Είδαμε την παράσταση «Απομίμηση Ζωής», στο κτίριο της Πειραιώς 260, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών- Επιδαύρου

26.06.2018
Πολιτισμός

Μια συγκλονιστική παράσταση του ουγγρικού Proton Theatre και του καλλιτεχνικού διευθυντή του Κόρνελ Μούντρουτσο, δεξιοτέχνη του Θεάτρου και του κινηματογράφου και σκηνοθέτη της ταινίας Λευκός Θεός, που χαρακτηρίστηκε «υπερρεαλιστικό αριστούργημα»… παρακολουθήσαμε.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Σε ένα υπό διάλυση διαμέρισμα κάπου στη Βουδαπέστη, ένας άνδρας, δημόσιος λειτουργός, κινείται προς μια διαδικασία έξωσης απέναντι σε μια γυναίκα, που ζει μια ζωή χαμένη…εν αγνοία της πραγματικότητας.

Η διαδικασία αυτή, τον φέρνει αντιμέτωπο με την συνείδησή του και καταληκτικά τον ίδιο του τον εαυτό, εξωθώντας την διαδικασία προς ένα νέο δρόμο.

Μέσω του δρόμου αυτού, έρχονται οι ηθοποιοί και ο θεατής σε σύγκρουση με την κοινωνικοπολιτική κατάσταση, την φτώχια, τα αδιέξοδα κι φυσικά την επίπλαστη πραγματικότητα, που ως απομίμηση ζωής… ερμηνεύεται, ερμηνεύει… και με τον θάνατο και την φρικτή και ανήλιαγη αναδόμηση ολοκληρώνεται.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Σε ένα περιβάλλον που συνδυάζει άρτια το θέατρο και τον κινηματογράφο, ο Κόρνελ Μούντρουτσο, με την σαθρή πραγματικότητα σαν βαλίτσα στο χέρι, ήρθε να μας διδάξει πως η τέχνη, αν ερμηνευτεί και εκφραστεί ορθά, πίσω από το πρίσμα του ταλέντου, ενός καλού σεναρίου και μιας ευφάνταστης σκηνοθεσίας, έχει την δύναμη να εκτοξεύσει τον θεατή από την θέση του… απευθείας στο μέσω των τεκταινομένων.

Ένα τραχύ κουβάρι πλοκής που ξεδιπλώνεται γεμάτο φλέβες κι αγκάθια, η εξομολόγηση μιας εκτός τόπου και χρόνου γυναίκας, που δίχως καν να το φαντάζεται, βρίσκεται εν τω μέσω του κυκλώνα του τέλους της ζωής όπως μέχρι τότε γνώριζε, (καλής- κακής, αδιάφορο, μιας και γι αυτή εξασφάλιζε την νεκρική σταθερότητα που είχε ανάγκη), ένα κρυμμένο μυστικό (του γιού), που προκύπτει κατά την διάρκεια της αφήγησης απελπισίας και απόγνωσής της και φυσικά ένα τέλος, μέσα σε ένα τέλος, που ως δρόμος…ίσως ο μοναδικός και ο πλέον…ασφαλής, την οδηγεί στον θάνατο.

Βυθισμένη στην παρακμή και την εγκατάλειψη η εποχή, μοιάζει να έχει χάσει το τιμόνι πλεύσης της… και σε νερά γεμάτα παγίδες και υφάλους γλιστρώντας… κοιμάται, προσμένοντας την αγκαλιά του βυθού και του τέλους.

Σ’ ένα σκηνικό πολιτικής σαθρότητας και σχεδόν αμετανόητης σκληρότητας,ένας άνθρωπος εβρισκόμενος για λίγο στο κέντρο της ευαισθησίας του… κλείνει τα μάτια εμπρός στην κατάρρευση μιας αθώας… αποποιειούμενος τον ρόλο του.

Μα είναι αυτό αρκετό;

Πόση δύναμη και σημασία έχει μια απόφαση βοήθειας απέναντι σε ανθρώπους… ήδη νεκρούς;

Υπάρχει μέγεθος υποκριτικής και προσωρινής σιωπής, σ’ ένα κόσμο ανισοτήτων, που να μπορεί να δημιουργήσει στρώμα προστασίας για έναν πονεμένο… και αυτό να είναι αρκετό;

Ποια η τιμή της κρίσης, της ευαισθησίας και ποια η δύναμη της αλήθειας;

Ερμηνευτικά η παράσταση ήταν πολύ καλή, με εξέχουσα ερμηνεία της πρωταγωνίστριας που βρίσκεται μπροστά στο αδιέξοδο της απώλειας του σπιτιού της, και που πραγματικά ήταν αυτή η γυναίκα που υπέφερε. Έβλεπε κυριολεκτικά κανείς τα δάκρυα να κυλούν από μέσα της και να ποτίζουν το δράμα της εποχής… και του κόσμου.

Όμορφες και οι υπόλοιπες δευτερεύουσες ερμηνείες, του γιου, που υπέπεσε στην πορνεία για να απομακρυνθεί από το οικογενειακό δράμα και που ακόμη και μαθαίνοντας το θάνατο του πατέρα του διατηρεί την πρώτη εικόνα της σκληρότητας και του μίσους, του κοινωνικού λειτουργού εμπρός στο αδιέξοδο και την συνείδησή του, της μάνας και του παιδιού της που εμφανίστηκαν κατά το τέλος και που μέσα σε ελάχιστες του ποιήματος στροφές, μας κοινώνησαν την ανθρώπινη αδυναμία, την αδυναμία της γυναίκας να λειτουργήσει με σθένος απέναντι στην αλήθεια της, απέναντι στα πάθη της και την φτώχια και φυσικά την εικόνα της σύγχρονης νεολαίας, που όντας μαγνητισμένη από την τεχνολογία, αδυνατεί να καταλάβει σε πολλές περιπτώσεις που πατά, που βρίσκεται και ποιες οι συνέπειες της ίδιας της της αδιαφορίας.

Ιδιαίτερη μνεία στο σκηνικό, που πραγματικά σαν το χέρι ενός σκληρού και άκαρδου Θεού, αργά και υπό την άριστη μουσική υπόκρουση κάπου μετά τα μισά αναποδογύρισε, μαζί με όλη την ζωή και τα αντικείμενα των σε αυτό κατοικούντες, δημιουργώντας ένα οικιακό χάος, μια ζύμωση του χθες του τώρα και του μετά, μια κραυγή πόνου, μια διάλυση… πιστοποιώντας τα της παράστασης φαινόμενα… και εμπεριστατώνοντας σε “μία στροφή”, όλα όσα ο σκηνοθέτης ήθελε να πει.

Μια καθ’ όλα σημαντική παράσταση, σκηνοθετικά, ερμηνευτικά, μουσικά και σεναριακά, που πραγματικά… τιμά το φεστιβάλ.

Σκηνοθεσία: Kornél MundruczóΚείμενο: Kata Wéber Δραματουργία: Soma Boronkay Σκηνικά: Márton ÁghΚοστούμια: Márton Ágh, Melinda Domán Φωτισμοί: András ÉltetőΜουσικοί: Asher GoldschmidtΒοηθός σκηνοθέτη: Anna Fehér Παραγωγή: Dóra Büki Διεύθυνση παραγωγής: Zsófia CsatóΤεχνική διεύθυνση: András Éltető Τεχνικός φωτισμών: Zoltán Rigó Τεχνικός ήχου: Zoltán Halmen Σκηνική διεύθυνση: Benedikt Schröter Props: Tamás Fekete Φροντιστήριο: Melinda Domán Βοηθός σκηνής: Zsolt Zsigri Ερμηνεύουν: Lili Monori (κυρία Lőrinc Ruszó), Roland Rába (Mihály Sudár), Annamária Láng, (Veronika Fenyvesi), Zsombor Jéger (Szilveszter Ruszó), Dáriusz Kozma (Jónás Harcos)Συμπαραγωγή: Wiener Festwochen, Βιέννη, Αυστρία· Theater Oberhausen, Γερμανία · La Rose des Vents, Λιλ, Γαλλία · Maillon, Théâtre de Strasbourg / Scène européenne, Γαλλία · Trafó House of Contemporary Arts, Βουδαπέστη, Ουγγαρία · HAU Hebbel am Ufer, Βερολίνο, Γερμανία · HELLERAU - European Center for the Arts, Δρέσδη, Γερμανία · Wiesbaden Biennale, Γερμανία