Μιχάλης Ρέππας «Η βασική μας δουλειά είναι να γράφουμε κωμωδίες, έτσι δεν είναι;»

Στον θεατρικό κήπο του Χυτηρίου ο «Φίλος μου ο Λευτεράκης» μας ταξιδεύει στην Αθήνα του ’60. Οι Θανάσης Παπαθανασίου και Μιχάλης Ρέππας αγαπούν τον Σακελλάριο και υπογράφουν τη θρυλική κωμωδία του, προσαρμοσμένη στις επιταγές του σήμερα. Ο Μιχάλης Ρέππας μας εξηγεί τι σχέση έχει ο σημερινός Έλληνας με τον «φίλο του τον Λευτεράκη».

«Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», πόσο αγαπημένη ταινία για όλους μας! Εσείς τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το έργο;

Σίγουρα το αβίαστο γέλιο που βγάζει το υπέροχο κεντρικό εύρημά του. Ο «Φίλος μου ο Λευτεράκης» είναι ένα έργο που αρκεί να πεις σε κάποιον φίλο σου την υπόθεσή του σε τρεις σειρές και αμέσως θα χαμογελάσει. Είναι μία εξαιρετικά εύστοχη καταγραφή της αιώνιας πάλης των δύο φύλων, αλλά με τόσο απολαυστικό τρόπο, που καθιστά τον «Λευτεράκη» κλασική κωμωδία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το παρουσιάζετε. Όλα ξεκίνησαν το 2010 (και επανήλθατε το 2013). Τι σας οδηγεί ξανά στον Σακελλάριο;

Αγαπάμε τον Σακελλάριο γιατί αγαπάμε τη δουλειά μας. Η βασική μας δουλειά είναι να γράφουμε κωμωδίες, έτσι δεν είναι; Η ελληνική κωμωδία χωρίς τον Αλέκο Σακελλάριο θα ήταν πολύ πιο φτωχή. Η πιο χοντρή κλωστή που μας δένει με τη δουλειά μας και τη γλώσσα μας είναι ο Αλέκος Σακελλάριος.

Με ποιον τρόπο επεμβαίνετε στο έργο;

Διπλασιάσαμε τη φάρσα που στήνει η σύζυγος. Οπότε το δεύτερο μέρος γίνεται ένας φαρσικός στρόβιλος που τρελαίνει όλους τους χαρακτήρες του έργου και οδηγεί τον βασικό ήρωα στην απόλυτη παράνοια.

Το σημερινό παιδί των tablets και του Instagram γιατί μπορεί να διασκεδάζει κατά τη γνώμη σας με τον Ντίνο Ηλιόπουλο;

Ο Σακελλάριος μέσα από κάποια έργα του (ανάμεσα σε αυτά και ο «Λευτεράκης») είναι πια ένας κλασικός της θεατρικής μας γραμματείας. Έτσι πιστεύουμε εμείς τουλάχιστον. Και κλασικός σημαίνει ότι στον πυρήνα του έργου του υπάρχουν τόσο διαχρονικά και σταθερά ελληνικά γνωρίσματα, που για πάντα θα μιλάει σε κάθε άνθρωπο που μιλάει ελληνικά. Και πρώτα απ’ όλα για τα υπέροχα, αβίαστα και μελωδικά ελληνικά του. Ίσως βέβαια δεν συγκινεί σήμερα ένα παιδάκι 12 ετών, αλλά σε έναν ώριμο άνθρωπο σίγουρα θυμίζει πολλά, γιατί τα έργα του κουβαλάνε την πεμπτουσία του Νεοέλληνα.

Μια κωμωδία βασίζεται αποκλειστικά στο ταλέντο των ηθοποιών της;

Οι κωμωδίες έχουν τις απαιτήσεις που έχουν όλα τα θεατρικά έργα. Μια παράσταση για να πετύχει χρειάζεται ένα έργο που να αφορά τον κόσμο και έναν θίασο που θα το απογειώσει. Αυτό ισχύει και για την κωμωδία. Όσο σπουδαίο κι αν είναι ένα έργο, δεν μπορεί να κάνει τίποτα χωρίς καλούς ηθοποιούς, και μια ομάδα υπέροχων ηθοποιών δεν μπορεί να κάνει τίποτα χωρίς ένα έργο που να ακουμπάει στα ενδιαφέροντα του κοινού.

Ήταν καλύτερη η Ελλάδα του ’60;

Όχι βέβαια. Η δεκαετία του ’60 ήταν μια πολύ σκληρή δεκαετία για τη χώρα μας. Για να σταχυολογήσουμε μερικές μόνο επικεφαλίδες της πολιτικής ιστορίας εκείνης της εποχής, αρκεί να αναφέρουμε τη δολοφονία Λαμπράκη, τα Ιουλιανά, τη δολοφονία Πέτρουλα, την αστάθεια και, τέλος, το πραξικόπημα του 1967. Όμως υπάρχει κάτι στα καλλιτεχνικά έργα αυτής της δεκαετίας που μας εμπνέει ακόμη. Τι είναι αυτό; Η λαχτάρα και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Οι άνθρωποι, μετά το βαρύ τραύμα του πολέμου και του εμφυλίου, που ακολούθησε, προσπάθησαν να ξαναστήσουν τις ζωές τους και έφτιαξαν έργα που διαπνέονται από μια τεράστια δύναμη ελπίδας. Οι παλιές ελληνικές κωμωδίες κουβαλάνε τα αντισώματα της αισιοδοξίας, γι’ αυτό τις νιώθουμε τόσο ευεργετικές σήμερα.

Από εκείνη την Ελλάδα τι εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα;

Ο αυτοσαρκασμός, η επιπολαιότητα, η ανοργανωσιά, ο ξερολισμός και θέλουμε να πιστεύουμε και το φιλότιμο.

INFO

«Ο φίλος μου ο Λευτεράκης»

Συγγραφέας: Αλέκος Σακελλάριος

Απόδοση κειμένου - Σκηνοθεσία - Μουσική επιμέλεια: Θανάσης Παπαθανασίου, Μιχάλης Ρέππας

Παίζουν: Αγγελική Δαλιάνη, Μάνος Παπαγιάννης, Τζένη Διαγούπη, Δήμητρα Σιγάλα, Μάνος Ιωάννου, Γιάννης Ρούσσος, Περικλής Λιανός

ΧΥΤΗΡΙΟ Σημείο Πολιτισμού

Ιερά Οδός 44

Τηλ.: 210 3412313