Είδαμε «Το κυνήγι της ευτυχίας» στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου
Μια άκρως σουρεαλιστική παράσταση, που φιλοξενεί το Φεστιβάλ, εκφρασμένη από το Νεοϋορκέζικο σχήμα βραβευμένο με Όμπι, Nature Theater of Oclahoma (Πάβολ Λίσκα και Κέλλυ Κόππερ), σε συνεργασία με έξι εκπληκτικούς χορευτές της διεθνώς αναγνωρισμένης σλοβενικής ομάδας EnKnapGroup… παρακολουθήσαμε.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Αντλώντας την πρόθεση και την ερμηνευτική -θεραπευτική του λογική , από το Αμερικάνικο όνειρο, ξεδιπλώνεται ένα μανιφέστο το οποίο διατελείται σε ένα σαλούν, όπου Καουμπόις με διαφορετική προέλευση και κουλτούρα, αντιπρόσωποι διαφόρων θεματικών ενοτήτων, (ένας μεξικανός μπάρμαν, ένας αυστριακός πωλητής, μια «ειρηνευτική δύναμη στη Βαγδάτη», ένα μαγικό φίλτρο), μέσα από χορούς , αδυσώπητες συγκρούσεις και πυροβολισμούς, συνθέτουν την ακραία σουρεαλιστική όψη της παράστασης.
Μέσα σε αυτή, παρατίθεται η εκφυλισμένη υλιστική λογική του Ονείρου αυτού, που στην πορεία των χρόνων κατάφερε μέσα του να παγιδεύσει την ηθική και την ελευθερία των λαών.
Τι είναι τελικά η “ευτυχία” και πως ορίζεται από την Αμερικάνικη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας; Έχει το Αμερικάνικο όνειρο βάση, ή απλώς, ως παρεχόμενη προπαγανδιστική λογική, κατευθύνει, προς έναν ανούσιο και μάταιο σκοπό;
Ερωτήματα εντός ερωτημάτων… που καλούμαστε να παρακολουθήσουμε και με τον τρόπο του ο καθένας… να ερμηνεύσει.
ΚΡΙΤΙKH
“Ο καλύτερος τρόπος για να κάνεις τα όνειρά σου να βγουν αληθινά, είναι να ξυπνήσεις”, κραυγάζει ο Γάλλος ποιητής Πωλ Βαλερύ.
Η προπαγάνδα, είναι ένα από τα σπουδαιότερα ίσως δημιουργήματα- τερατουργήματα των κυβερνήσεων. Ένα εκ των modus orerandi της είναι και το Αμερικάνικο Όνειρο.
Στρεφόμενος ο άνθρωπος στο κυνήγι της ματαιότητας, αποπροσανατολίζεται, χάνει την αντικειμενικότητα του σκοπού ύπαρξής του και δοσμένος ολοκληρωτικά στην κατάκτηση της υποκειμενικής παρωχημένης αλήθειας, ετεροκατευθύνεται και φιμώνεται ευκολότερα, απέναντι στην αναδόμηση, που πίσω από την πλάτη του δραματουργικά συντελείται.
Ο δυτικός επεκτατισμός, αυτή η αδηφάγα μορφή εξουσίας και δύναμης, στην αναζήτηση μιας διαφορετικής μορφής κυριαρχίας, επινόησε το Αμερικάνικο Όνειρο.
Οι ηθοποιοί, υπό την σκηνοθετική βιαιότητα και σκληρότητα της καουμπόικης νοοτροπίας,
εκφραστές μέσω κίνησης και μουσικής, διάφορων αλληλένδετων τελικά μεταξύ τους υπερβολών, καταφέρνουν, ιδιαίτερα δε στο πρώτο σαραντάλεπτο, να μας εντάξουν στο κλίμα μιας διαφορετικότητας που κραυγάζει… αλήθειες.
Γροθιές, μεταξύ τους, (στο κατεστημένο;)πυροβολισμοί, τρομολαγνεία, θεματολογικές διακυμάνσεις και κινητικότητα, που οδηγούν σε μεγάλα γιατί, πως… και τι.
Μια αλλόκοτη και απρόσμενη συρραφή που σε χτυπά στα τείχη της αλήθειας με δριμύτητα, υπενθυμίζοντας πως ο άνθρωπος, οφείλει μόνος να ανακαλύψει την ζωή του ,
τις σημασίες… και την ευτυχία.
Αν θέλουμε να χωρίσουμε την παράσταση σε δύο μέρη θα μπορούσαμε να πούμε πως στο πρώτο, η κίνηση είναι αυξημένη, η χορογραφία εντονότερη, τα κείμενα ελαφρύτερα και η ερμηνείες περισσότερο θεατροποιημένες … μα όσο προς το δεύτερο προχωρούμε η βία διαφοροποιείται και παίρνει την μορφή ενός αδυσώπητου “ειρηνευτικού πολέμου”, με εξαμβλωματικά-παραμορφωτικά αποτελέσματα, ενώ η ερμηνεία μετατοπίζεται ως επί των πλείστων στον μπάρμαν, ο οποίος εκτοξεύει με πάθος το μανιφέστο της παράστασης.
Μπορεί να πει κανείς ότι το δεύτερο μέρος ,ενώ λόγω της θεματολογίας του φαντάζει πιο κουραστικό, τελικά και υπό την αψεγάδιαστη ερμηνευτική δεινότητα του πρωταγωνιστή,
γίνεται αρωγός της συνολικής σκέψης και σιγά σιγά, υπό την καταλυτική δύναμη του χρόνου… μήνυμα.
Σκηνοθετικά πρόκειται για ένα εγχείρημα δύσκολο και ευφάνταστο, μα πολύ ενδιαφέρον και οι ερμηνευτές- χορευτές είναι κουρδισμένοι σαν καλό ελβετικό ρολόι.
Τα σκηνικά ιδιαίτερα, καλοστημένα, σε εντάσσουν στο κλίμα της βιαιότητας μονομιάς, οι χορογραφίες, με μια έξυπνη “επαναληπτικότητα”, σπαν τις δομές του όποιου κορεσμού, τα κοστούμια ταυτίζονται με το σκηνικό πλήρως και η μουσική σαν σύνθεση με την κίνηση, επιτυγχάνουν την ομαλότητα, την όποια ομαλότητα, σε αυτό το μάθημα σουρεαλλισμού.
Μια παράσταση που αρμόζει στο φεστιβάλ!
Χώρος:
Πειραιώς 260, Άγιος Ιωάννης Ρέντης, 2109282900
Σκηνοθεσία: Pavol Liska, Kelly Copper
Σκηνικά: Luka Curk
Κοστούμια: Katarina Škaper
Φωτισμοί: Luka Curk
Παίζουν: EnKnapGroup: Luke Thomas Dunne (Ηνωμένο Βασίλειο), Ida Hellsten (Σουηδία), Bence Mezei (Ουγγαρία), Lada Petrovski Ternovšek (Κροατία), Jeffrey Schoenaers (Βέλγιο), Ana Štefanec Knez (Σλοβενία)
Διάρκεια: 115 λεπτά
Τιμές Εισιτηρίων: 15 έως 25 ευρώ
Διάρκεια Παραστάσεων: Από Παρασκευή 1 Ιουνίου έως Κυριακή 3 Ιουνίου 2018
Σενάριο: Pavol Liska, Kelly Copper
Παραστάσεις: Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 20:00 και Κυριακή στις 21:00
Φωτογραφίες: Andrej Lamut
Βοηθός Σκηνοθετη: Nohemi Barriuso
