Η Απελευθέρωση: Μια αντι-ιστορική κωμωδία επιστρέφει στο θέατρο 104

«Η λέξη ‘’απελευθέρωση’’ είναι από μόνη της κωμωδία» μου λέει ο Δημήτρης Τσεκούρας, συγγραφέας του ομώνυμου θεατρικού έργου, που μετά τον επιτυχημένο κύκλο παραστάσεών του την περασμένη άνοιξη επιστρέφει στο θέατρο 104 από τις 24 Σεπτεμβρίου και για λίγες μόνο παραστάσεις.

Μια γιορτή, μια οικογένεια, ένας ξένος κι ένα τραπέζι. Συγκρούσεις, αποκαλύψεις, φιλοσοφίες, πόθοι, αναμνήσεις, ο έρωτας, το κακό… Στιγμές που οδηγούν σε απώλειες.  Η επόμενη ημέρα θα είναι ημέρα απελευθέρωσης;

Η παράσταση, που σκηνοθετεί η Ζωή Ξανθοπούλου, τοποθετεί σ’ έναν τόπο χωρίς χρόνο τα μέλη μιας κλειστής κοινωνικής ομάδας, που αποτελούν μέρος της ευρύτερης, αφήνοντας τα να παλεύουν με τα στερεότυπα εγκλωβισμένα στις προσωπικές τους ιστορίες. Λιτά κι απέριττα, σπαραχτικά αβοήθητα... Κι όλα αυτά μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις κι ένα καψουροτράγουδο που διέπει την ύπαρξή τους.

Ο συγγραφέας Δημήτρης Τσεκούρας μιλάει στη Free Sunday για το «αντι-ανθρώπινο Σήμερα», το γελοίο του πράγματος και το «Κακό» που ποτέ δεν έρχεται απέξω…

Τι θα λέγατε ότι είναι αυτό που πραγματεύεται το έργο σας;

Το έργο, με αφορμή ένα θλιβερό οικογενειακό περιστατικό, διαπραγματεύεται το φρικιαστικό, απαράδεκτο, αντι-ανθρώπινο Σήμερα. Λες και ο άνθρωπος έχει συνωμοτήσει εναντίον του ανθρώπου. Ένα παρόν απέραντα τρομακτικό. Τόσο τρομακτικό που πραγματικά αγγίζει τα όρια του Γελοίου. Τα τελευταία χρόνια της περιβόητης κρίσης, παρατηρώ εμβρόντητος ότι όλοι μας ανεξαιρέτως λέμε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα. Όλοι τραβάμε πάνω κάτω τα ίδια ζόρια και σε κανέναν –έτσι λέμε τουλάχιστον όλοι- δεν αρέσει αυτό. Και αναρωτιέμαι… Αφού σε κανέναν μας υποτίθεται δεν αρέσει όλο αυτό που ζούμε, γιατί διάολο τότε το ζούμε; Κι εκεί μου βγαίνει μια πολύ θλιβερή απάντηση. Ότι μπορεί και να μη λέμε όλοι την αλήθεια, ότι σε κάποιους μπορεί ακόμη και να αρέσει αυτό που ζούμε. Και αυτό νομίζω ότι είναι το πιο τρομακτικό απ’ όλα, γιατί αρχίζεις και γίνεσαι καχύποπτος προς όλους και αυτό είναι σχεδόν καφκικό.

Γιατί επιλέξατε η δράση του έργου να εκτυλίσσεται μέσα σε μία οικογένεια; Πού συναντά η οικογένεια την κοινωνία;

Όλοι μας μεγαλώνουμε ή επιχειρούμε τουλάχιστον να μεγαλώσουμε κατ’ αρχάς μέσα σε μια οικογένεια. Καλή, κακή, εγγράμματη, αγράμματη, ηθική, ανήθικη, προοδευτική, συντηρητική, πλούσια, φτωχή (μακάρι να ήξερα βέβαια τι σημαίνουν ακριβώς όλες αυτές οι λέξεις που μόλις χρησιμοποίησα), αλλά τέλος πάντων όλοι μας κάπου εκεί μέσα μεγαλώνουμε, στην αρχή μας τουλάχιστον. Η οικογένεια είναι η πρώτη μας επαφή με τον Άλλον. Είναι η πρώτη κοινωνία. Η πρώτη ακοή, η πρώτη όραση. Και όλα τα πρώτα, ξέρεις, είναι απίστευτα σημαντικά. Σημαντικό είναι το ανεξίτηλο.

Πώς νοηματοδοτείτε το «Κακό» και γιατί ο ήρωας του έργου σας αναφέρει ότι «δεν έρχεται απ’ έξω»;

Νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο Κακό από την Απειλή. Και ξέρετε ασφαλώς ότι, εκτός από κάτι πρόστυχα απροκάλυπτες απειλές, υπάρχουν και κάτι άλλες υφέρπουσες, υποδόριες, πανταχού παρούσες απειλές. Απειλές όπως: κοίτα να είσαι όμορφος, να έχεις ωραίο σώμα, να παντρευτείς, να διαιωνίσεις το είδος, να βγάλεις λεφτά, κοίτα μη γίνεις gay, να πάρεις πολλά πτυχία, να μην πίνεις και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά. Αλλά όλες αυτές οι απειλές, υπό τον μανδύα πάντοτε των καλοπροαίρετων συμβουλών, εάν το καλοσκεφτείτε, τελικά δεν έρχονται ποτέ απ’ έξω, δεν έρχονται από τους άλλους. Από εμάς έρχονται, όταν έρχονται. Γιατί μάλλον δεν είμαστε, όσο πρέπει τουλάχιστον, έτοιμοι να υπερασπιστούμε αυτό που έχουμε αποφασίσει ότι θέλουμε να είμαστε… Αλλά, όταν είσαι έτοιμος, η μόνη σοβαρή απάντηση στις απειλές αυτές νομίζω ότι είναι η εξής μία: fuck you.

Ποιος είναι ή θα έπρεπε να είναι, κατά τη γνώμη σας, ο ρόλος του Θεάτρου και της Τέχνης συνολικότερα σε μία κοινωνία;

Να ερωτευτεί την κοινωνία. Που θα πει να της κάνει τα Πάντα: να την πλησιάσει, να τη φλερτάρει, να της κάνει τον δύσκολο, να της κάνει τον εύκολο, να την αποθεώσει, να την ξεφτιλίσει, να μην ξεκολλάει από πάνω της, να τρέχει χιλιόμετρα μακριά της, να τη δείξει, να την κρύψει, να τη μιμείται, να μην τη μιμείται και εκατοντάδες άλλα τέτοια αντίθετα. Όλη η μεγάλη Τέχνη νομίζω πως δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απεικόνιση της κοινωνίας έτσι όπως ήταν από την Αρχή της: σε μια διαρκή και αναποφάσιστη ταλάντευση ανάμεσα στο Καλό και το Κακό.