Είδαμε την παράσταση «Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας» στο Θέατρο Επί Κολωνώ
Το έργο του Ιρλανδού συγγραφέα Κόνορ Μακφέρσον (του αποκαλούμενου Ιρλανδού Τσέχοφ), που πρωτοπαρουσιάστηκε στο θέατρο Donmar Warehouse στο Λονδίνο, τον Ιούνιο του 2013 ως μαύρη κωμωδία και ταξίδεψε σε αρκετά μέρη στον κόσμο με διθυραμβικές κριτικές, βραβεύσεις μα και πολλές υποψηφιότητες, παρακολουθήσαμε για πρώτη φορά και στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία της καίριας και πάντα υπέροχης… Ελένης Σκότη.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Συνδυάζοντας το δράμα, την μαύρη κωμωδία, την αγωνία, τον τρόμο και τον έρωτα, στην «Λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας», αναγιγνώσκει κανείς τον Τόμμυ, έναν μεσήλικα, ο οποίος έχοντας απομακρυνθεί από την γυναίκα του και τα παιδιά του, ζει σε κάποια συνοικία του Δουβλίνου σε ένα χαοτικό κομμάτι του σπιτιού του θείου του Μώρις, ο οποίος έχοντας χάσει τη γυναίκα του ζει κι αυτός μόνος σε αυτό.
Ο Τόμμυ που κάνει δουλειές του ποδαριού, με τον με τον φίλο του Ντοκ ο οποίος έχει ελαφρά νοητική καθυστέρηση,
γνωρίζει την Αϊμέ και την βοηθά να ξεφύγει από μια συμπλοκή με τον πρώην της σύντροφο Κένεθ, ο οποίος και την οδήγησε στην πορνεία… και την φιλοξενεί.
Από ετούτο το σημείο ο μίτος της Αριάδνης ξετυλίγεται, με έναν έρωτα να δημιουργείται, ο οποίος και θα αλλάξει δραματικά και δραστικά την ζωή των πρωταγωνιστών και θα τους ωθήσει σε πολλαπλά αδιέξοδα.
ΚΡΙΤΙΚΗ
Αναλύοντας την μικρομεσαία τάξη της Ιρλανδίας και τα αδιέξοδα που ελλοχεύουν μέσα σε αυτήν, ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με την σκληρά παρασκηνιακή αβεβαιότητα που επιδημικά και ολοκληρωτικά , έχει εξαπλωθεί στο σύγχρονο κόσμο.
Σκιαγραφώντας τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης σε μια πραγματικότητα που βάλλεται από αλλεπάλληλες συντριβές και αδιέξοδα, το αλκοόλ, οι μικροκλοπές, το ψεύδος, η πορνεία και η κοροϊδία αναπτύσσονται και καθιερώνονται ως απαραίτητα συστατικά μιας αβέβαιης επιβίωσης.
Τα ανθρώπινα φαντάσματα, που έχουν απαρνηθεί την φωτεινή πραγματικότητα και την ουσιαστική ευδαιμονία, περιφέρονται μέσα στο λασπωμένο περιβάλλον μιας πόλης τρεκλίζοντας και ακολουθώντας την σκιά τους… αποφεύγοντας πεισματικά το φως, τη νομιμότητα και προπάντων… τον εαυτό τους.
Ο νοητικά καθυστερημένος Ντοκ, αναπόσπαστο κομμάτι και προέκταση της συνολικής εικόνας της κοινωνίας, που όπως στον «Φάρο» με τον τυφλό Ρίτσαρντ, έτσι και εδώ ο Κόνορ Μακφέρσον χρησιμοποιεί μια ¨αναπηρία¨, για να γεφυρώσει τον πόνο, την αβεβαιότητα και την στέρηση με το φως και την αλήθεια, που απεγνωσμένα, δίχως να το επιδιώκουν, αναζητούν οι πρωταγωνιστές.
Η αδυσώπητη και ανελέητη δύναμη του δυνατού έναντι του αδυνάτου, έρχεται να παρουσιάσει για μια ακόμη φορά την προαιώνια τάξη, υποδηλώνοντας πως στις υποβαθμισμένες κοινωνίες και εποχές, ένα μεγάλο μέρος των σημασιών καθορίζονταν από τον φόβο που επέβαλε το φυσικό-μυϊκό μέγεθος. Έτσι σε μια διαρκή ανακύκλωση της δύναμης και του φόβου, η λογική κατασπαράζεται από τον φόβο αυτό και κλεισμένοι στα μικρά τους δωμάτια οι πρωταγωνιστές, εθελοτυφλώντας αγνοούν ολάκερο τον κόσμο που έξω από αυτά… απλώνεται.
Η κατασκευή του περιβάλλοντος από τον Γιώργο Χατζηνικολάου, μαθηματικά άτακτη, σε βάζει από την αρχή βαθιά και δίχως χάσιμο χρόνου μέσα στην παράσταση, να αγωνιάς με την αγωνία του πρωταγωνιστή για το αν θα ανακαλύψει μέσα στο οικιακό χάος, πού βρίσκεται κρυμμένο το τσάι, η ζάχαρη, ή το μπισκότο που τόσο απεγνωσμένα επιθυμεί να προσφέρει στην Αϊμέ.
Οι συνολικές επιλογές της Σκότη είναι πολύ καλές, γιατί όχι μόνο καταφέρνει μοναδικά να δέσει την παράσταση, την εικόνα και τον ήχο, μα και να εμφυσήσει και να κατευθύνει τους ηθοποιούς στον τρόπο, με τον οποίο ο καθένας από αυτούς να μοιάζει πως ερμηνεύει… τον εαυτό του.
Βλέποντας κανείς τον Τόμμυ (Δημήτρη Αλεξανδρή), να κινείται τόσο φυσικά μέσα στο σκηνικό και τόσο αληθινά, γίνεται δύσκολο στο τέλος να διαχωρίσει κανείς τον Δημήτρη από τον Τόμμυ… και τον Τόμμυ απ’ τον Δημήτρη.
Ο αγαπημένος Ερρίκος Λίτσης ως Μωρίς, μοναδικός και πραγματικός για μια φορά ακόμη,
οριοθετεί την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην άγνοια των λοιπών πρωταγωνιστών και της πραγματικότητας, βομβαρδίζοντας με φράσεις κλειδιά την άρνηση τους,
όχι μόνο ώστε να κατανοήσουν το που βρίσκονται και που βαδίζουν, μα και ταυτόχρονα να δώσει το στίγμα ετούτης της πραγματικότητας απευθείας σε εμάς.
Ο Ντοκ, Δημήτρης Τριανταφυλλίδης, για άλλη μια φορά εκπλήσσει με το εύρος των δυνατοτήτων του, τοποθετώντας τον εαυτό του σε μια κατηγορία ηθοποιών που ο κάθε του ρόλος να αξίζει και μια βράβευση, όπως στο έργο του Φέρντιναντ Μπρούκνερ «Η αρρώστια της νιότης», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου, για το βραβείο «Δημήτρης Χορν» το 2017. Διακωμωδώντας τον εαυτό του και την κατάσταση και βάζοντας μια πινελιά εξαίρετου μαύρου χιούμορ, ο Ντοκ, κατευνάζει, και σπάει την τραγικότητα της παράστασης, προσφέροντάς της αυτά που χρειάζεται… ώστε σε κανένα σημείο της να μην αφήνει τον θεατή να πλήξει.
Η Αϊμέ (Κατερίνα Μαούτσου) και αυτή πολύ καλή, κατάφερε δόκιμα να πυροδοτήσει το συναίσθημα της ομήγυρης, όντας ο συνδετικός κρίκος της δράσης, των συγκρούσεων της βαναυσότητας και του πάθους.
Τέλος ο Κένεθ, (Αργύρης Σαζακλής),με την μικρότερη όλων δυναμική, συμπαθής, χωρίς όμως να φτάνει εκεί… που το υπόλοιπο καστ μα έφτασε.
Μια παράσταση που τα έχει όλα, για μια πραγματικότητα που μας αφορά, με ένα τέλος όχι θετικό όπως ίσως θα θέλαμε καταληκτικά να το βλέπουμε ή το βλέπουμε μα βαθειά συμβιβασμένο με την μετριότητα της σύγχρονης οπτικής, απέναντι στην εποχή.
Μια παράσταση εξαιρετική.
Συντελεστές
Παραγωγή: Ομάδα Νάμα
Μετάφραση: Γιώργος Χατζηνικολάου
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Σκηνικά, Κοστούμια, Δ/νση Παραγ.: Γιώργος Χατζηνικολάου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική & Επιμέλεια ήχου: Στέλιος Γιαννουλάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Μούγιος
Δημόσιες σχέσεις, Βοηθός παραγωγής: Μαρία Αναματερού
Διανομή: Δημήτρης Αλεξανδρής, Ερρίκος Λίτσης, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Κατερίνα Μαούτσου, Αργύρης Σαζακλής
Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός
29.03.2018 - 22.04.2018
Πε-Σα: 21:15, Κυ: 18:00
€15, €12 (ΜΕΙΩΜΕΝΟ) | ΣΑ, ΚΥ, ΑΡΓΙΕΣ: €17, €15 (65+), €14 (ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ & ΑΝΕΡΓΩΝ)
