτέρωμα ενός αγγελικού αυθόρμητου εναγκαλισμού;

ΚΡΙΤΙΚΗ

Ερχόμενοι σε επαφή με την λαϊκή της υπαίθρου μας παράδοση, την ευαισθησία και τον ρομαντισμό μέσα από την απλότητα που την διακατέχει, γινόμαστε μάρτυρες μιας συντριπτικής αλλαγής που έχει συντελεστεί.

Ο σκεπτικισμός και η καχυποψία του σύγχρονου ανθρώπου, ο φόβος και το συμφέρον, έχουν απομακρύνει το αγνό και άδολο συναίσθημα από τις καρδιές μας, φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με του ίδιου του εαυτού μας την ελευθερία, που ζητά να πιστέψει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί, δίχως υστεροβουλία.

Η Πηνελόπη Τσιλίκα και ο Γιώργος Παπανδρέου, έχοντας ανακαλύψει την πηγή της αγνότητας και του έρωτα μέσα από την μελέτη αυτού του παραδοσιακού έργου, υιοθέτησαν τη ματιά της γνήσιας τρυφερότητας, της απαλλαγμένης από τον σύγχρονο εφιάλτη  και μπροστά στα μάτια μας παρουσίασαν τον έρωτα τον νεανικό, τον καθαρό, τον γάργαρο, που εκείνη ακριβώς την στιγμή δρόσισε τα χείλη μας και άστραψε στο χαμόγελό μας ως αντανάκλαση …μια πίστη.

«Στην Αγάπη, ένα κι ένα κάνουν ένα» κατά τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ κι εδώ βιώνουμε την ενότητα, την κινησιολογία του έρωτα να μας ξεδιπλώνει και να χαλαρώνει τα σφιγμένα σώματά μας με την προσδοκία πως ναι, ετούτος ο έρωτας πράγματι υπάρχει και αξίζει να πιστέψουμε σε αυτόν.

Μια παράσταση που τα σώματα χορεύουν, μπλέκονται, δένονται με δεσμά αόρατα, λύνονται και πάλι πιο σφιχτά συνενώνονται για να βρεθούν μέσα στη σπηλιά του πάθους, που ο έρωτας κάνει να μοιάζει με τόπο μαγικό, με παραμύθι, όπου τα σκοινιά που κρέμονται από την οροφή ως δίνες μεγαλειώδεις… οριοθετούν.

Υπέροχες ερμηνείες, οι ηθοποιοί αλάνθαστοι, όντας αντιμέτωποι με ένα δύσκολο και γεμάτο ιδιώματα κείμενο, τρυφεροί, ανθρώπινοι και βαθειά πειστικοί.

Η μουσική και αυτή υπέροχη, ζωντανά δοσμένη από τον Παντελή Νικηφόρο, που από την γωνιά του ντύνει την παράσταση κάποτε τραγουδώντας τον έρωτα με την σύμπραξη τον πρωταγωνιστών.

Το σκηνικό έξυπνο, λιτό, μα επαρκές και η τελική έκβαση, που την αναγνωρίζουμε μες σε πολλά δράματα του πάθους σκληρά ρεαλιστική, σε έναν κόσμο που δεν συγχωρεί την ανυπομονησία, μιας και ο έρωτας τη στιγμή που απλώνει ως γίνεται αντιληπτό… υπομονή απέναντι στο απρόσμενο δεν έχει.

Μια ιδιαίτερα τρυφερή παράσταση που αξίζει να  απολαύσει κανείς.

Συγγραφέας: Ανώνυμος

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου

Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Παπανδρέου, Πηνελόπη Τσιλίκα

Μουσική: Παντελής Νικηφόρος,

Φωνητική προετοιμασία: Σαβίνα Γιαννάτου

ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Δώμα